|
علی‌اکبر امیری در سال ۱۳۷۷ در شهرستان شیراز، استان فارس به دنیا آمد. او از زمان نوجوانی فعالیت ورزشی خود را به‌صورت حرفه‌ای پی گرفت. حضور او در کنار قهرمانان ایرانی فکر قهرمان شدن را در دل او انداخت. او با تلاش‌های فراوان موفق شد که یکی از اعضای گروه ملی تکواندوی افغانستان شود. این ورزشکار مهاجر مدال‌های گوناگونی ازجمله کسب مدال طلا در افغانستان و کسب مدل برنز در بازی‌های جام فجر را به دست آورد. او در کارنامه قهرمانی خود ۱۲ مدال را ثبت کرده است. مدال‌هایی را که علی اکبر امیری کسب کرد در مسابقات کشوری مهاجرین بوده است. در مسابقات کشوری ایران مهاجرین نمی‌توانند شرکت کنند. نکته بعدی مسابقات یادواره شهدای دفاع مقدس که به خاطر شهیدان افغان برگزار شده بود شرکت کرده و مقام و مدال کسب کرده است. |
ورزشکاران مهاجر افغان تلاش می‌کنند روزبه‌روز بیشتر وارد میدان قهرمانی شوند؛ اگرچه ناهموارهای حاصل از مهاجرت بر سر راه آنها قرار دارد. بستر ورزشی در ایران سبب شده است که از دل جامعه ورزشی مهاجران افغان قهرمانان زیادی پرچم افغانستان را بالا ببرند. علی‌اکبر امیری عضو گروه ملی تکواندوی افغانستان است که در شیراز سکونت دارد. او مهم‌ترین مشکل ورزشکاران را نبود پشتوانه حمایتی می‌داند و می‌گوید به تخمین او درمیان ورزشکاران مهاجر تنها یکی از سه نفر موفق به کسب مدال شده‌اند. این عضو گروه ملی تکواندو افغانستان امیدوار است که روزی بتواند در میدان المپیک پرچم افغانستان را بالا ببرد.
آقای علی‌اکبر امیری چه انگیزه‌ای باعث شد که به سمت ورزش بروید؟
علی‌اکبر امیری: من زمانی که بچه بودم به‌صورت تفریحی ورزش می‌کردم. بعد از چند سال که با ورزش بیشتر آشنا شدم، به‌صورت حرفه‌ای فعالیت خود را آغاز کردم و از آن زمان هدف‌هایم بزرگ‌تر شد.
از بین رشته‌های ورزشی چرا ورزش تکواندو را انتخاب کردید؟
علی‌اکبر امیری: به نظر من تکواندو ورزشی بسیار زیبا و جذاب است. همچنین به نسبت دیگر رشته‌های ورزشی قانونمند است. از سوی دیگر گروهی کار کردن برای من سخت است و با توجه به اینکه تکواندو ورزشی انفرادی است، آن را انتخاب کردم.
تکواندو را از چه سنی و از کجا شروع کردید؟
علی‌اکبر امیری: زمانی که دوازده سالم بود از شیراز آغاز کردم.
در این مسیر چه کسانی شما را تشویق کردند؟
علی‌اکبر امیری: در سال‌های اخیر تشویق در خانواده مهاجر معنا پیدا کرده است. در دهه‌های پیش برای پدر و مادر اهمیت نداشت که در رشته ورزشی موفق شویم. خوشبختانه این موضوع در نسل جدید فرق کرده است و آنها از سوی خانواده خود بسیار تشویق می‌شوند. خانواده‌ام مرا در درس خواندن تشویق می‌کردند اما در مورد ورزش تنها کسی که مرا خیلی حمایت می‌کرد و به من روحیه می‌داد، مادرم بود.
چه چیزی باعث شد که تصمیم بگیرید تکواندو را به‌صورت حرفه ای پیگیری کنید؟
علی‌اکبر امیری: در شهر شیراز تکواندوکارهای قهرمان زیادی فعالیت می‌کنند که من با آنها هم باشگاهی بودم و این موضوع باعث شد که فکر کنم، روزی بتوانم پرچم افغانستان را بالا ببرم و برای کشورم افتخارآفرین باشم. انگیزه مربی‌ها از دیگر دلایلی است که من ورزش را به‌صورت حرفه‌ای دنبال کردم.
