ورزش مرز نمی‌شناسد

تکواندو به عنوان یک ورزش رزمی طرفداران زیادی در سرتاسر جهان دارد، گروه بزرگی از مهاجران افغان نیز در میان این گروه هستند. محسن رضایی یکی از ورزشکاران مهاجر است که توانسته دشوارهای مهاجرت را پشت سر بگذارد و حالا عضو تیم ملی تکواندو افغانستان است. او مهاجرت به ایران را برای خودش یک تحول مثبت می‌داند و باور دارد که ورزش مرزی ندارد. این ورزشکار مهاجر می‌خواهد روزی ریاست ورزش افغانستان را به دست گیرد تا شرایط ورزش در افغانستان را تغییر دهد. او موفق به کسب مدال طلا در چندین مسابقه بین‌المللی شده است.

آقای محسن رضایی گرامی اجازه بدهید با این سوال ساده شروع  کنیم: چه زمانی ورزش را شروع کردید؟

محسن رضایی: زمانی که به کلاس اول رفتم، همزمان با آن ورزش را شروع کردم. اولین رشته ورزشی که در آن شروع به کار کردم کاراته بود، سپس کنگ فو را انتخاب کردم. شش سال در کنگ فو کار کردم. در آن شش سال، هر سال در وزن و رده سنی خود قهرمان ایران شدم. بعد از آن تصمیم گرفتم که تکواندو کار کنم و در مسابقات آسیایی و جهانی شرکت کنم. تکواندو را به صورت جدی زیر نظر استاد سید محمد میرزایی و نیز استاد علی حیدری ادامه دادم.

از روزهایی برایمان بگویید که آرزوی قهرمان شدن را در سر داشتید؟

محسن رضایی: هر ورزشکاری در هر حیطه‌ی ورزشی آرزو دارد روی سکوی اول قهرمانی بایستد و مدال طلای المپیک را به دست آورد. این آرزویی است که همه ورزشکاران دارند اما خیلی از ورزشکاران‌ نمی‌توانند به آن برسند. ورزشکارانی می‌توانند به این مرحله برسند که تمرین و کوشش جدی دارند.

زندگی شما به عنوان یک قهرمان ملی چگونه است؟

محسن رضایی: ما ورزشکاران حرفه‌ای‌ نمی‌توانیم همزمان با ورزش کار کنیم و یا فعالیت دیگری داشته باشیم. ما صبح‌‌ها و شب‌‌ها تمرین داریم و باید در بین آن استراحت کنیم تا بازده‌ی خوبی داشته باشیم.‌ نمی‌توانیم دریک حرفه به غیر از ورزش خود شاغل باشیم و یا تمام وقت درس بخوانیم، چنین شرایطی برای ورزشکاران محدودیت در پیشرفت ایجاد می‌کند.

مهاجران افغان در ایران با محدویت‌های متنوعی مواجه هستند. در عرصه ورزش چطور است؟ آیا شما در حوزه ورزش محدویت‌هایی را حس می‌کنید؟

محسن رضایی: مهاجرت در هر کشوری محدویت خاص خود را دارد اما این محدویت‌‌ها در ایران بیشتر است. با این وجود نمی‌توان نادیده گرفت که در بین مهاجران استعدادهای زیادی شکوفا شده است. این استعدادها در همه حوزه‌‌ها همچون ورزش و تحصیلات عالی بسیار برجسته است. وزیرهایی در افغانستان داریم که زمانی در ایران مهاجر بودند و با استفاده از فضای تحصیلی موجود در ایران رشد کردند و به افغانستان بازگشتند. خیلی از ورزشکاران که در تیم ملی افغانستان هستند، مربی‌های ایرانی داشتند. ورزش جدا از ملیت است. شاید در بحث‌‌‌های مثل تحصیل و یا در اداره‌‌‌های دولتی بین مهاجران و شهروندان ایرانی تبعیض قائل شوند اما در ورزش چنین چیزی وجود ندارد. مهاجران می‌توانند در کنار دوستان ایرانی تمرین کنند و مسابقه بدهند. اگر محدویتی وجود دارد از سوی فدراسیون و قوانین حاکم است.

زمانی که دوستان ایرانی متوجه می‌شوند که شما یکی از ملی پوشان افغانستان هستید با چه واکنشی از سوی آنها روبه رو می‌شوید؟

محسن رضایی: خوشبختانه دوستانی ایرانی که زمانی که متوجه می‌شوند که عضو تیم ملی تکواندو افغانستان هستم بسیار خشنود می‌شوند و بیشتر کنجکاو می‌شوند که در مورد افغانستان بدانند. از طرف دوستان ایرانی رفتار توهین‌آمیز و رفتارهای ناپسند ندیدیم. حتی من یک سال در لیگ برتر ایران بازی کردم. همقطارانم آدم‌‌‌های شریف بودند و بحث ملیت مطرح نبود. بین من که افغان بودم و دیگر دوستان ایرانی تفاوتی وجود نداشت.

چه شد که تصمیم گرفتید برای ادامه ورزش خود به افغانستان بروید؟

محسن رضایی: در سال ۲۰۱۶ با مشورت مربی‌هایم تصمیم گرفتم برای عضویت در تیم ملی به کابل بروم. در آن زمان برای اولین بار به افغانستان رفتم. در بین چند صد تن شرکت‌کننده موفق شدم مدال طلا به دست آورم و عضویت نفر اول تیم ملی را کسب کنم. این باعث شد که اولین قدم را در راه ورزشی بگذارم که‌‌‌ در آن به صورت حرفه‌ای کار می‌کردم.

