روز شنبه در ادمونتون، صدها نفر با پرچم‌های آلبرتا در دست و حتی برخی با پرچم آمریکا، مقابل ساختمان قانون‌گذاری استان گرد آمدند. هدف؟ جدایی از کانادا. و شاید، پیوستن به ایالات متحده.
کاترین اسپک، زنی که زمانی با پرچم برگ افرا بر کوله‌پشتی‌اش جهان را گشته است، امروز از همان کشور قطع امید کرده است. او می‌گوید: «دیگر هیچ راهی برای تغییر نمانده است. ما در این کشور هرگز نماینده‌ای واقعی نداریم.»
ناراحتی اسپک ریشه‌دار است. از سیاست‌های دهه ۸۰ میلادی در حوزه انرژی گرفته تا یک دهه محدودیت برای صنایع نفت و گاز، او می‌گوید آلبرتا قربانی تصمیماتی است که در شرق گرفته می‌شود. «به محض اینکه رأی‌های انتاریو شمرده می‌شود، همه‌چیز تمام است. ما هیچ‌وقت مهم نیستیم.»
جوان ۱۷ ساله‌ای به نام هانا هنزه هم در راهپیمایی حضور داشت. او گفت اگر محافظه‌کاران در انتخابات پیروز می‌شدند، دیدگاهش فرق می‌کرد. «اما با این دولت لیبرال، کشورمان رو به نابودی است.»
نخست‌وزیر دنیل اسمیت هفته گذشته لایحه‌ای معرفی کرد که راه را برای برگزاری رفراندوم آسان‌تر می‌کند. هرچند گفته که قصد دخالت در خواست مردم را ندارد، اما منتقدان معتقدند او آتش جدایی‌طلبی را خود شعله‌ور کرده است.
یکی از این منتقدان ناهید ننشی، رهبر NDP آلبرتا است. او اسمیت را به «بازی با آتش برای منافع سیاسی» متهم کرد و هشدار داد که این روند خطرناک است. «نمی‌توانی با ملیت مردم بازی کنی و فکر کنی همه‌چیز تحت کنترل می‌ماند.»
در میان جمعیت، افرادی مثل لئو جنسن با عصبانیت از رفتار دوگانه فدرال سخن می‌گویند و می‌پرسند چگونه ممکن است کبک پول نفت آلبرتا را بگیرد، اما اجازه عبور خط لوله از خاک خود به سوی پالایشگاهی در نیوبرانزویک را ندهد؟!
در مقابل، بومیان کانادا با نگرانی از نقض معاهدات سخن گفتند. رئیس ملت پییکانی در نامه‌ای هشدار داد آلبرتا صلاحیت نادیده گرفتن معاهدات را ندارد.
اگرچه اسمیت می‌گوید حامی یک آلبرتای مستقل در چارچوب کاناداست، اما بسیاری می‌پرسند: اگر چنین است، چرا راه همه‌پرسی را باز کرده‌ای؟
پیام برخی معترضان روشن بود: «ما منابع داریم. ما نفت داریم. دیگر نیازی به بقیه نداریم.» اما در پس این هیاهو، سؤالی جدی باقی مانده: آیا آلبرتا واقعاً آماده‌ی جدایی است؟
آیا شما فکر می‌کنید جدایی آلبرتا واقع‌بینانه است یا فقط یک ابزار سیاسی؟
منابع:
ارسال نظرات