شما ازجمله ورزشکاران مهاجری هستید که در عرصه ورزشی به‌صورت جدی فعالیت می‌کنید و تجربیات زیادی دارید، ازاین‌رو به نظر شما این قشر از جامعه مهاجر افغان چه مشکلاتی دارند؟
علی‌اکبر امیری: ورزشکاران پشتوانه‌ای ندارند. هیچ‌کسی نیست که آنها را به مسیر مشخصی راهنمایی کند. این موضوع باعث می‌شود که برای آنها هدف و انگیزه‌ای باقی نماند. هیچ‌کسی به فکر ورزشکاران مهاجر از لحاظ روحی روانی و مالی نیست. در خانواده‌های مهاجر اولویت با بحث مالی است. کسی به عشق ورزش کار نمی‌کند. مهاجرین سالن ورزشی ندارند. تنها ورزشکاران مهاجر در مشهد که تعدادشان هم زیاد است، با هزینه شخصی خود سالنی اجاره کردند و همچنین وسایل ورزشی را خودشان خریداری می‌کنند. هیچ‌گاه سالن مختص مهاجرین وجود نداشته است. برای تمرین کردن جایی را نداریم و در کنار دوستان ایرانی تمرین می‌کنیم و در خیلی موارد آنها سالن در اختیار ما نمی‌گذارند.
از دیگر مشکلات مهم ورزشکاران مهاجر بحث کارت آمایش و پاسپورت است. ما هر سال باید حداقل بین سی تا پنجاه بار برای لیگ، مسابقات کشوری، مسابقات انتخابی به شهرهای مختلف برویم و به همین دلیل ازلحاظ مدرک و پیگیری کارهای اداری برای رفت‌وآمد به مشکل می‌خوریم. جامعه ورزشکار مهاجر بسیار بااستعداد هستند اما کسی نیست که تکواندوکاران را کنار هم جمع کند و رهبری گروه را بر عهده بگیرد.
پسران مهاجر افغان بخشی از بدنه اقتصادی خانواده هستند و خانواده از آنها انتظار اقتصادی دارند، این موضوع چقدر در مورد شما صدق می‌کند؟
علی‌اکبر امیری: در همه خانواده‌های مهاجرین این موضوع صدق نمی‌کند. علاوه بر این نمی‌شود گفت کسی که ورزشکار است نباید کار کند. همچنین زمانی که سن بالا رفت دیگر نمی‌شود خرجی خود را از پدر و مادر بگیریم. من زمانی که تایم خالی دارم سرکار می‌روم اما نیازهای مالی خانواده را من تأمین نمی‌کنم بلکه خانواده هستند که به من کمک می‌کنند.
آیا شما در مسیر ورزشی با تبعیض روبه‌رو بودید؟
علی‌اکبر امیری: من با تبعیض خاصی روبه‌رو نبودم. همیشه دوستان ایرانی با من با احترام رفتار می‌کردند و من رفتار بدی از آنها ندیدم. بیشتر مشکلات من به دلیل پاسپورت بود ناگفته نماند که کارمندان سفارت افغانستان در تهران با من همکاری نمی‌کردند و من برای گرفتن پاسپورت سه ماه به سفارت رفتم و مسیر رفت‌وآمد برایم سخت بود.
شما برای مسابقات انتخابی گروه ملی تکواندوی افغانستان، به کشورتان سفر کردید، در موردش توضیح دهید؟
علی‌اکبر امیری: استاد محمد میرزایی مرا تشویق کرد که در مسابقات انتخابی گروه ملی افغانستان شرکت کنم و من پیشنهاد ایشان را پذیرفتم. رفتن به افغانستان برایم بسیار دشوار بود. مهاجرین افغان تنها در صورت داشتن پاسپورت می‌توانستند به افغانستان سفر کنند. از سوی دیگر من کارت آمایش داشتم و دانشجو هم نبودم که بتوانم پاسپورت بگیرم. با کلی دوندگی و سختی موفق شدم که با هزینه‌های شخصی خود به افغانستان بروم و در گروه ملی تکواندو افغانستان انتخاب شوم.
از نظر شما امکانات ورزشی چقدر برای ورزشکاران مهاجر فراهم است؟
علی‌اکبر امیری: ما واقعاً امکانات نداریم. ورزشکاران با هزینه شخصی خود برای ورزش هزینه می‌کنند. امکانات برای ورزشکاران در رشته‌های گروهی مثل فوتبال و والیبال کمی بهتر است، اما امکانات برای ورزش‌های انفرادی واقعاً صفر است.
ازنظر بسیاری از ورزشکاران مهاجر، بخشی از پیشرفت ورزشکاران افغان در افغانستان مدیون زمینه ورزشی است که در ایران برای ورزشکاران مهاجر مهیا بوده است. نظر شما چیست؟
علی‌اکبر امیری: با توجه به اینکه در لیگ ایران بازی می‌کردیم ما خیلی چیزها از ورزشکاران ایرانی یاد گرفتیم.
قوانین موجود در ایران چقدر به‌عنوان یک مانع عمل می‌کند؟
علی‌اکبر امیری: قوانین در برخی جاها مانند یک مانع عمل می‌کند. به‌عنوان‌مثال اگر اجازه بازی در بازی‌های کشوری و بازی‌های آزاد را داشتیم، این موضوع به ورزشکاران مهاجر کمک زیادی می‌کرد اما متاسفانه ورزشکاران مهاجر حتی اجازه ندارند در بازهای استانی شرکت کنند.