بهترین خاطره‌ای که دارید در چه لحظاتی بوده است؟

محسن رضایی: من هفت مدال بین‌المللی دارم و هر هفت مدال هر کدام برایم خاطره‌ای شیرین هستند. در کنار خاطرات شیرین خاطرات بدی هم دارم. ورزش فقط خاطرات شیرین نیست. سفر رفتن و به کشورهای خارجی رفتن از دور خوش به نظر می‌رسد اما سختی‌‌‌های خیلی زیادی دارد.

دربین مهاجران استعدادهای زیادی است که به دلیل عدم حمایت کافی و محدودیت‌ها و موانع موجود حذف می‌شوند، نظر شما در این مورد چیست؟

محسن رضایی: جوانانی که ورزش و تحصیل را رها می‌کنند به این دلیل است که از سوی خانواده حمایت‌ نمی‌شوند. به نظر من حق دارند که رها کنند چون شرایط جامعه مناسب نیست. از طرف دیگر مهاجران با محدویت شغلی‌‌‌ مواجه هستند و این محدویت سبب می‌شود که نتوانند فرزندان خود را حمایت کنند. پدرم در کارهای ساختمانی فعالیت دارد و با این وجود همیشه تلاش کرده است که مرا حمایت کند. تنها راهی که برای جوانان مهاجر وجود دارد این است که بتوانند با محدویت بسازند.

تا به حال چه قهرمانی‌هایی کسب کردید؟

محسن رضایی: مدال طلای جنوب آسیا سال ۲۰۱۶، مدال نقره مسابقات‌‌‌ بین‌المللی فجر ایران سال ۲۰۱۷، مدال نقره بهترین بازیکن در جام فجر ایرن سال ۲۰۱۸، مدال برنز مسابقات‌‌‌ بین‌المللی شهر کیش ۲۰۱۹، مدال طلا از مسابقات چین در سال ۲۰۱۹، مدال نقره از مسابقات کشور اردن در سال ۲۰۲۰، کاندیدا برای سهمیه المپیک ۲۰۲۱، سه سال عنوان بهترین بازیکن افغانستان رنکینگ ۴۶ جهان.

آینده ورزشکاران مهاجر افغان را در ایران چگونه ارزیابی می‌کنید؟

محسن رضایی: جامعه ورزشی مهاجران افغان رو به به بهبود و پیشرفت است. واقعیت این است که یکی از پایه‌‌‌های اصلی تیم‌‌‌های ملی افغانستان را مهاجران تشکیل می‌دهند، بخصوص در فوتسال و تکواندو. این افتخار است چون این ورزشکاران از درون سختی‌‌‌های مهاجرت رشد کرده‌اند.

ورزشکاران در افغانستان چه مشکلاتی دارند؟

محسن رضایی: به دلیل شرایط ناامنی که در افغانستان حاکم است ورزشکاران افغان نمی‌توانند به درستی تمرین کنند. متاسفانه از تغذیه مناسبی برخوردار نیستند و امکان تمرین در زمان شب برای آنها وجود ندارد. در خوابگاهی که برای ورزشکاران تیم ملی است متاسفانه نیازهای اولیه ورزشکاران تامین‌ نمی‌شود، ورزشکاران در شرایط سختی هستند.

اولین روزهای‌تان پس از بازگشت به افغانستان چگونه بود؟

محسن رضایی: زندگی کردن در افغانستان در اوایل برای من دشوار بود، چون در ایران امکانات بیشتر است اما همانطور که گفتم امکانات برای ورزشکاران محدود است. زمانی که به افغانستان رفتم سعی کردم شرایط را درک کنم. بخشی از این محدویت به عدم مدیریت صحیح مسئولان ورزشی باز می‌گردد. ورزشکاران اعتراض زیادی کردند اما متاسفانه صدای آنها به جایی نمی‌رسد.

تاثیر ورزشکاران مهاجر در ورزش افغانستان را چگونه می‌بینید؟

محسن رضایی: اگر شما دقت کنید متوجه می‌شوید که نود درصد افتخارات بزرگ مثل مدال المپیک، مدال‌‌‌های آسیایی و جهانی را ورزشکاران مهاجر برای افغانستان به ارمغان آوردند. این افتخارات در سطح تکواندو بسیار است.

به جوانان مهاجر که تازه پا به عرصه ورزشی گذاشته‌اند چه توصیه‌ای دارید؟

محسن رضایی: توصیه من این است که تا آخر ادامه دهند و هدفشان این باشد که برای افغانستان خدمت کنند. اگر نخواهند از ایران دل بکنند و بخواهند از ایران نتیجه بگیرند امکان‌پذیر نیست اما با رفتن به افغانستان نتیجه خود را می‌بینند و آینده روشنی برای کسانی که ورزش را جدی دنبال می‌کنند وجود دارد.

برای آینده چه برنامه‌هایی دارید؟

محسن رضایی: تصمیم داشتم از سهمیه المپیک مدال طلا را به دست آورم اما کرونا باعث شد که در برنامه‌‌‌های من اختلال ایجاد شود. هدفی که برای یک سال آینده دارم این است که بتوانم مدال المپیک را به دست آورم. بعد از آن بتوانم مدال جهانی را به دست آورم. همچنین تصمیم دارم که ادامه تحصیل دهم و رشته تربیت بدنی را بخوانم. هدف‌‌‌های بلندمدت من این است که بتوانم بعد از چند سال ریاست ورزش افغانستان را برعهده بگیرم و ورزش را از آنچه که هست بهتر و پرقدرت تر بسازم.

آقای محسن رضایی گرامی از شما سپاسگزاریم.