| صابره جعفری از زبان خودش:
صابره جعفری متولد افغانستان هستم. رشته تحصیلی‌ام ریاضی فیزیک بوده است و تا دیپلم درس خواندم. از کودکی به ورزش علاقه داشتم و علی‌رغم مخالفتی که از سوی خانوادهام وجود داشت، تلاش کردم که به صورت جدی ورزش را ادامه دهم. با وجود این که یک مهاجر افغان هستم و مشکلات زیادی به دلیل مهاجر بودن دارم، موفق شدم که موفقیت‌های زیادی را در زمینه ورزشی به دست آورم. سه دوره قهرمانی مسابقان سراسری مهاجرین را کسب کردم. سه دوره قهرمانی مسابقات استان تهران، قهرمانی دو دوره لیگ انفرادی استان تهران و قهرمانی سه دوره لیگ جنوب غرب استان تهران و مقام سوم مسابقات آسیایی جام فجر کسب کردهام. می‌خواهم که ثابت کنم زن افغان ناتوان نیست و با وجود محدویت‌‌هایی که وجود دارد می‌تواند موفق شود و پرچم افغانستان را در هر گوشه از جهان بالا ببرد. |
زن در بسیاری از مواقع و موارد تحت تبعیض قرار دارد اما زمانی که مهاجر شوی، تبعیض دوچندان می‌شود. ولی زنان و دخترانی هستند که اجازه نمی دهند تبعیض و فشار پیشرفت‌شان را متوقف کند. تاکنون زنان و دختران بسیاری پرچم افغانستان را بالا برده‌‌‌‌‌‌اند. صابره جعفری یکی از دخترهای افغان است که توانسته با کوشش و عزم جدی بر مشکلات غلبه کند. صابره جعفری در رشته تکواندو مدل‌های متعددی کسب کرده است. او رویاهای بسیار در سر دارد که می‌خواهد به آن ها رنگ واقعیت بزند. این تکواندوکار مهاجر از خانوادهای مهاجر می‌خواهد که فرزندان خود را تشویق و حمایت کنند.
خانم صابره جعفری محترم چه انگیزه‌‌‌‌ای باعث شد که به سمت ورزش بروید؟
صابره جعفری: از زمانی کودکی به ورزش علاقه داشتم. همیشه حس می‌کردم که در ورزش‌های رزمی می‌توانم به یک جایی برسم. من ورزش را از سن یازده سالگی و با رشته وشو شروع کردم. دوسال وشو کار کردم و یک سال به صورت حرفهای والیبال کار کردم. بعد در سن هفده سالگی تکواندو را شروع کردم.
باتوجه به این که ورزش زنان در جامعه مهاجر به خوبی جا نیفتاده است، خانواده شما با ورود در این عرصه مخالفتی نداشتند؛ آن هم با ورزش رزمی که در نظر بسیاری مردم کاملا مردانه است؟
صابره جعفری: در ابتداد خانوادهام کاملا مخالف بودند و از هر جهت مخالف فعالیت‌های ورزشی من به خصوص ورزش رزمی بودند. ولی من هیچ گاه تسلیم نشدم و ادامه دادم.
چه کسی مشوق شما بود؟
صابره جعفری: در این مسیر خواهر و برادرم مرا بسیار حمایت کردند و همواره سختیها را به جان خریدند تا من بتوانم ورزش خود را ادامه دهم. همچنین استاد خلاقی و استاد رضایی مرا بسیار حمایت می‌کردند و به من انگیزه می‌دادند. من تمام موفقیت خود را مدیون آنها هستم.
انگیزه شما از جدی ورزش کردن چیست؟
صابره جعفری: بزرگترین انگیزه من که باعث شده است ورزش را به صورت حرفهای دنبال کنم این است که بتوانم پرچم افغانستان را بالا ببرم و بتوانم به لب‌های مردم افغانستان بخصوص بانوان لبخند هدیه کنم. و با قهرمان شدنم به بانوان داخل و خارج افغانستان بگویم که سختیها هیچ گاه نمی‌تواند مانع پیشرفت انها شود. همچنین به جهانیان بگویم که زن افغان با این که در سختی‌های زیادی زندگی می‌کند، همواره قوی و پیروز است.
چه شد که از بین رشته‌های ورزشی تکواندو را انتخاب کردید؟
صابره جعفری: من وشو و نیز والیبال را به صورت حرفهای کار کردم. زمانی که بزرگتر شدم تحقیق کردم و متوجه شدم که چیزی که من از بچه‌گی به آن علاقه داشتم تکواندو بوده است. سپس آن را به صورت مستمر ادامه و دنبال کردم. تکواندو رشته ورزشی است که فدراسیون معتبری دارد و زمینه پیشرفت در آن برای زنان و مردان مساعدتر از دیگر رشته‌‌‌ها است.
