این هفته، مونترال با چالشی بی‌سابقه روبه‌رو شد: دو طوفان پیاپی بیش از ۷۰ سانتی‌متر برف بر جای گذاشتند. حجم زیاد برف، کار را برای نیروهای خدمات شهری دشوار کرده و برخی خیابان‌ها نیاز به چندین مرحله برف‌روبی دارند. اما اگر به گذشته نگاه کنیم، شرایط حتی سخت‌تر از امروز بود.
در اواخر قرن نوزدهم، برف‌روبی در مونترال وظیفه‌ای شخصی محسوب می‌شد و هر خانوار باید پیاده‌روی جلوی خانه‌اش را خودش پاک می‌کرد. در خیابان‌های اصلی، برف یا با پارو توسط کارگران با دستمزدی اندک جمع‌آوری می‌شد یا اینکه با اسب و گاری به خارج از شهر منتقل می‌گردید. در برخی مناطق، به‌ویژه روستاها، زمستان به معنای مسدود شدن جاده‌ها برای ماه‌ها بود.
تحولی بزرگ در سال ۱۹۲۵ رخ داد، زمانی که آرتور سیکار، مخترع مونترالی، اولین ماشین برف‌روب مکانیزه را ساخت. این دستگاه، که ترکیبی از یک خرمن‌کوب و یک پرتاب‌کننده برف بود، می‌توانست برف را تا ۲۵ متر دورتر بفرستد. این فناوری جدید در سال ۱۹۲۸ توسط شهرداری مونترال خریداری شد و به سرعت در شهرهای دیگر نیز مورد استفاده قرار گرفت.
با ورود این ماشین‌ها، سرعت و کارایی برف‌روبی به شکل چشمگیری افزایش یافت. به مرور، دستگاه‌های مکانیزه بیشتری به سیستم برف‌روبی اضافه شدند و تا دهه ۱۹۶۰، خیابان‌های مونترال پس از هر طوفان در زمانی کوتاه‌تر بازگشایی می‌شدند. با رشد جمعیت و افزایش خودروها، انتظارات مردم نیز بالا رفت و شهرداری مجبور شد ماشین‌های قوی‌تری برای پاکسازی سریع‌تر گذرگاه‌ها به کار گیرد.
امروز، هرچند فناوری‌های پیشرفته‌تری به کار گرفته شده‌اند، اما مدیریت برف همچنان یکی از چالش‌های زمستانی مونترال است. در شرایطی که انتقادها از تأخیر در پاکسازی بالا گرفته، یادآوری گذشته نشان می‌دهد که مونترالی‌ها همواره با زمستان‌های سخت دست‌وپنجه نرم کرده‌اند و این بخشی از هویت این شهر سردسیر است.
ارسال نظرات