حمید ادیب در تمام این دوران با شعر و موسیقی همدم بود. او موسیقی ایرانی را به‌خوبی می‌شناخت و تنبک‌نوازی ماهر بود و با بزرگان موسیقی ایرانی ازجمله رامبد صدیف، صدیق تعریف و محمد سریر همکاری داشت. وجه غالب شعرهای ادیب عشق انسان به انسان و روایت رنج انسان است.