موفقیت‌ها و موانع ورزشکاران مهاجر

در سال‌‎های اخیر کمیته‌های مختلف ورزشی در رشته‌های گوناگون توسط ورزشکاران مهاجر تشکیل شده است. این کمیته‌ها بر فعالیت‌های ورزشکاران نظارت می‌کنند. سهام احمدی عضو تیم ملی فریزبی افغانستان و نایب‌رئیس کمیته فریزبی مهاجران است که با تلاش‌های خود و دیگر دوستانش موفق شدند کمیته فریزبی مهاجران را تشکیل دهند. در حال حاضر تیم «چیتا» و «شاهین شرق» زیر نظر این کمیته فعالیت دارند. این بازیکن تیم ملی فریزبی افغانستان اعتقاد دارد که ایران فضای ورزشی مناسبی برای رشد و پیشرفت ورزشکاران مهاجر دارد. او می‌خواهد تعداد تیم‌های ورزشی این رشته را گسترش دهد. به گفته او این ورزش در جامعه ایران و جامعه مهاجران آن‌گونه که باید معرفی نشده است و رسانه‌ها باید برای شناخت این ورزش قدم بگذارند. او از خانواده‌های مهاجر می‌خواهد که دختران خود را حمایت کنند تا زنان مهاجر در عرصه ورزش توانمندی‌های خود را به نمایش بگذارند.

چه انگیزه‌ای سبب شد که از میان رشته‌های مختلف ورزشی رشته فریزبی را انتخاب کنید؟

سهام احمدی: چندین سال است که در حوزه ورزش فعالیت دارم و در رشته‌های ورزشی مثل کاراته و بوکس کار کردم. بعد از آن چهار سال به‌صورت جدی در رشته پرورش اندام فعالیت کردم. در سال ۱۳۸۸ در مسابقات مختلفی که در شهریار برگزار شد، دو مدال نقره و یک مدال برنز کسب کردم. من در زندگی‌ام همیشه هیجان را دوست داشتم و به دنبال چیزهای هیجان‌انگیز بودم. فریزبی رشته‌ای مناسب برای افرادی است که به دنبال تحرک و هیجان هستند. سرعت و پرتاب، از جمله ویژگی‌های این رشته هستند که سبب شد آن را انتخاب کنم. گروهی از خارجی‌ها برای کار به افغانستان سفر می‌کنند. خانمی آمریکایی با سفر خود به افغانستان ورزش فریزبی را معرفی کرد و در سال ۲۰۱۵ فدراسیون فریزبی در افغانستان بنیان‌گذاری شد. در آن زمان سفری به افغانستان داشتم و با این ورزش آشنایی پیدا کردم و سپس به‌صورت حرفه‌ای آن را دنبال کردم. با تلاش‌هایی که داشتم موفق شدم که عضو تیم ملی فریزبی افغانستان شوم. در کنار فعالیتی که در تیم ملی داشتم، توانستم مدرک مربیگری این رشته را از فدراسیون فریزبی افغانستان به دست آورم.

کمیته ورزش فریزبی مهاجران چگونه تشکیل شد؟

سهام احمدی: آغاز شروع کار ما در ایران به زمانی بازمی‌گردد که تیم ملی فریزبی افغانستان با تیم ملی ایران مسابقه داشت. مسئولان فریزبی افغانستان با مسئولان فریزبی ایران جلسات مختلفی را برگزار کردند. در یکی از این جلسات بحث فریزبی مهاجران مطرح شد. دوستان ایرانی از کمیته فریزبی افغانستان خواستند که چند نماینده را برای فریزبی مهاجران انتخاب کنند که من به‌عنوان یکی از نمایندگان معرفی شدم. ما به سفارت افغانستان معرفی شدیم و سفارت ما را به اداره کل ورزش جمهوری اسلامی ایران معرفی کرد و در نهایت موفق شدیم که مجوز تشکیل تیم‌های مختلف فریزبی را در تمامی استان‌های ایران به دست بیاوریم و ما می‌توانیم بدون هیچ محدودیت قانونی به‌صورت رسمی به‌عنوان نماینده مهاجران افغان در مسابقات مختلف شرکت کنیم.

