نویسنده: مزدا
این روزها برای همه ایرانیان به مزه خون آغشته است و به نورِ امید.در روزهای پیشِ رو هر روز یادآورِ یکی از کشته شدگان راه آزادی است.جان‌های جوانی که فردا را می‌خواستند، بی‌کم و کاست و بدون اما و اگر.
یکی از آن‌ها، «نیکا شاکرمی» بود.امروز ۲۹ شهریور (بیستم سپتامبر) سالگرد ناپدید شدن اوست، دختری پر شور که تنها ۱۶ سال داشت.
نیکا سال گذشته، در چنین روزی به بلوار کشاورز تهران می‌رود.تصاویری از او هست که او را روی سطل برگشته زباله نشان می‌دهد، با لباسی سیاه و ماسکی که بر صورت دارد و شال سیاهی که آن را به آتش می‌کشد.
نیکا همان روز ناپدید می‌شود،
مسئولین جمهوری اسلامی ادعا می‌کنند، نیکا را صبح روز چهارشنبه ۳۰ شهریور (۲۱ سپتامبر) در یک حیاط خلوت پیدا کرده‌اند اما به مادر او اجازه نمی‌دهند تا ۸ روز بعد، او را ببیند و شناسایی کند.
دادستان تهران علت مرگ نیکا را سقوط از پشت بام اعلام و گفت: «هیچ ارتباطی با تظاهرات آن روز ندارد.اما به نوعی قتل است.»
پس از آن رسانه‌های وابسته به جمهوری اسلامی از قول دادستانی تهران مدعی خودکشی نیکا شدند.
اما بر اساس گفته‌های شاهدان، نیکا در آن شب تحت تعقیب نیروهای امنیتی بوده.
فردی به سی.ان.ان گفته بود: نیکا را دیدم که توسط چند لباس شخصی درشت هیکل بازداشت و به داخل اتومبیل برده شد.تصویری از او منتشر شد که نیکا را پناه گرفته پشت ماشینی نشان می‌دهد.
نسرین شاکرمی، مادر دادخواهِ نیکا که هرگز تن به راه آمدن با قاتلان فرزندش نداد و سکوت نکرد، چندی پیش در صفحه اینستاگرامش نوشت: «ما که معتقدیم بچه‌های ما علیه این مغزهای پوسیده شوریده‌اند و دنیایی زیبا و پر از شادی را مطالبه می‌کنند، نباید داغ و درد مصیبت‌های خود را صرفا به آه و ناله ختم کنیم.آه و ناله مدام از ما انسان‌هایی ضعیف و بیمار می‌سازد که هیچ کاری از آن‌ها ساخته نیست.
حالا که به سالروز این جنبش آزادی بخش نزدیک می‌شویم از همه خواهش می‌کنم داغ و دردهایمان را به جای ماتم و عزا به انگیزه‌ای امید بخش برای ساختن ایرانی آباد و آزاد تبدیل کنیم.»
ارسال نظرات