اولین راه‌های ارتباطی در کانادا را بومیان این سرزمین ایجاد کردند. آنها با ساخت راه‌های ابتدایی و خاکی، بسیاری از روستاها را به هم متصل کرده بودند و با همدیگر مراوده داشتند. همچنین آنها با کمک قایق‌ها نیز از دل رودخانه‌ها می‌گذشتند و از مسیرهای آبی هم برخی روستاها به همدیگر متصل می‌شدند.
به گزارش هفته و به نقل از thecanadianencyclopedia.ca، بومیان کانادا در زمستان نیز مسیرهای برفی و یخ‌زده را کنار می‌زدند تا راه ارتباطی ایجاد کنند. تا پیش از قرن نوزدهم، توسعه جاده‌ها در کانادا بسیار ناچیز بود. عمده راه‌های ارتباطی، راه‌های کوتاه خاکی بود که مناطق نزدیک را با اسب و کالسکه‌های ابتدایی به هم وصل می‌کرد. با افزایش ورود انگلیسی‌ها و اروپایی‌ها به خاک کانادا، راه‌های ارتباطی در کانادا نیز اندکی از آن حالت ابتدایی فاصله گرفت.
اولین جاده توسعه‌یافته در کانادا که می‌شد اسمش را جاده گذاشت، یک جاده ایجاد شده در سال 1606 بود که حدود 16 کیلومتر طول داشت و بیشتر یک جاده نظامی برای انتقال سربازان و ادوات نظامی بود. این جاده در نوا اسکوشیا، Port-Royal را به Digby Cape متصل می‌کرد.
در سال 1734 از طریق یک جاده ارتباطی، شهر کبک و مونترال به هم وصل شدند که در آن زمان، اتفاق بزرگی محسوب می‌شد. این جاده حدود 267 کیلومتر طول داشت و یک کالسکه برای اینکه این مسیر را طی کند، باید چهار و نیم روز در این جاده گذر می‌کرد.
توسعه جاده‌های جدید در کانادا، موجب ایجاد سکونتگاه‌ها و شهرهای جدید شد. با گسترش شبکه ریلی در کانادا، ارتباط بین شهرها بیشتر از طریق ریلی انجام می‌شد و کمتر از کالسکه و اسب برای عبور از جاده‌های بین‌شهری استفاده می‌کردند. جالب اینکه در دوران کالسکه سواری در جاده‌های کانادا، از عابران پیاده هم برای عبور از برخی جاده‌ها عوارض می‌گرفتند. در دوران معاصر هم از این روش قدیمی برای توسعه برخی جاده‌ها استفاده می‌شود.
درنهایت آن چیزی که موجب توسعه جاده‌های زمینی در کانادا شد، ضرورت‌های نظامی بود. البته مردم محلی هم از این اتفاق، بهره می‌بردند و از این جاده‌ها استفاده می‌کردند. بعدها توسعه جاده‌ها در کانادا، شکل جدی‌تر و سازمان‌دهی شده‌تری گرفت و اعتبارات جدی‌تری برای توسعه جاده‌ها در نظر گرفته شد؛ مثلاً در سال 1804 مبلغ هزار پوند برای توسعه جاده‌های کانادا در نظر گرفته شد که 12 سال بعد، این اعتبارات حدود دو برابر شد.
در دوران جنگ جهانی هم برای توسعه ارتباط بین شهرها و ضرورت انتقال تجهیزات نظامی، دوباره توسعه جاده‌ها در اولویت قرار گرفت. ساخت بزرگراه مکنزی به طول 614 کیلومتر در سال 1938 شروع شد و پس از جنگ جهانی دوم در سال 1961 تکمیل شد. همان‌طور که می‌بینید باز هم اولویت‌های نظامی موجب توسعه جاده‌ها در کانادا شد.
یکی دیگر از دلایل توسعه جاده‌های ارتباطی در کانادا، انتقال منابع نفتی و زیرزمینی به نقاط مختلف کانادا بود. امروزه باوجود تجهیز جاده‌های کانادا و توسعه راه‌های ارتباطی، هنوز هم می‌توانید در برخی روستاها و شهرهای کوچک کانادا شاهد راه‌های ارتباطی قدیمی باشید که در دل همین جاده‌های قدیمی، ردپای فرهنگ و تاریخ آن منطقه نهفته است.
ارسال نظرات