تیم «چیتا» فریزبی را بانوان مهاجر تشکیل می‌دهند، چه شد که به سراغ بانوان رفتید؟

سهام احمدی: با مشورتی که با دوستان فعال در حوزه مهاجران داشتیم، متوجه شدیم که بخش ورزش بانوان تنها در بخش‌های انفرادی فعالیت دارند و به‌شدت در ورزش‌های گروهی حضور بانوان بسیار کم‌رنگ است. به همین دلیل تصمیم گرفتیم که تیم فریزبی بانوان را تشکیل دهیم. خوشبختانه توانستیم با خانواده‌ها صحبت کنیم و رضایت آن‌ها را به دست آوریم. ما با تمام خانواده‌های بازیکنان جلسه گذاشتیم و برای تماشای مسابقات از آن‌ها دعوت کردیم. خانواده‌ها از فرزندان خود حمایت می‌کنند و آن‌ها را مورد تشویق خود قرار می‌دهند و این حسن بسیار بزرگی در راستای پیشرفت ورزش مهاجران است.

با توجه به اینکه شما به‌صورت رسمی اجازه فعالیت ورزشی در ایران را دارید، در چه شهرهایی از ایران موفق شدید ورزش فریزبی را گسترش دهید؟

سهام احمدی: کمیته فریزبی مهاجران در تلاش است که این رشته در استان‌های مهاجرنشین گسترش دهد اما متأسفانه با شیوع ویروس کرونا بیشتر فعالیت‌های ما متوقف شد. تاکنون در استان البرز و تهران موفق شدیم تیم تشکیل دهیم. خوشبختانه ما بازیکن‌های زیادی در استان‌های اصفهان، کرمان، تبریز و دیگر شهرهای ایران داریم و زمانی که شرایط مساعد شود، قصد داریم این بازیکنان را در کنار یکدیگر جمع کنیم و تیم تشکیل دهیم.

تیم‌های شما در چه مکان‌هایی تمرین می‌کنند؟

سهام احمدی: به دلیل شیوع ویروس کرونا بسیاری از سالن‌های ورزشی تعطیل شده است. تیم «شاهین شرق» ما در فضای باز تمرین دارند و تیم «چیتا» در سالن تمرین می‌کنند.

تیم شما از  طرف کشورهای مختلفی مثل ژاپن، آلمان، هلند و آذربایجان برای مسابقات دعوت شدند، چه چیزی سبب شد که نتوانید در این مسابقات بین‌المللی شرکت کند؟

سهام احمدی: متأسفانه هزینه‌های مسابقات برای تیم‌های گروهی زیاد است و ما اسپانسری نداریم که بخواهد این هزینه را متقبل شود. موضوع اسپانسر بودن بحثی است که در افغانستان و جامعه مهاجر ایران وجود دارد و سرمایه‌داران افغان در حوزه اسپانسری فعال نیستند. بخش ورزشی مهاجران انتظار دارند که از طرف بخش‌های اقتصادی جامعه مهاجران حمایت شوند.

شما پیشرفت ورزشکاران مهاجر را چگونه ارزیابی می‌کنید؟

سهام احمدی: خوشبختانه در این چند سال اخیر شاهد رشد ورزش مهاجران هستیم و تیم‌های مختلف ورزشی تشکیل شده‌اند که به‌صورت جدی فعالیت می‌کنند. ورزشکاران مهاجر با یکدیگر همدل هستند و همه هدف مشترکی دارند و قومیت برایشان اهمیت ندارد. همه ورزشکاران می‌خواهند که روزی پرچم افغانستان را بالا ببرند و در رقابت‌های جهانی چهره دیگری از افغانستان را نشان دهند. به نظرم در بین مهاجران استعدادهای ورزشی زیادی داریم که مسئولان باید به آن‌ها توجه کنند و از آن‌ها حمایت کنند تا بتوانند رشد کنند. در برخی موارد می‌شنوم که ورزشکاران با محدودیت مواجه هستند و من فکر می‌کنم که اگر مسیر ورزشی و مربیان رسمی مهاجران را بشناسند و از راه قانونی این مسیر را پیش ببرند، در مسیر ورزشی خود با محدودیت مواجه نمی‌شوند. من به‌عنوان یک مربی ورزش همیشه مورداحترام دوستان ایرانی هستم. همچنین تا به حال همکاری فوق‌العاده‌ای با کمیته‌های ورزشی ایرانی تجربه کرده‌ام.

