درباره موسی حسینی
موسی حسینی در سال ۱۳۷۰ در شهرستان دماوند، شهر آبسرد به دنیا آمد. از کودکی به ورزش علاقه پیدا کرد و در ۱۳ سالگی به رشته کونگ‌فوتوآ روی آورد. بعد از چند سال در کنار کونگ فو وارد میدان فوتسال شد. موسی حسینی زمانی که متوجه شد مهاجران برای پیشرفت در ورزش با محدودیت‌های مضاعف و جدی مواجه هستند، تصمیم گرفت بیکار ننشیند و به دنبال راهگشایی باشد. سرانجام با جمعی از پیشکسوتان ورزش در منطقه، شورای فرهنگی و ورزشی مهاجران دماوند/فیروزکوه را تشکیل داد. کارگروه «آینده روشن» یکی از زیرگروه‌های این شورا است که با تشکیل تیم‌های مختلف ورزش، برگزاری تورنمنت‌های گوناگون تلاش می‌کنند استعدادهای ورزشی را شناسایی و آنها را به جامعه مهاجران معرفی کنند. موسی حسینی اکنون مسئول شورای فرهنگی و ورزشی مهاجران در شهرستان دماوند/فیروزکوه است.
در میان مهاجران افغان افرادی هستند که از دل و جان برای رشد و پیشرفت جوانان تلاش می‌کنند و برای هموار کردن مسیر آینده‌ی جوانان مهاجر سختی‌های بسیاری را به جان می‌خرند. موسی حسینی یکی از این افراد است. او با تلاش‌ها و پیگیری‌های خود موفق شد که در راستای ساماندهی ورزش مهاجران و هنرمندان مهاجر قدم بگذارد. او مربی و داور فوتسال مهاجران افغان در شهرستان دماوند است. این فعال مهاجر علاوه برفعالیت در رشته‌های رزمی، موفق به پرورش استعدادهای ورزشی شده است. موسی حسینی نبود سازمانی مشخص برای مهاجران را بزرگ‌ترین مشکل تلاشگرانِ ورزشی مهاجران می‌داند. موسی حسینی در حال حاضر عضو کمیته داوران رشته کیک بوکسینگ مهاجران است.
آقای موسی حسینی گرامی چه شد که وارد دنیای ورزش شدید؟
موسی حسینی: وقتی که هنوز خردسال بودم داییِ من در رشته کاراته کار می‌کرد. من با دیدن کوشش و پشتکار او به دنیای ورزش علاقه پیدا کردم. در آن زمان سن کمی داشتم به همین دلیل به کمک دایی‌ام در خانه ورزش می‌کردم. مدتی بعد وارد باشگاه شدم. ابتدا در رشته کونگ‌فو توآ کار کردم. چند سال به دعوت دوستانم در مسابقات فوتسال شرکت کردم. بعد از شرکت در مسابقات مختلف فوتسال، تصمیم گرفتم در کنار رشته رزمی خود به یادگیری و تمرین فوتسال بپردازم.
از تاثیرهای مهاجرت در زندگی خود برایمان بگویید.
موسی حسینی: مهاجرت اثرات زیادی بر زندگی من داشته است. به طور کلی می‌توانم اثرات آن را به دوبخش تقسیم کنیم. قسمت اول به زندگی حرفه‌ای من و بخش دیگر آن به فعالیت‌هایم در حوزه فرهنگی و اجتماعی بازمی‌گردد. من همیشه تلاش کردم اجازه ندهم، موانع موجود در زندگی مهاجرت به زندگی شخصی و کاری‌ام آسیب بزند. زمانی که در تورنمنت استعداد‌یابی شرکت کردم از طرف داوران پذیرفته شدم، وقتی متوجه شدند افغان هستم از پذیرش من امتناع کردند. در آن زمان به دروازه موقعیتی رسیدم که آرزویش را داشتم اما مهاجر بودنم سبب شد در بسته شود. این مسائل سبب شد که در راستای بهبود شرایط ورزشی جوانان مهاجر دست از تلاش نکشم.
