تیم نهاد کودکان نیازمند در افغانستان چندی قبل گزارشی را منتشر نموده بود که در آن چنین آمده است:
در ماه جنوری سال ۲۰۲۱ همكاران ما برای هر یک از ۲۹ خانوادهٔ نیازمند در ساحه‌ٔ دشت برچی شهر کابل، چهار قلم مواد خوراکی شامل آرد، برنج، روغن و چای توزیع نمودند. نیازمندان ازخانواده‌های فقیری بودند که هرکدام روایات تلخ و خونینی داشتند. خانواده‌هایی که یکی از ایشان می‌گفت شب را گرسنه خوابیده‌اند و فردای آن روز همسایه چند قرص نان برایشان داده است.
پدری گفت پسران نوجوانش را راهی قوای نظامی کرد تا لقمه نانی به دست بیاورند ولی شهید شدند و نان خاطرهٔ خونین ماند. هرگاه به درمانده‌گی‌شان فکر می‌کند روح پسرانش پیش او حاضر می‌شود. پیرمردی تنها که مجبور بود نفقهٔ یتیمان پسرش را پیدا کند و مادران و دختران و کودکانی که با اندکی قصه كردن اشک‌های‌شان جاری می‌شد.
این است نمونهٔ تلخیِ سرنوشت‌های که ما (همكاران نهاد كودكان نیازمند در افغانستان) همه‌روزه با آن روبه‌رو هستیم. سزاوار یادآوری می‌دانیم كه مصرف این كمک مالی با دستان مهربان همكاران ما در شهر مونترال كشور كانادا فرستاده شده بود.
یک‌بار دیگر باافتخار یادآوری می‌كنیم كه فعالیت‌های نهاد كودكان نیازمند در افغانستان روز به روز رو به گسترش است. در كنار دفتر مركزی در آلمان و نماینده‌گی در شهر كابل؛ از سه سال به این‌سو، شاخهٔ دیگر خدمات نهادمان با همت هم‌وطنان عزیز ما در شهر مونترال كشور كانادا شروع به فعالیت كرده است. آنچه برای خودم خیلی جذاب است، این است كه یک تعداد نوجوانان عزیز كه دور از میهن به دنیا آمده و در كشور كانادا پرورش یافته‌اند، در این فعالیت‌ها سهیم می‌باشند. ضمن صحبت‌های كه با جناب رفیع سخائ یكی از والدین همین نوجوانان و ترغیب‌كنندهٔ تیم داشتم چنین ابراز نمود:
برای ما كار مشترک با نهاد كودكان نیازمند به دو دلیل ارزش خاص خود را دارد:
اول. اینكه ما (والدین) رسالت خویش می‌دانیم تا فرزندانمان را كه دور از وطن به دنیا آمده و پرورش می‌یابند، از حال و احوال وطن و هم‌وطنان خویش باخبر سازیم و حس همدردی و عاطفه را در ذهن و دلشان بیدار نگهداریم. چه‌بسا دیده شده است كه یک عده از كودكان كه دور از میهن بزرگ می‌شوند، با آنكه موی سیاه و چشم سیاه دارند و غذای افغانی را هم به علاقه نوش جان می‌كنند، اما در مورد وطنشان چیزی نمی‌دانند، از احوال و درد استخوان سوز هم‌وطنانشان بی‌خبر و حتیٰ بی‌خیال هستند.
دوم. از همین سبب، ما والدین كودكان و نوجوانان در شهر مونترال و یک تعداد از شهر‌های دیگر كشور كانادا تلاش می‌كنیم تا پل ارتباط را میان فرزندان ما، وطن و مردمشان بسازیم. تا كودكان و نوجوانان ما از احوال هم‌وطنانشان بی‌خبر نمانند. اینكه یک‌نهاد خیریه بتواند همین پل ارتباط باشد، بهتر از این را نمی‌توان تصور كرد، به همین دلیل ما تصمیم گرفتیم كه فعالیت نهاد كودكان نیازمند در افغانستان را در كشور كانادا گسترش داده و مصدر خدمت برای كودكان نیازمند در میهن شویم.
در همین راستا، صحبتی داشتیم با خانم ثنا جلیل، یکی از بنیان‌گذاران نهاد کودکان نیازمند در افغانستان که در شهر مونترال شروع به فعالیت نموده است.
خانم ثنا جلیل گرامی؛ نخست کمی درباره خودتان و درباره «نهاد کودکان نیازمند در افغانستان» در مونترال توضیح بدهید.
ثنا جلیل: اسمم ثنا جلیل است. محصل سال اول کالج استم. ما از مدت سه سال به این‌طرف در رابطه با نهاد کودکان نیازمند در کشور، در مونترال به کمک دیگر هم سن و سال‌هایم و والدین آن‌ها فعال هستیم و درین سه سال گذشته، همیشه در فصل زمستان پول جمع‌آوری کرده و از طریق «نهاد کودکان نیازمند در افغانستان» به نیازمندان کشور می‌فرستیم.
سه سال قبل اولین مرتبه کمک‌های ما به دست وطن‌داران بیجا شده در اثر جنگ‌ها در شهر شبرغان رسید که عکس‌ها و فلم‌های این کمک‌ها در صفحه فیس‌بوک «نهاد کودکان نیازمند» منتشر شد و همه وطن‌داران از این اقدام نیک ما استقبال کردند و این حرکت نیک ما مایهٔ خوشی و سرفرازی ما نیز گردید. درنهایت وطن‌داران نیازمند در داخل از این کمک‌ها استفاده کردند و باعث خوشی آن‌ها نیز شد.
