شعری به‌مناسبت سال‌قتلِ ژینا

به خانه آمده بودم، از میان درختانی، همه‌غار

رخ‌به‌رخِ آسمانِ صاف.

هرچه در جنبش، آویخته ناقوسی، آماده‌نواز،

آفتاب و پرتوهاش در عبورِ دایره‌وار.

وقتی که دیدگانِ عور، روبه‌روم

و گیسوانی هِسّه‌کِشان،

عَلَم شدند پشت پنجره‌ای، از آن‌سوی در نمایان.

چشمانِ درشت و درندشت، مارانِ پیشانی‌نشین

پیکری یافتند توی هوا.

صحنه‌ای‌‌ست این، درگذشته تا به ‌ابد.

دیگرش نه هرگز تاب‌وُتبی.

نه عاقبتِ کار هرگز نورافزای این صحنه،

 و نه باران‌ او را روشنی‌پوشان،

تاهمیشه شُرّه‌کنان، آبِ بی‌آبشار،

و ناقوسِ کژ، مانده از نوا.

 تا همیشه رویان، علف

در عمق زمین

تا که علوفه شود.

و خواهم ایستاد سایه‌‌وار، من

در زیر این روزِ بزرگِ وزین،

دیده‌ام دوخته در زردِ غباری بازیچه‌ی باد،

که می‌وزد امّا نمی‌رود تا دور.