به عنوان یک ورزشکار مهاجر با چه چالش‌‌هایی روبه رو بودید؟
صابره جعفری: ورزشکاران مشکلات زیادی دارند. از مسابقاتی که مهاجرین برگزار می‌کنند تا مسابقاتی که مسئولان ایرانی برگزار می‌کنند که در هر دو با کمبود امکانات مواجه هستیم. از مشکلات عمده دیگر هزینه‌‌‌ها از جمله هزینه ورودی مسابقه و هزینه خوابگاه است.
مهاجرت چه نقشی در زندگی شما به عنوان یک ورزشکار داشته؟
صابره جعفری: هرگز نمی‌توان تاثیر مهاجرت را ندیده گرفت. مهاجرت روی هر فرد مهاجر تاثیر گذاشته است. ما ورزشکاران مهاجر بیشتر از دیگران این تاثیر را لمس می‌کنیم. در جامعه مثل ایران خیلی در حق ما جفا شده است. در بسیاری مواقع حق ما ضایع شده. مسئولین ایرانی زمانی که باید به کاری ما رسیدگی می‌کردند، کارهای ما را پیگیری نکردند. در هنگام مسابقات باید هزینه زیادی پرداخت کنیم. با تمام این حرف‌ها گرچه مشکلات زیادی سد راه من به عنوان مهاجر بوده اما هیچ گاه نمی‌توانیم از تاثیر مثبت مهاجرت چشم‌پوشی کنیم.
با توجه به این که بیشتر مهاجرین از قشر فرودست جامعه ایران هستند، محدویت مالی چه سدهایی را برای مهاجرین فراهم می‌کند؟
صابره جعفری: مسائل اقتصادی در رشته‌های ورزشی خیلی مهم است و در برخی رشته‌های ورزشی مهم‌تر. تکواندو ورزش پرخرجی است که نیاز به وسایل زیادی دارد. وسایلی چون کفش، لباس، میت و غیره…. همچنین پرداخت شهریه برای قشر ورزشکار مهاجر سنگین است. متاسفانه ورزشکاران مهاجر حمایت نمی‌شوند و اسپانسر مالی ندارد. من بارها شاهد بودم که یک ورزشکار مهاجر به دلیل نداشتن توان مالی نتوانسته در مسابقه شرکت کند درحالی که خیلی هم بااستعداد بوده.
تا به حال در چه مسابقاتی شرکت داشته‌اید؟
صابره جعفری: تا به حال در مسابقات زیادی شرکت کردم از جمله مسابقات حوزه‌‌‌‌ای استان تهران، مسابقات استان تهران، لیگ انفرادی، لیگ برتر استان تهران، دو دوره مسابقات آسیایی جام فجر، یک دوره مسابقات جهانی جام فدراسیون جهانی تکواندو، همچنین چندین دوره در مسابقات سراسری مهاجرین شرکت کردهام که در این مسابقات هرسال تمام تکواندوکاران مهاجر در آن به رقابت می‌پردازند.
چه مقام‌‌هایی کسب کرده‌اید؟
صابره جعفری: سه دوره قهرمانی مسابقان سراسری مهاجرین، سه دوره قهرمانی مسابقات استان تهران، قهرمانی دو دوره لیگ انفرادی استان تهران، قهرمانی سه دوره لیگ جنوب غرب استان تهران و مقام سوم مسابقات آسیایی جام فجر را به دست آورده ام.
باتوجه به این که ورزشکاران نخبه مهاجر زیادی در ایران داریم، میزان حمایت دولت ایران را از ورزشکاران مهاجر را چگونه می‌بینید؟
صابره جعفری: دولت ایران حمایتی از بچه‌های مهاجر نمی‌کند و در حدی به ما کمک می‌کند که کارهای اداری ما انجام شود و مدارک ما را مطابق با قانونی که فدراسیون جهانی تکواندو برای فدراسیون هر کشوری وضع کرده است مدارک‌مان را می‌دهند. حمایت خاصی از بچه‌های مهاجرین انجام نداده‌اند.
شما جزء نخبه‌های مهاجر افغان محسوب می‌شوید و روا است که سفارت افغانستان از شما حمایت کند. آیا تا حال چنین حمایتی صورت رفته است؟
صابره جعفری: ما از سوی سفارت افغانستان هیچ گونه حمایت و قدردانی نشده‌ایم و بچه‌های ورزشکار مهاجرین حداقل در مورد رشته تکواندو می‌بینم، هیچ حماتی نشده است. اگر تیم مهاجرین تهران موفقیتی کسب کردهاند فقط به دلیل مربیگری استاد محمد همایون رضایی بوده است. استاد همه جور هوای بچهها را داشته‌‌‌‌‌‌اند و از هر لحاظ روحی و مالی و تکنیکی پشتیبان بچهها بوده‌‌‌‌‌‌اند و بچهها را ساپورت کردهاند. استاد محمد همایون رضایی از وقت خود می‌زنند و تمرین بچهها را زیر نظر می‌گیرند.
