نویسنده: مهسا محبی
عباس میلانی در این کتاب، کوشیده است تا تاریخ ایران را از منظر «مدرنیت» مورد بازشناسی قرار دهد. عباس میلانی به کمک تئوری نوتاریخی‌گرایی و به مدد مکتب تحلیل گفتمان، درون کاوی تاریخ ایران را می‌آغازد و هر کجا ردپایی از مدرنیت می‌یابد، آن را بازتاب می‌دهد. مسئله تجدد بی‌گمان مهم ترین محور مباحث فرهنگی، سیاسی، ادبی و اقتصادی روزگار ماست. تجدد را می‌توان سلسله به هم پیوسته‌ای از تحولات اقتصادی، فرهنگی، مذهبی، زیبایی‌شناختی، معماری، اخلاقی، شناخت‌شناسی، و سیاسی دانست. مایه مشترک همه این تحولات فردگرایی است. یعنی رعایت حقوق طبیعی و تفکیک‌ناپذیر فرد است.
دكتر ميلانی در پيشگفتار كتاب، «تجدد» را ملازم «فردگرايی» می‌آورد. نتيجه‌ی اين فردگرايی محترم شمردن حوزه‌ی خصوصی انسان‌ها و پديد آمدن مفهومي به نام حقوق طبيعی و بنيانی انسان‌هاست كه دين را به حوزه‌ي معنويت خصوصی افراد می‌راند، شك و تفكر خردمدار را رواج می‌دهد و تنها پايه‌ی مشروعيت حكومت را «اراده‌ی عمومی» و «حاكميت ملی» می‌داند، دو مفهومی كه خود زاييده‌ی «فردگرايی» هستند.
ميلاني به «من گمشده‌ی ايرانی» اشاره می‌كند كه حتی در برگرداندن جمله‌ی مشهور دكارت (I think therefore I am) همچنان «من» را پنهان می‌سازد و آن را در فعل ادغام می‌كند و جمله را اينگونه ترجمه می‌كند: «می‌انديشم، پس هستم». ميلانی «مقاله‌نويسی» را همزاد «تجدد» می‌خواند. «مقاله» به عنوان نگاه يك «فرد» به جهان و طبيعت و جامعه‌ی پيرامون نتيجه‌ی جدايی‌ناپذير «فردگرايی»ست. مقاله هنگامی در غرب متولد شد كه متفكران تصميم گرفتند نتيجه‌ی انديشه‌ها و تفكرات خويش را در قالبی كوتاه و موجز اما ظريف و دقيق عرضه كنند.
عباس ملک‌زاده میلانی (زاده ۱۳۲۸ در تهران) مورخ، ایران‌شناس، پژوهشگر و نویسنده ایرانی ساکن آمریکا است. میلانی مدیر برنامهٔ مطالعات ایرانی در دانشگاه استنفورد و استاد فراخوانده دانشکدهٔ علوم سیاسی آن دانشگاه است. او همچنین همکار و یکی از سرپرستان پروژه دموکراسی ایران در مؤسسه هوور است.
بخشی از کتاب:
واقعیت تاریخ این است که تجدد نخست به غرب آمد و در همان جا رواج پیدا کرد. درک چرایی این قضیه یکی از مهم ترین مشکلات تاریخ ماست…
عنوان: تجدد و تجدد ستیزی در ایران
نویسنده: عباس میلانی
انتشارات: اختران
نوبت چاپ: سوم
تعداد صفحات: ۳۶۰
ارسال نظرات