تکیه بر ادعاهای دروغین به جای روبرویی با حقیقت، دردناکی این فاجعه را برای هر انسان شرافتمندی افزون کرده است. سوگواران مونترالی، همچون میلیون‌ها نفر دیگر سوال دارند:
- چرا از ابتدا حقیقت گفته نشد؟ و طی بیش از 4هزار دقیقه‌ای که هر دقیقه‌اش جهنمی بر همه، بویژه بازماندگان قربانیان فاجعه، گذشت یک ادعای دروغ تکرار شد؟
- چه کسی برای این دروغ‌سازی و دروغ‌گویی مسئول است؟
- رده‌های تصمیم‌گیری در مسیر این اشتباه مرگ‌بار شامل چه کسانی می‌شود؟
- آیا نام آنها اعلام، از مناصب خود برکنار، و طبق استاندارهای بین‌المللی دادگاهی می‌شوند؟
- آیا تضمین داده می‌شود که دروغ‌سازی و دروغ‌گویی رسمی یک بار برای همیشه متوقف شود؟
- آیا سیاست جنگ‌ورزانه و تنش‌فزایی که بنیاد این فاجعه بوده پایان می‌گیرد؟
- آیا سرکوبِ روزنامه‌نگاران و فعالان و معترضانِ خواستارِ حقیقت و عدالت پایان می‌یابد؟
تردیدی نیست که آرامش نسبی بازماندگان تنها از راه برتخت نشستن راستی و دادگری امکان‌پذیر است. آیا در دو سوی شطرنج کثیف سیاست، در ایران و در ایالات متحده تمایلی برای آرامش این عزیزان وجود دارد؟
ارسال نظرات