چه کسانی در این مسیر مشوق شما بودند؟
موسی حسینی: خانواده‌های مهاجر می‌خواهند فرزندانشان در حوزه کارهای اقتصادی رشد و پیشرفت داشته باشند. خانواده‌ام در ابتدا نسبت به فعالیت من معترض بودند. خوشبختانه به مرور زمان از طرف آنها پذیرفته شدم. در این سال‌ها برخلاف دیگران نتوانستم در عرصه اقتصادی فعالیت چشمگیری داشته باشم چون همه توان و انرژی خود را در کارهای ورزشی و هنری صرف کردم. خوشبختانه عملکرد مثبتی داشتم و از انتخابی که دارم احساس رضایت می‌کنم.
ورزشکاران مهاجر بیشتر به کدام رشته ورزشی علاقه دارند؟
موسی حسینی: خوشبختانه همه رشته‌های ورزشی از سوی جوانان مهاجر طرفدار دارند. رشته‌های توپی مثل والیبال، فوتبال و فوتسال طرفداران زیادی دارد و رشته‌های رزمی در درجات بعدی قرار می‌گیرد.
در کنار فعالیت ورزشی، فعالیت فرهنگی نیز دارید، در این خصوص برایمان توضیح دهید؟
موسی حسینی: من در شرق تهران سکونت دارم. در این بخش از تهران به دلیل کمبود امکانات فعالیت‌های فرهنگی کم‌رنگ است. به همین دلیل تلاش کردم که بتوانم فعالیت‌هایی در خصوص عرصه فرهنگی برای مهاجران افغان انجام دهم. به همراه چند نفر از فعالان مهاجر کارگروهی به نام «آینده روشن» تشکیل دادیم. اعضای این کارگروه از دل مهاجران هستند که به صورت خودجوش فعالیت دارند. کارگروه «آینده روشن» تلاش دارد که هنرمندان و نخبه‌های مهاجر را به جامعه معرفی کند.
در فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی با چه موانعی روبرو هستید؟
موسی حسینی: تجمع و گردهمایی مهاجران از منظر امنیتی ممنوع است و به همین دلیل به مهاجران مجوز نمی‌دهند. مهاجران مرکز ورزشی و فرهنگی خاص خود را ندارند خانواده‌های مهاجر برای رشد ورزشی و فرهنگی فرزندان خود دچار مشکل می‌شوند. بارها در جلساتی که با اداره اتباع داشتیم در این رابطه صحبت کردیم. پیگیری‌های ما تا به امروز بی‌نتیجه ماند. جلسات کارگروه «آینده روشن» در کافه‌های مختلف برگزار می‌شود و نداشتن مرکزی خاص یکی از مسائل پیش روی ما است.
همکاری گروه‌های فرهنگی مختلف درون جامعه مهاجر را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
موسی حسینی: جامعه هنری، ورزشی و فرهنگی مهاجر نیاز به یک مرکز جامع در کل ایران دارند. مرکزی که اهدافی مشخص را تعیین کند و شعبههای آن در شهرهای مختلف وجود داشته باشد و آن اهداف را پیگیری کنند. بسیاری اوقات میان فعالان همکاری و همدلی وجود ندارد. فعالانی از قشر مهاجر هستند که دوست دارند به صورت فردی فعالیت داشته باشند. به نظرم فعالیت انفرادی و به دور از استاندارهای ورزشی موجب می‌شود که خروجی مثبتی از مهاجران نشان داده نشود. در بخش فرهنگی ما افرادی را می‌بینیم که تخصص و دانش کافی برای سازماندهی گروه‌های مهاجر ندارند و تنها اسم و رسم دارند. اگر مرکزی برای کل مهاجران در نظر گرفته شود، امکان شناسایی افراد متخصص و کاردان برای جوانان فراهم می‌شود و استعدادها در مسیر درست هدایت می‌شوند.
تا جایی که می‌دانم برای فعالیت‌هایتان نیاز داشتید مجوز بگیرید. آیا گرفتن آن سخت بود؟
موسی حسینی: گرفتن مجوز برای گروه ما دشوار بود، از زمان حضور مهاجران در شهرستان دماوند و فیروزه کوه فعالیت جدی برای مهاجران انحام نشده بود. به همین دلیل بخشنامه‌ای در خصوص کارهای اتباع به ارگان‌های مربوطه ابلاغ نشده بود. این ماجرا کار ما را پیچیده و طولانی کرد. بعد از پیگیری و مراجعات مکرر با همکاری اداره اتباع روند کارهای اداری ما تسریع پیدا کرد. نامه‌نگاری‌های مختلفی به ارگان‌های مربوطه انجام شد. سرانجام موفق شدیم که مجوز بگیریم.