نقش استادان مهاجر را در پیشرفت ورزشکاران چگونه می‌بینید؟
علی‌اکبر امیری: در هر جای دنیا که بروید، اصلی‌ترین شخصی که قهرمان را می‌سازد مربی است. ورزشکاران مهاجر مربی‌های خوب زیادی دارند اما متأسفانه آنها با یکدیگر متحد نیستند و اگر با یکدیگر اتحاد داشتند، ورزش مهاجرین پیشرفت زیادی می کرد.
به نظر شما رشد و پیشرفت ورزشکاران مهاجر تا حال چطور بوده؟
علی‌اکبر امیری: ما استعدادهای زیادی در جامعه ورزش مهاجرین داریم. این استعدادها نیاز به مربی‌هایی دارند که با هم کار می کنند و نه علیه هم. مربی‌هایی که از میان مهاجران استعدادیابی و استعدادهای قوی را دورهم جمع کنند. به نظر من ورزشکاران هنوز می توانند موفقیتهای زیادی کسب کنند. به تخمین من از هر سه مهاجر با استعداد فقط یکی موفق به کسب مدال شده است.
اگر شما یک ورزشکار ایرانی بودید، موقعیت کنونی خود را چگونه توصیف می‌کردید؟
علی‌اکبر امیری: صددرصد موقعیتم متفاوت‌تر از جایی می‌بود که الان دارم. چون مشکلاتی را که مهاجرین در ورزش با آنها روبرو هستند را نمی داشتم. می‌دانم اگر این‌گونه بود موقعیتم خیلی بهتر از حالا بود.
شما موفق به کسب چه قهرمانی‌هایی شدید؟
علی‌اکبر امیری: مدال برنز بازهای فجر را دارم که سال ۱۳۹۷ در کیش برگزار شد. علاوه بر این در همان سال ۱۳۹۷ در افغانستان مدال طلا کسب کردم. همچنین ده مدال دیگر را در مسابقات کشوری مهاجران و مسابقات شهدای دفاع مقدس به دست آوردم. این مسابقات به خاطر شهیدان افغان برگزار شده بود که در آن مقام و مدال کسب کردم.
زمانی که در افغانستان قهرمان شدید چه احساسی داشتید؟
علی‌اکبر امیری: زمانی که در افغانستان مدال گرفتم خیلی حس خوبی داشتم. برایم لذت‌بخش بود و جواب زحمت‌هایی که کشیدم را گرفتم.
با توجه به اینکه قشر مهاجر در ایران توان اقتصادی کمتری دارد؛ این موضوع چقدر در بین ورزشکاران مهاجر وجود دارد؟
علی‌اکبر امیری: مشکل مشترکی که در بین ورزشکاران وجود دارد، موضوع اقتصادی است. ورزشکاران باید حتماً خرج خانواده را بدهند. برای همین است که می‌گویم ورزشکاران مهاجر هیچ‌گونه پشتوانه اقتصادی ندارند و این موضوع سبب دلسردی ورزشکاران می‌شود. بیشتر ورزشکاران مهاجر ساعت پنج صبح بیدار می‌شوند و تا ساعت هفت صبح تمرین می‌کنند و بعد به سرکار می‌روند. مشکل دیگر این است که کار برای خودشان نیست. نمی‌توانند هر ساعتی که بخواهند بروند. آنها دوباره بعد از پایان کار فرصت تمرین دارند. خانواده‌ها باید ورزشکاران را بیشتر حمایت کنند تا بتوانند پیشرفت کنند.
فضای ورزشی افغانستان برای ورزشکاران مهاجر جای پیشرفت زیادی دارد، آیا تصمیم دارید که به افغانستان بروید؟
علی‌اکبر امیری: فعلاً خیر و در آینده بستگی به شرایط دارد. خوشبختانه فضای افغانستان رو به بهترشدن است.
چه توصیه‌ای به جوانان ورزشکار مهاجر دارید؟
علی‌اکبر امیری: همه‌جا سختی هست، انسان‌های بزرگ در روبرویی با سختی‌ها است که بزرگ شده‌اند و همین سختی‌ها است که انسان را می‌سازد. با سختی‌ها مواجه شوید و آن را برای خود آسان کنید. برای رسیدن به هدفتان حتماً تلاش کنید. اگر این دو کار را بکنید حتماً به هدفتان می‌رسید.
چه برنامه‌ای برای آینده دارید؟
علی‌اکبر امیری: برای آینده برنامه‌های زیادی دارم اما مهم‌ترین آن قهرمانی المپیک است. به امید خدا که از همین حالا شروع کردهام. روزی ۳ یا ۴ ساعت تمرین می‌کنم. امیدوارم که بتوانم پرچم افغانستان را بالا ببرم.
آقای علی‌اکبر امیری از شما سپاسگزاریم.
ارسال نظرات