حضور و جایگاه زنان در ورزش را چگونه می‌‎بینید؟

سهام احمدی: در جامعه ورزشی مهاجران زنان بااستعدادی داریم که با وجود دشواری‌های فراوان همچنان به فعالیت ورزشی خود ادامه می‌دهند و روزبه‌روز در حال پیشرفت هستند. به همه خانواده‌ها توصیه می‌کنم که از بانوان حمایت کنند و به آن‌ها قوت قلب دهند. زنان جامعه نقش مهمی در خانواده دارند و اگر زنان پیشرفت کنند، سبب تغییر در جامعه می‌شوند. به نظرم بهترین ورزشکاران رشته ما میان بانوان هستند و باید فضای امن را برای حضور زنان فراهم کنیم تا آن‌ها بتوانند توانمندی‌های خود را نشان دهند. یک بانوی ورزشکار نسبت به یک ورزشکار آقا سختی‌های زیادی را تحمل می‌کند و ما نمی‌توانیم این موضوع را کتمان کنیم. در تیم بانوان ما ورزشکاران متأهلی فعالیت می‌کنند که با وجود اینکه خانه‌دار هستند، دست از تلاش نکشیده‌اند. امیدواریم که زنان بیشتر موردحمایت خانواده قرار بگیرند و مسئولان ورزشی فضای امن و سالم را بدون هیچ‌گونه تبعیض جنسیتی برای رشد بانوان فراهم کنند.

بزرگ‌ترین موانع ورزشکاران مهاجر را در چه می‌بینید؟

سهام احمدی: جمله «به‌جایی نمی‌رسی» بین مهاجران بارها و بارها استفاده می‌شود. زمانی که جوانی پا به عرصه ورزش می‌گذارد با این جمله روبه‌رو می‌شود و این موضوع انگیزه یک ورزشکار را از بین می‌برد. فکر می‌کنم زمان آن رسیده است که از مهاجر بودن یک مانع نسازیم، ورزشکاران را تشویق و آن‌ها را به آینده دلگرم کنیم. تشویق و امیدواری یک ورزشکار می‌تواند کمک بزرگی در راستای پیشرفت او شود.

در معرفی رشته فریزبی به مهاجران با چه موانعی مواجه بودید؟

سهام احمدی: موانع زیادی بوده که با سختی‌های فراوان از آن عبور کرده‌ام. تشکیل تیم، بخصوص تیم بانوان کار بسیار سخت و دشواری است چراکه باید در ابتدا اعتماد خانواده‌ها را به دست می‌آوردیم. کمیته فریزبی جلسات مختلفی را از ابتدا تا به امروز برگزار کرده است و خوشبختانه موفق شده است که اعتماد خانواده‌ها را به دست آورد. من ساعت‌های زیادی را برای تمرین و شرکت در جلسات صرف می‌کنم و ساعت آزاد کمی برای زندگی شخصی خود دارم. امیدوارم که به همه سختی‌ها و مسائلی که وجود دارد، بتوانم قدمی در راستای رشد ورزش مهاجران برداشته باشم.

چه برنامه‌ای برای آینده دارید؟

سهام احمدی: کمیته فریزبی مهاجران قصد دارد تعداد تیم‌های خود را در شهرهای مختلف ایران گسترش دهد. این کمیته تلاش می‌کند زمینه رشد و پیشرفت را برای ورزشکاران فراهم کند تا ورزشکاران موفق شوند در مسابقات بین‌المللی پیروز شوند. یکی از برنامه‌های مهم این کمیته پرورش مربی‌های فریزبی است چراکه تعداد این مربی‌ها در بین مهاجران کم است و برای توسعه این رشته نیاز به تعداد زیادی مربی حرفه‌ای و توانمند داریم.

در پایان اگر سخنی دارید، بفرمایید.

سهام احمدی: از همه دوستان ایرانی بابت همکاری و همراهی آن‌ها تشکر می‌کنم. همچنین از زحمات استاد عبدالرشید غزنوی رئیس فدراسیون فریزبی و استاد گلشاهی سرپرست کمیته کمال سپاسگزاری دارم.

آقای سهام احمدی گرامی از شما سپاسگزاریم.