برایمان از نحوه برگزاری مسابقات مهاجران بگویید
موسی حسینی: در ابتدا مسابقات از طرف دوستان ایرانی برگزار می‌شد که مسائل مختلفی را برای مهاجران به وجود می‌آورد و در برخی مواقع نقص‌هایی وجود داشت. ما فعالان کارگروه «آینده روشن» با پیگیری و جلساتی که با مسئولان مربوطه داشتیم، موفق شدیم که برگزاری مسابقات را به صورت قانونی انجام دهیم. در حال حاضر سی و هفت تیم در شهرستان دماوند داریم. بازیکنان این تیم‌ها در رده‌های سنی مختلفی قرار دارند. برگزاری مسابقات را از سال ۱۳۹۶ آغاز و مسابقات ورزشی مختلفی را در شش دوره برگزار کردیم.
شما در فوتسال و ورزش‌های رزمی فعالیت جدی دارید. همزمان در رشته‌های غیرمرتبط کار کردن دشوار نیست؟
موسی حسینی: من در رشته کیک بوکسینگ، وشو و فوتسال فعالیت دارم. نبود مربی سبب شد که به خود فشار بیاورم بیشتر یاد بگیرم تا جوانان به دلیل نبود مربی از ورزش دست نکشند. در حال حاضر به صورت تمام وقت مربی سه تیم فوتسال هستم. دو تیم که از بچه‌های مهاجران هستند و یک تیم را دوستان ایرانی تشکیل می‌دهند. واقعیت این است که زمانی که وارد رشته‌های رزمی می‌شوید از چابکی شما در رشته فوتسال کم می‌کند. این موضوع سبب شد برای پیشرفت در رشته دیگر تلاش مضاعف داشته باشم. کارکردن به شکل موازی در رشته‌های ورزشی کارساده‌ای نیست. هدف داشتن در این راه می‌تواند سبب تقویت انرژی و انگیزه برای ادامه راه باشد. جوانان مهاجر برای پیشرفت در ورزش موانع مختلفی را برسر راه دارند. وقتی شوق و اشتیاق آنها را می‌بینم، تلاش می‌کنم برای آنها حامی و مشوق باشم.
شما داوری هم می‌کنید. در این بخش فضا چطور است؟
موسی حسینی: من به عنوان اولین داور و مربی مهاجر در شرق تهران در ورزش فوتسال فعالیت می‌کنم. تعداد داورهایی که از جامعه مهاجر هستند در کل ایران در رشته فوتبال و فوتسال به هفده نفر می‌رسد. شرایط برای ما سخت است و هزینه‌ها برای ما شخصی است و این برای جامعه ورزشی ضعف حساب می‌شود که یک داور علاوه بر زحمتی که می‌کشد باید هزینه‌های ایاب ذهاب و تجهیزات شخصی را هم بپردازد و این برای ورزش وجهه خوبی به بار نمیآورد.
کمی در مورد شغل خود برایمان توضیح دهید؟
موسی حسینی: بیشترین زمان خود را صرف کارهای ورزشی و فرهنگی می‌کنم به همین دلیل به صورت پاره وقت در عطاری مشغول به کار هستم.
رشد ورزش در جامعه مهاجر را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
موسی حسینی: جامعه ورزشی مهاجران نسبت به گذشته پیشرفت داشته است و تعداد جوانان ورزشکار هر روز بیشتر از قبل می‌شود. همچنین تعداد مسابقات مختلفی که برای مهاجران برگزار می‌شود در حال افزایش است. خانواده‌ها نسبت به قبل، جوانان خود را بیشتر به ورزش کردن تشویق می‌کنند و فرزندان خود را مورد حمایت قرار می‌دهند. تعداد فعالان ورزشی بسیار است و برخی از آنها تخصص و مهارت کافی را ندارند. عدم وجود متخصصان ورزشی مهاجر که به استانداردهای روز مسلط باشند، اثرات منفی را در نسل جدید ورزشکاران مهاجر می‌گذارد.
