گفت‌وگوی هفته با گلرنگ حقانی، نقاش کیک در مونترال: سخت‌کوشی کلید درهای بسته در مهاجرت است

رها سمیعی‌پور

گلرنگ حقانی با نام هنریِ جولی، هنرمند و کارآفرین ایرانی-کانادایی ساکن مونترال است که نقاشی‌ها و تزیین‌های زیبایی را روی کیک‌ها طراحی می‌کند. او می‌گوید، اوایل کارش ۸۰ درصد مشتری‌هایش غیرایرانی بودند و ۲۰ درصد مشتری‌هایش ایرانیان کانادایی بودند اما بعد از دوران بارداری‌اش سفارش غیرایرانی‌ها کم شد و بیشتر مخاطبانش ایرانیان کانادایی بودند و حمایت ویژه‌ای از او کردند. به گفته او مهاجران ایرانی که علاقه‌مند به یادگیری حرفه تزیین کیک هستند و تبحر کمی هم در شیرینی‌پزی دارند بهتر است در دوره‌های آنلاین شرکت کنند چراکه این دوره‌ها خیلی آسان‌تر آن‌ها را به جایی می‌رساند که بتوانند بیزینس خودشان را داشته باشند یا به هر شیوه دیگری سفارش بگیرند.

با این هنرمند خوش‌ذوق که اصالتاً اصفهانی است، زبان فرانسه خوانده و در ایران انگلیسی و فرانسه تدریس می‌کرده است و در کانادا کیک را نقاشی می‌کند، گفت‌وگویی انجام دادیم که می‌خوانید.

خانم گلرنگ حقانی عزیز چه شد که به کانادا مهاجرت کردید؟

گلرنگ حقانی: من از دوران دبیرستان قصد داشتم به کانادا مهاجرت کنم. اما به دلیل اینکه خانواده‌ام نتوانستند از من حمایت کنند در آن سال مهاجرت نکردم و بعد از اینکه در دانشگاه فرانسه خواندم، کانادا و کبک را انتخاب کردم چراکه با رشته تحصیلی‌ام امتیاز بالایی برای اقامت در این ایالت داشتم و در سال ۲۰۱۳ به کانادا مهاجرت کردم. تا سال ۲۰۱۷ در کانادا انگلیسی تدریس می‌کردم. در سال ۲۰۱۸ هم به مدرسه پیرسون که مدرسه‌ای است که مهارت‌های لازم برای کار در صنایع غذایی را به دانش‌آموزان آموزش می‌دهد، ثبت‌نام کردم. بین چند رشته مردد بودم اما رشته تیستری را انتخاب کردم. البته خیلی هم به کاری که در حال حاضر انجام می‌دهم مرتبط نبود. اگر به عقب بازگردم شاید این دوره را شرکت نکنم.

چرا از نظر شما این دوره‌ای که در کانادا برای تزیین کیک گذراندید مفید نبود؟ چه پیشنهادی به مهاجران ایرانی دارید که علاقه‌مند به یادگیری هنر تزیین کیک هستند؟

گلرنگ حقانی: چون این دوره ۱۳ماهه و خیلی کلی بود و دانش خاصی که به کارم مرتبط باشد آموزش ندیدم و اصلاً در مورد تزیین کیک نبود و خیلی وقتم را هدر داد، البته شاید مدرکش در آینده برایم سودمند باشد. اگر دوستان هدفشان این باشد که برای مجموعه‌ای کار کنند و شیرینی و کیک بپزند نه اینکه به کار تزیین کیک بپردازند، گذراندن این دوره بسیار برایشان سودمند است چراکه اعتمادبه‌نفس را افزایش می‌دهد و هم اینکه اگر در مورد کیک پزی سررشته‌ای نداشته باشند، آشنایی کلی‌ای به دست می‌آورند اما برای تخصص تزیین کیک من توصیه می‌کنم به‌جای آنکه این دوره را در این مدرسه بگذرانند از فردی که تبحری در این زمینه دارد، این کار را بیاموزند در ایران هم این دوره‌ها بسیار زیاد است دوره کیک پایه، دوره فوندانت و… از نظر من اگر این افراد تبحر کوچکی از شیرینی‌پزی دارند در این دوره‌ها به‌صورت آنلاین شرکت کنند شاید این دوره‌ها خیلی آسان‌تر آن‌ها را به جایی برساند که می‌خواهند؛ تا جایی که بتوانند بیزینس خودشان را داشته باشند یا به هر شیوه دیگری سفارش بگیرند. به عقیده من دوره‌های غیررسمی بیشتر می‌تواند به آن‌ها در این زمینه کمک کند.

