از آغاز هشدارهای دانشمندان چندین دهه می‌‌گذرد. تعجبی نیست که نسل گرتا تونبرگ با تاکید و پافشاری برخواستِ تغییر به میدان آمده. نوجوانان 14-15 ساله‌ای که آینده‌ی خود را در حفظ تعادل کره زمین می‌بینند و در برابرشان نفت‌فروشان و اسلحه‌فروشان شانه به شانه از دلارهای خود دیواری در برابر خواستِ تغییر ایجاد کرده‌اند.
غول‌های نفت‌فروش و اسلحه فروشانِ غول، با زبان نمایندگان سیاسی خود، در آخرین نشست داووس درخواست‌های تغییر را به ریشخند گرفتند. اما امروز دیگر جهان با زبان نوجوانانه روبرو نیست. ویروس کرونا یک تنه بسیاری از «ما» و «آنها» را خانه‌نشین، درآمد «ما» و ثروت‌‌سازی «آنها» را متوقف کرده است.
امروز این سوال بسیار پررنگ‌تر از گذشته خود را نشان می‌دهد:
آیا راه تغییر را انتخاب می‌کنیم یا در مسیر تباهی به اعماقِ اسفل‌السافلین سقوط می‌کنیم؟
انسان خردمند برای این سوال پاسخی روشن دارد: نظم موجود با نابودی برابر است پس باید راهی دیگر را برگُزید. این راه چیست؟ بی‌تردید این راه ادامه مصرفِ افسارگسیخته نیست! بی‌شک این راه سوزاندن طبیعت و زالووار خونش را مکیدن نیست.
آیا طبیعت با ویروس کرونا، این ابزار «ظریف»، مرگبار و عادلانه‌اش راه را نشان نمی‌دهد: قدری عقب بنشینیم! در آنچه کرده و می‌کنیم تامل کنیم؛ صدها میلیون خودرو برقی به جای صدها میلیون خودرو بنزینی راه چاره نیست، مصرف را کاهش دهیم؛ اقتصاد همه چیز نیست، نباید محور و هدف و سجده‌گاه باشد، همراهی با طبیعت را محور و معیار کنیم؛ جنگ‌ها را تمام کنیم؛ به خاطر بیاوریم: Thou shalt not kill
به جای صادرات افسارگسیخته‌ی اسلحه به جهان فقیر و دوشیدن منابع آنها، به آنها کمک کنیم و یا دست‌کم به حال خود رهایشان کنیم. مردمان عراق و افغانستان و لیبی و …. همگی می‌دانند چگونه زندگی خود را سامان بدهند. آنها صدها و هزاران سال فرهنگ آفریده اند، به حال خودشان بگذاریم، آنها راه را پیدا می‌کنند.
تیغ خود را از گلوی جنگل‌های آمازون و دیگر درختان جهان برداریم. امروز، همین امروز، اگر هر فردِ ساکن زمین یک درخت بکارد نزدیک به هشت میلیارد درخت کاشته می‌شود اما خوب است بدانیم که ما طی دوران مدرن 15 تریلیون درخت را قتل عام کرده‌ایم. درخت کاشتن پیش‌کش، از کشتار جمعی درختان دست برداریم.
ما امروز برسردوراهی انتخابی هستم که بسیار آسان می‌نماید…. آیا منتظر هستیم که کرونا تمام شود به زندگی «معمولی» بازگردیم؟ یا پیام را درک کرده‌ایم؟ آیا بالاخره چشم ها را باز می‌کنیم؟
ارسال نظرات