نقش ایران در ورزش افغانستان را چطور می‌بینید؟
موسی حسینی: ۱۰ نفر از ملی‌پوشان تیم ملی فوتسال افغانستان را ورزشکاران مهاجر تشکیل می‌دهند. همچنین تعدادی از ورزشکاران کیگ بوکسینگ تیم ملی افغانستان از ورزشکاران مهاجر هستند. افغانستان ظرفیت بیشتری برای پذیرش ورزشکاران مهاجر دارد. به نظرم باید فضای فعالیت ورزشکاران مهاجر در تیم‌های ملی بیشتر از اکنون فراهم شود تا تیم‌های ملی افغانستان در مسابقات بین‌المللی بدرخشند. بخشنامه‌ای از سوی فدراسیون مبنی بر ممنوعیت شرکت ورزشکاران مهاجر در لیگ دسته دو و سه ابلاغ شده است. ما پیگیری‌های جدی در این زمینه انجام دادیم اما به نتیجه‌ای نرسیدیم. این موضوع سبب هدر رفتن استعدادها و خاموشی نخبه‌های ورزشی می‌شود. ورزشکاران مهاجر رسانه‌ای ندارند که بتوانند مشکلات و مسائل خود را به گوش مسئولان برسانند.
ورزش بانوان مهاجر را چگونه می‌بینید؟
موسی حسینی: در درجه اول تعداد باشگاه‌های ورزشی در شهرستان ما برای بانوان محدود است. از سوی دیگر بانوان مهاجر برای فعالیت در باشگاه‌های ورزشی با موانع مختلفی مواجه هستند. این موضوع مانع از حضور زنان در عرصه‌های ورزشی می‌شود. هنگامی که یک زن مهاجر می‌خواهد فعالیت ورزشی داشته باشد، خانواده‌اش برای او مانع اول است. زمانی که از سد خانواده عبور می‌کند از سوی اجتماع پذیرفته نمی‌شود. مسئولان باید به عرصه ورزش بانوان توجه کنند تا جامعه ورزشی مهاجر شاهد حضور بانوان قهرمان باشند.
به جوانان مهاجر چه توصیه‌ای می‌کنید؟
موسی حسینی: محدودیت‌های زیادی برای مهاجران وجود دارد اما راه برای پیشرفت مسدود نیست. به جوانان توصیه می‌کنم که پایبند ارزش‌های اخلاقی باشند و تلاش کنند این ارزش‌ها را به ورزشکاران نسل بعد منتقل کنند. جوانان سعی کنند که گذشت و بردباری پیشه کنند و قدرت پذیرش خود را در قبال یکدیگر بالا ببرند. اگر این مسائل رعایت شود، جامعه ورزشی مهاجر به اهداف خود می‌رسد، در آن زمان می‌توانیم شاهد حضور نخبه‌های ورزشی باشیم. جوانان مهاجری که در کشورهای گوناگون زندگی می‌کنند فعالیت ورزشی حرفه‌ای دارند، باید تلاش کنند از فرصت‌ها به نحوه احسن استفاده کنند. به نظرم ورزشکاران مهاجر سفیر افغانستان در کشورهای میزیان هستند.
چه برنامه‌هایی برای آینده دارید؟
موسی حسینی: من و دیگر همکارانم تلاش می‌کنیم که بتوانیم در آینده نزدیک، مکان فرهنگی را برای مهاجران دایر کنیم. گرفتن مجوز ثابت برای شرکت در تورنمنت‌های مختلف از دیگر کارهای آینده ماست. تلاش داریم فعالان توانمند در عرصه ورزشی و فرهنگی را شناسایی و به جامعه مهاجر معرفی کنیم. برنامه‌های آموزشی مختلفی را برای ورزشکاران در نظر داریم. جذب اسپانسر از فعالان اقتصادی مهاجر از دیگر برنامه‌های پیش روی ما است. برنامه‌های بسیاری داریم. من شخصا به آینده خوشبین هستم.
آقای موسی حسینی از شما سپاسگزاریم.
ارسال نظرات