چه شد با اینکه رشته تحصیلی شما زبان بود اما به سمت کارهای هنری این‌چنینی گرایش پیدا کردید؟

گلرنگ حقانی: من قبل از ورود به دانشگاه با یک انتخاب رشته اشتباه، زبان خواندم گرچه زبان را هم دوست داشتم اما علاقه‌مند بودم که در رشته نقاشی و مجسمه‌سازی ادامه تحصیل دهم. در نتیجه چون در دانشگاه سراسری قبول شده بود و اگر این رشته را نمی‌خواندم دو سال محروم می‌شدم، مجبور شدم زبان بخوانم و کلاً مسیر زندگی من تغییر کرد و دیگر کار نقاشی را دنبال نکردم.

در مورد تجربه کیک‌پزی دکور کیک و شروع کارتان بگویید؟ چطور کارتان را شروع کردید؟

گلرنگ حقانی: من در حین تمام کردن دوره ام، سفارش هم می‌گرفتم. کارهای اولیه‌ام خیلی بد بود. اولین کیکم خیلی مضحک بود. بعد شروع کردم به کار با مواد مختلف و چون فرد کنجکاوی هستم و علاقه داشتم تجربه کنم، بنابراین با ویفر پیپر، فوندانت و آیزومالت که نوعی شیرین‌کننده است، کار کردم. خیلی تمرین می‌کردم ولی در این حین سفارش هم کمابیش داشتم و با چند شیرینی‌پزی در مونترال هم کار می‌کردم و تجربه خوبی هم داشتم.

خب تجربه کار با شیرینی‌پزی‌های مونترالی چطور بود؟ رفتارشان با شما به‌عنوان یک مهاجر ایرانی چگونه بود؟

گلرنگ حقانی: من حدود چند ماه قبل از شروع کارم با یک شیرینی‌پزی کبکی و مدتی هم با چند شیرینی‌پزی ایتالیایی در مونترال کار کردم. تجربه کار با این شیرینی‌پزی‌ها برای من خوب نبود به این دلیل که این مجموعه‌ها به من اعتمادی نداشتند و بسیار نژادپرست بودند. بعد از تجربه با این مجموعه‌ها سعی کردم خودم به طور مستقل کار کردم و شاید هم به این دلیل بود که به آن‌ها ثابت کنم که به‌عنوان یک ایرانی مهاجر می‌توانم موفق شوم. با کیک‌های کوچک شروع کردم اما الان به‌جرئت می‌توانم بگویم ۷۵ درصد سفارش‌ها را وقت نمی‌کنم، قبول کنم، چون خیلی شلوغ هستم. تا جایی که تا ۳ هفته قبل از به‌دنیاآمدن پسرم در حال کار بودم و آخرین کارم یک کیک ۴ طبقه عروسی بود. البته همسرم هم چون عکاس است و در فتوشاپ مهارت زیادی دارد، از کارهای من عکاسی و آن‌ها را ویرایش می‌کند.

چه عالی، پس همسر شما هم هنرمند هستند و کارهای هنری انجام می‌دهند. همسرتان ایرانی هستند؟

گلرنگ حقانی: خیر، همسر من ایرانی نیستند و خب یکی از مسائلی که وجود دارد این است که خارجی‌ها نسبت به ایرانی‌ها خیلی محتاط‌تر هستند و همیشه به من می‌گوید تو چطور توانستی کارت را به‌تنهایی پیش ببری و حتی زندگی‌ات را رها کنی و هزاران کیلومتر دور از خانواده زندگی کنی و از نظر او من خیلی پرریسک و بلندپروازانه عمل می‌کنم. برای همین اخیراً به فکر شراکت با فرد جدیدی هستم. با دوستی هم در مورد شراکت صحبت کردم و احتمالاً در آینده مغازه‌ای داشته باشم و افرادی را استخدام کنم و آموزش را هم در برنامه‌هایم قرار دهم. من همیشه اهداف بزرگی را دنبال می‌کنم و برایم اهمیتی ندارد که از صفر شروع کنم.

