هر سال، شمار بیشتری از کاناداییها به دوران بازنشستگی قدم میگذارند، اما هنوز زیر بار وام مسکناند — نه از روی انتخاب، بلکه اغلب از سر ناچاری.
طبق نظرسنجی جدید «رویال لیپیج»، حدود ۲۹ درصد از کسانی که در دو سال آینده قصد بازنشستگی دارند، میگویند در زمان ترک کار همچنان باید قسط خانه بدهند. جالبتر اینکه ۴۷ درصد آنها برنامهای برای فروش یا کوچ از خانهشان ندارند.
میانگین سن بازنشستگی در کانادا هم بالا رفته؛ از ۶۴.۳ در سال ۲۰۲۰ به ۶۵.۳ در ۲۰۲۴ رسیده است. بسیاری از بازنشستهها ترجیح میدهند در خانههای آشنای خود بمانند، اما عدهای بهوضوح گرفتار افزایش هزینهها و نااطمینانی مالیاند.
برخی مثل لئون بودژیشفسکی از اتاوا با برنامهریزی دقیق میخواستند بیقرض بازنشسته شوند. اما بیماری و ناتوانی ناشی از کووید طولانی، همه محاسباتش را برهم زد. او میگوید: «ریاضیام درست بود، ولی زندگی همراهی نکرد.»
در مقابل، زوجی مثل ساندی هانتر در اتاوا، با اینکه بازنشستهاند، با خیال راحت وام خانهشان را تمدید کردهاند و این برایشان منطقیتر از اجارهنشینی است.
اما گرفتن وام پس از بازنشستگی کار سادهای نیست. کارولین لینچ با وجود درآمد بازنشستگی و پسانداز، فقط بهخاطر شغل پارهوقت موفق به تمدید وام شد.
به گفته مشاور املاک تورنتویی، جان پاسالیس، قیمت بالای خانه و اجبار والدین به کمک مالی به فرزندان، دلیل دیگری برای افزایش بدهی بازنشستههاست. او میگوید: «بسیاری بین کمک به بچهها یا دیدنشان در شهری دور، دومی را انتخاب نمیکنند.»
از طرفی، حتی فروش خانه و رفتن به آپارتمانی کوچکتر، همیشه به صرفه نیست. چون هزینهها بالا رفته، اما راحتی و سبک زندگی بیدردسر برای برخی ارجحتر است.
برای افرادی مثل چریل مکسول از منیتوبا، واقعیت ساده و تلخ است: «احتمالاً هیچوقت این وام را کامل نمیپردازم.»
در مواردی، بدهی بهخاطر مسئولیتهای خانوادگی سنگینتر هم میشود. لین فاستر، ۷۲ ساله از وینیپگ، همچنان کار میکند و خرج شش نفر را میدهد — بدون اینکه کمکی دریافت کند.
و در پایان، کسانی مثل کریستین بل که با تکیه بر تلاش فردی صاحب خانه شدهاند، امروز در سن بازنشستگی باز هم با وام زندگی میکنند. او میگوید: «این آخرین خانه من خواهد بود. وامش را تا آخر عمر با خود خواهم داشت.»
بازنشستگی برای بسیاری دیگر از معنای استراحت دور شده — و بیشتر شبیه ادامهای پرفشار از زندگی شغلی، اما بیدرآمد ثابت است.
ارسال نظرات