ورزشکاران مهاجری که در سال‌های گذشته به افغانستان بازگشتند دارای جایگاه ورزشی خوبی هستند از این رو شما تا به حال به بازگشت به افغانستان فکر کردید؟
صابره جعفری: هر ورزشکاری که به صورت حرفهای ورزش می‌کند، ورزش را هدف‌گذاری کرده است و حتما رفتن به افغانستان در فکرم بوده است. من شخصا به رفتن به افغانستان فکر می‌کنم ولی مشکلات زیادی است که بتوانیم به افغانستان برویم. مشکلات مالی و مدرکی است و در خیلی جاها مدرک ما به مشکل می‌خورد و این موضوع بسیار اذیت کننده است.
صابره به عنوان یک دختر قهرمان مهاجر چه رویایی در سر دارد؟
صابره جعفری: به عنوان یک قهرمان تکواندو نه، بلکه به عنوان یک عضو کوچک از خانواده تکواندو مهاجرین رویای بالابردن پرچم افغانستان در مسابقات المپیک و جهانی را بر سر دارم. این درست که ما مهاجرین مشکلات زیادی را بر سر راه خود داریم اما هیچکدام از این‌‌‌ها نمی‌تواند باعث شود که ما برای محقق شدن رویاهای خود دست از تلاش بکشیم. بلکه این محدویت‌‌‌ها باعث شکوفا تر شدن استعداد ما می‌شود. زنان افغانستان پر از رویاهایی هستند که روزی محقق می‌شود.
در کنار ورزش چه کار دیگری انجام می‌دهید؟
صابره جعفری: من در کنار ورزش یک آرایشگاه کوچک دارم که در آن به کار آرایشگری می‌پردازم. کسی که می‌خواهد ورزش را به صورت حرفهای ادامه دهد نیاز به یک اسپانسر خوب دارد و یا باید خانواده با وضع مالی خوب داشته باشد تا او را حمایت کند. در غیر این صورت باید شغلی داشته باشد که با درآمد آن از پس هزینه‌های ورزشی خود بربیاید.
اگر به جای یک مهاجر، شهروند ایرانی می‌بودید فکر می‌کنید که در این مقطع زمانی چه شرایطی داشتید؟
صابره جعفری: موقعیت‌‌هایی که برای یک تکواندو کار ایرانی فراهم می‌شود اگر برای بچه‌های مهاجر فراهم می‌شد ما مهاجرها هم خیلی بیشتر پیشرفت می‌کردیم و مقام‌های بهتری را کسب می‌کردیم.
تا به حال قصد داشتید که در مسابقات خارج از ایران شرکت کنید؟
صابره جعفری: بله. اما با وجود نرخ ارز و گرانی که در ایران وجود دارد امکان پذیر نیست. از سوی دیگر یک مهاجر به دلیل مهاجر بودن به سختی می‌تواند به خارج از ایران سفر کند.
چه چشم‌اندازی برای ورزش بانوان مهاجر می بینید؟
صابره جعفری: آینده بانوان مهاجر افغانستانی می‌تواند خیلی روشن باشد و این بستگی به تلاش خودشان دارد.
به خانواده مهاجرینی که فرزندانشان به خصوص دخترانشان تازه وارد عرصه ورزش شده‌اند چه توصیه‌‌‌‌ای می‌کنید؟
صابره جعفری: طبیعی است که دخترانِ ورزشکارِ مهاجر به مشکلات خاص خود برخورد می‌کنند. چشم امید دختران ورزشکار خانواده ها هستند. حمایت خانواده‌ها می تواند تحمل بسیاری از سختیها را آسان تر کند و عبور از موانع را راحت تر.
چه برنامه‌‌‌‌ای برای آینده دارید؟
صابره جعفری: من هم مثل بیشتر ورزشکاران می‌خواهم در عرصه ورزش به عنوان یک بازیکن به بهترین صورت عمل کنیم و بهترین نتیجه را برای کشورم به ارمغان بیاورم. در هر سطح از مسابقات تکواندو تلاش می‌کنم که بهترین نتیجه را بگیرم. تلاش می‌کنم که مردم را خوشحال کنم. شاید بعد از چندین سال ورزش حرفهای برای داور شدن آموزش بگیریم. دوست دارم یک روز داوری باشم که در کل دنیا شناخته شده است.
خانم صابره جعفری گرامی از شما سپاسگزاریم.
ارسال نظرات