دانشجویان در غزه جنگزده با وجود ویرانیها به تحصیل ادامه میدهند.
با گذشت بیش از یکسال و نیم از آغاز جنگ در غزه، و با وجود تخریب دانشگاهها و دشواریهای غیرقابل تصور، دهها هزار دانشجو همچنان به تلاش برای ادامه تحصیل ادامه میدهند.
پیش از آغاز کلاسهای روزانه، «اسیل علوان»، دانشجوی ۲۱ سالهی رشتهی ادبیات انگلیسی در دانشگاه الاقصی، ابتدا در آشپزخانهی خانهشان در شهر غزه آتش روشن میکند تا آب را بجوشاند و قهوه فوریاش را آماده کند. سپس به اتاقخوابش میرود تا به جستجوی روزانه برای یافتن اینترنت بپردازد—کاری که در شرایط کنونی منطقهاش کاری دشوار و طاقتفرساست.
خانوادهی علوان از معدود کسانی هستند که هنوز سقفی بالای سرشان دارند. با وجود خطرهای امنیتی، آنها تصمیم گرفتهاند غزهی مرکزی را ترک نکنند؛ چون معتقدند هیچکجای نوار غزه امنیت ندارد.
ویرانی دانشگاهها و کاهش شدید ثبتنام
احمد جنینه، استاد ادبیات انگلیسی علوان، میگوید آمار ثبتنام در دانشگاه بهطور چشمگیری کاهش یافته است. به گفتهی مقامات آموزشی فلسطینی، از زمان آغاز جنگ تاکنون، بیشتر دانشگاههای غزه از جمله دانشگاه الاقصی تخریب شدهاند و تحصیل حدود ۸۸ هزار دانشجو متوقف شده است.
او در گفتوگو با خبرنگار میگوید: «این وضعیت قابل پیشبینی بود؛ وقتی از دانشجویانی صحبت میکنیم که مجبور به ترک خانه شدهاند یا اعضای خانوادهشان را از دست دادهاند.»
جنینه که سابقهی تدریس در دانشگاه لاوال در کبک کانادا را نیز دارد، با وجود همهی مشکلات، تلاش کرده با دانشجویانش در ارتباط بماند. به گفتهی او، حدود ۹۰ درصد دانشجویانش در حال حاضر در وضعیت آوارگی هستند و بهصورت آنلاین در کلاسها شرکت میکنند.
تحصیل در دل ویرانی
اگرچه خانهی علوان هنوز پابرجاست، او نیز گاهی مجبور شده بهدلیل حملات هوایی اطراف، خانه را ترک کند. با این حال، همواره تلاش کرده بازگردد و تحصیل را ادامه دهد.
او میگوید: «دیدن دانشگاهی که سالها در آن تحصیل کردهای و حالا زیر خاک مدفون شده، واقعاً دلخراش است. انگار سالها امید و دانش، یک آیندهی کامل، یکباره نابود میشود.»
اینترنت؛ بزرگترین چالش آموزشی
بزرگترین مانع برای ادامهی تحصیل از نگاه علوان، نبود اینترنت پایدار است. او میگوید در زمان یکی از آوارگیها، مجبور شده ۴۵ دقیقه پیادهروی کند تا بتواند به سیگنال اینترنت دسترسی پیدا کند:
«آن هم نه در مکانی خاص، بلکه وسط خیابان ایستاده بودی و باید همانجا کارت را انجام میدادی.»
در حال حاضر، او معمولاً برای مطالعه به یک کافه در نزدیکی خانهشان میرود که اینترنت قویتری دارد، اما بعد از بمباران شدید هفتهی گذشته، ترجیح داده برای امنیت بیشتر از خانه کار کند. پیش از آغاز درس، کنار پنجرهی اتاق میایستد تا سیگنال بهتری بگیرد. از طریق یک کد QR به اپلیکیشنی متصل میشود که با وارد کردن شمارهای، امکان دسترسی پایدارتر به اینترنت را فراهم میکند.
سپس یکی از پیامهای صوتی استاد جنینه را پخش میکند—یکی از چند پیامی که محتوای درس روزانه را تشکیل میدهد.
آموزش از طریق پیام صوتی
به گفتهی جنینه، جنگ همهچیز را برای او دگرگون کرده است:
«بهجای حضور در کلاس، حالا از خانه درس میدهم. با لپتاپ و کتاب درسیام سر میز مینشینم و از طریق واتساپ و تلگرام برای دانشجویان پیام صوتی میفرستم.»
گاه در این پیامها صدای پهپادها شنیده میشود؛ یادآوری تلخِ همیشگی جنگ. او فایلهای صوتی را فشرده میکند تا راحتتر دانلود شوند و سپس برای دانشجویان میفرستد. در صورت قطع برق، برای شارژ وسایلش ناگزیر است تا از میان خرابههای خانهها، مغازهها و دانشگاههای ویرانشده عبور کند تا به یک کافهی اینترنت برسد.
در این کافه، که فضایی بزرگ با میزهای ردیفی و کاربران هدفونبهگوش است، او لپتاپش را باز میکند و به تدریس ادامه میدهد. برخی از دانشجویانش نیز به این کافه میآیند تا با اتصال پایدار، امتحانهای آنلاین را انجام دهند.
آیندهای دور، امیدی نزدیک
جنینه معتقد است جنگ، آموزش از راه دور را به دانشگاهها تحمیل کرده، اما این تحول میتواند در آینده سودمند باشد:
«حتی اگر جنگ فردا تمام شود، بعید میدانم دانشجویان آمادگی بازگشت فوری به کلاسهای حضوری را داشته باشند. بنابراین، این پلتفرمهای آنلاین میتوانند مکمل خوبی برای آموزش حضوری باشند.»
در این میان، دانشجویانی چون علوان، همچنان مصمماند. او قصد دارد تحصیلش را به پایان برساند و برای ادامهی تحصیل در خارج از کشور بورسیه بگیرد.
او میگوید:
«تنها انگیزهام این است که فکر میکنم آموزش، ابزار و سلاحی قدرتمند در برابر این اشغال است.»
ارسال نظرات