چه خوب یعنی الان آمادگی آموزش‌دادن هم دارید؟ چه آموزش‌هایی قرار است در برنامه آینده شما قرار گیرد؟

گلرنگ حقانی: بله من حتی در دوران کووید هم من با ماسک، دوره‌های ۳ نفره آموزش کوکی برگزار می‌کردم اما بله قصد دارم در آینده ورکشاپ‌های بزرگ‌تر شیرینی‌پزی و تزیین کیک با تعداد افراد بیشتری در حد گروه‌های ۱۰ نفره برگزار کنم.

دولت کانادا در زمینه رشته هنری شما هم از زنان مهاجر هنرمند و کارآفرین حمایت می‌کند؟

گلرنگ حقانی: راستش من دنبال حمایت‌هایی از این دست نیستم چراکه در زندگی شخصی‌ام هم همین‌طور هستم. سعی می‌کنم تمام سنگ‌ها را به‌تنهایی بلند کنم تا اینکه منتظر حمایتی باشم؛ بنابراین من اطلاعاتی از حمایت‌هایی که ممکن است دولت کانادا انجام دهد، ندارم اما گاهی برخی از دوستان از سایت‌های هنری با من تماس برقرار می‌کنند و کارهای من را در سایتشان به نمایش می‌گذارند و خب از این طریق به دوستان جدیدی معرفی شدم.

سفارش‌دهنده‌ها ایده کارها برای تزیین کیک را بر عهده خودتان می‌گذارند یا اینکه طرح را خودشان برایتان ارسال می‌کنند؟

گلرنگ حقانی: قبلاً یعنی یک تا دو سال گذشته که کارم متوسط بود برای من عکس ارسال می‌شد و عکس‌ها معمولاً از اینترنت بود و کیک‌های خودم سفارش گرفته نمی‌شد اما الان به جایی رسیدم که کیک‌های خودم دوباره سفارش گرفته می‌شود و این برای من خیلی شگفت‌انگیز است. دوستان در صفحه خودم معمولاً کیک‌ها را انتخاب می‌کنند و حتی برخی از کیک‌های خودم را بیش از ۲۰ بار سفارش گرفتم و بهتر از آن این است که مشتری‌ها به من اعتماد دارند و تم را برایم می‌فرستند یا می‌گویند خودت برای ما از اینترنت عکس انتخاب کن و بفرست یا اینکه به سلیقه خودت کیک ما را درست کن. این موارد در حرفه من بسیار برایم قوت قلب است.

به فکر گسترش یا افزودن ایده‌های جدید در کارتان هستید؟

گلرنگ حقانی: راستش چند ایده دارم همان‌طور که گفتم یکی از آن‌ها این است که قصد دارم ورکشاپ‌های بزرگ‌تر و حدود ۱۰ نفره چند جلسه‌ای برگزار کنم و شاید ۱۰ سال بعد وقتی ۵۰ساله شدم به مدرسه پیرسون بازگردم و به آن‌ها پیشنهاد کار همکاری دهم و البته این جزو اهداف درازمدت من است. هدف بعدی من تشکیل تیمی است با پکیج کاملی از یک مراسم است مثلاً گروهی شامل مجری برگزاری مراسم، دی جی و فلوریست و کسانی است که کارشان به من مرتبط است. به‌محض اینکه با شریک کاری‌ام کار را شروع کردم این اهدافم را محقق می‌کنم چون هزینه‌های کار بسیار بالاست و به‌تنهایی نمی‌توان کارهای بزرگ را شروع کرد. گرچه من تصور نمی‌کنم شکست بخورم چراکه بسیار مثبت‌اندیش هستم. ایرانیان کانادایی هم بسیار از من حمایت کردند و در دو ماهی که کار نکردم و از جای دیگری سفارش گرفتند دوباره بازگشتند و به من سفارش کیک دادند.

و در آخر اینکه چه توصیه‌ای برای زنان مهاجر ایرانی دارید که می‌خواهند در کانادا زندگی جدیدی را شروع کنند؟

گلرنگ حقانی: توصیه من این است که آن‌ها هر کاری را به آن علاقه دارند، آغاز کنند و سعی کنند در آن کار بهترین باشند چراکه خودشان می‌توانند چراغ راهشان باشند و به هر جایی که می‌خواهند برسند، فقط باید سعی کنند که در مسیرشان تک باشند و سختکوش باشند تا تمامی درها به رویشان باز شود. نگاه من همیشه در زندگی همین است.