یادآور شوم که این حرکت خیرخواهانه ما از طرف وطن‌داران ما به‌صورت تیلفونی و در صفحات فیس‌بوک بسیار تشویق و حمایت آن‌ها بیشتر سبب تشویق و جرئت ما گردید و دانستیم که عمل و کار نیک ما به خیر مردم است.
ما در سه سال گذشته نظاره‌گر بدبختی و غربت مردم خویش نبودیم، بلکه در همین سه سال که گذشت در ایام زمستان کمک‌های خود را از طریق نهاد کودکان نیازمند … به نیازمندان داخل کشور رساندیم. البته که بدون تشویق جوانان و کمک وطن‌داران ما موفق به این امر نمی‌شدیم. درین رابطه از همه جوانان و پدران و مادران سپاس و تشکر می‌کنیم.
علاقه‌مندی جوانان مونترال درین حرکت انسانی در چه سطح بود آیا وعده همکاری سپردند؟
ثنا جلیل: البته، قسمی که قبلاً یادکردم همیشه فامیل‌های زیادی از این حرکت خیرخواهانه استقبال و در عمل ما را تشویق و پشتیبانی کردند به‌طور مثال؛ در اعلانات فیس‌بوک پیام‌ها نوشتند و تبصره‌ها کردند که مایهٔ خوشی ما شد و به ما جرئت و انرژی می‌داد که به نیازمندان همیشه کمک کنیم.
درین جا یادآور شوم که نهاد کودکان نیازمند در افغانستان در مونترال هنوز تازه‌کار است و ما به آن صورت وسیع و گسترده تبلیغات در این مورد نکردیم. مسائلی مانند کرونا مانع خیلی کار‌های ما درین رابطه شد. امیدواریم که هر چه زودتر از این مشکلات رهایی یابیم و زنده‌گی عادی ما شروع شود تا در فضایی باز نهاد کودکان را بهتر و بیشتر در بین جامعه مونترال معرفی کنیم.
حالا هم از همین طریق (شما و مجله هفته) فرصتی خوبی است که وطن‌داران و مخصوصاً جوانان و فامیل‌ها صدای ما را برای کمک به نهاد کودکان بی‌سرپناه بشنوند و درین عمل نیک ما را یاری کنند و با دلسوزی و عاطفه و درنهایت از این طریق به نیازمندان داخل کشور همه کمک‌رسانی کنیم.
من یقین دارم که در مونترال فامیل‌ها و دوستان زیادی هستند که علاقه به سرنوشت کشورشان دارند و همیشه خواهان کمک به نیازمندان داخل کشور هستند که نهاد کودکان … در مونترال می‌تواند پلی محکمی بین کمک‌کننده‌ها و نیازمندان داخل کشور باشد. سعی ما درین رابطه است که نهاد کودکان بی‌سرپناه در مونترال بتواند بهتر و فعال‌تر درین رابطه فعالیت نموده و بتوانیم توجه بیشتری جوانان را در رابطه کشور آبایی‌شان جلب کنیم.
چطور می‌توان نهاد کودکان را در بین وطن‌داران ما گسترش داد؟
ثنا جلیل: به نظر من با فعالیت زیاد در بین وطن‌داران و دوستان شهر مونترال می‌توان نهاد کودکان نیازمند را از طریق روابط شخصی و انترنت و بخش فعالیت‌های ما در بین فامیل‌ها معرفی و گسترش داد.
باز هم یادآور می‌شوم که هر چه زودتر مردم از قیودات کرونایی بگذرند و فضا برای دیدوبازدیدها باز شود، کار‌های مثبتی می‌توان در رابطه به معرفی نهاد کودکان و گسترش آن انجام داد. البته که پلان‌های درین رابطه همه اعضایی نهاد دارند که نیاز به‌وقت دارد و باز هم این مسئله مرتبط می‌شود به ممانعت‌های کرونایی.
سؤالی از جناب رفیع سخائ داشتم: جناب رفیع سخائ ممکن است که بگوئید از شروع تأسیس نهاد در مونترال چه فعالیت‌های صورت گرفته است؟
رفیع سخائ: ما از شروع تأسیس نهاد کودکان نیازمند در افغانستان، از مدت سه سال بدین سو در ایام زمستان توسط اطفال و فامیل‌های ایشان در چوکات نهاد اطفال بی‌سرپناه کمک جمع‌آوری نموده و به داخل کشور فرستادیم.
مرتبه اول این کمک‌ها به نیازمندان شهر شبرغان توزیع و در دو زمستان بعدی برای بیجا شده‌گان در شهر کابل فرستاده شد و اسنادش همه در فیس‌بوک نهاد کودکان و توسط خود ما هم در فیس‌بوک و هم در مجله هفته نشر کردید که هم‌وطنان ما از رسیدن کمک‌ها به نیازمندان اطلاع یافتند و این حرکت نیک و کار خیر را بسیار تشویق و استقبال کردند.
درین جا باز هم به همه وطن‌داران صدا بزنیم که: بیایید درد و رنج مردم را احساس و تا جای توان درد آن‌ها را مداوا کنیم.
خانم ثنا جلیل و جناب رفیع سخائ از وقتی که در اختیار هفته گذاشتید سپاسگذاریم. به امید موفقیت روزافزون در رسیدن به اهدافتان هستیم.
ارسال نظرات