ادبیات ایران 336 خبر

باده بی‌آواز رود

جنید در این توجیه، تلویحاً دو تشبیهِ مُضمَر دارد؛ یکی آن‌که صدایِ خوانندگان و نوازندگان را به صدایِ خدا تشبیه می‌کند و دیگر این‌که رقص و وجد و حالتِ شنونده‌ی یک قطعه‌ی موسیقی را به حرکتِ مخلوق، به‌ویژه «اشرفِ مخلوقات» در اثنایِ آفرینش تشبیه ‌می‌کند.