خسروِ آواز

شجریان اما از این جنس نبود. اگرچه برای حلقه‌ای از خوانندگان و موسیقی‌دان‌ها، لابد شجریان هم می‌بایست مثلِ دیگر بزرگانِ عرصه‌ی هنر باشد، اما برای منِ مخاطب ـمنی که چند نسل مخاطبِ او بودم!ـ شجریان پیش ‌از شجریان‌ بودن، خیام و حافظ و سعدی بود. شجریان همین‌که لب به آواز می‌گشود، نوجوانانِ چهل، پنجاه سال پیش را حافظ‌پژوه و مولوی‌شناس می‌کرد! این شجریان نبود که به خانه‌های ما می‌آمد، بلکه این بابا طاهرِ عریان بود که ما را مثلِ «سرگشته خاری» به عرصه‌ی بیابان می‌کشید و مهدیِ اخوانِ ثالث بود که «چشمی و گوشی» طلب ‌می‌کرد.