به یاد فاضل، آن دریای درد و آرامش

فاضل: آخرین روزهای ماه ژانویه یادآور درگذشت یکی از مردان بزرگ اهل فرهنگ مونترال است.

چهار سال از درگذشت محمد فاضل، بنیانگذار «انجمن ادبی ایرانیان مونترال» می‌گذرد. انجمن ادبیِ فاضل کارنامه‌ی پرباری دارد. طی دوران فعالیتش این انجمن، تا زمانی که زنده‌یاد فاضل در قید حیات بود، ده‌ها سخنرانی سطح بالای ادبی و علمی و تاریخی برگزار کرد.

نام‌آوران عرصه ادبیات و فرهنگ میهمان آن شدند و دانش و معرفت خود را با ما مونترالی‌ها به اشتراک گذاشتند. اما این همه بزرگترین دستاورد اجتماعی – فرهنگی محمد فاضل نبود؛ به باور من بزرگترین دستاورد او این بود که راه را برای آیندگان، برای نسل بعدی، برای ما که امروز تلاش می‌کنیم فعالیتی داشته باشیم، هموار کرد. او نگذاشت سختی‌‌های کار فرهنگی و اجتماعی در جامعه‌مان مانع کارش شود، استمرار، استمرار، استمرار. سخت‌کوشی و تلاش فرهنگی.

او به ما آموخت که اگر می‌‌‌خواهیم تاثیر بگذاریم باید پوست‌ کلفت کنیم و چوب بخوریم و از ادامه کارمان لذت ببریم.

فاضل در مونترال بی‌همتا بود. هر آنچه امروز در دشت فرهنگی مونترال می‌روید بی‌تردید در مبارزه‌ی آرام و پیگیرِ فاضل‌ها با علف‌های هرز و بادهای سوزان این دشت ریشه دارد. بگذارید در چهارمین سال درگذشت این مرد بزرگ کلاه از سر برگیریم و دقیقه‌ای را به یاد او باشیم.

یادش جاودان باد