شما هم حتما تا به‌حال صدف مونترال، برجای‌مانده از بازی‌های المپیک مونترال را دیده‌اید. اگر نه از نزدیک و از داخل، دست‌کم از دور آن را دیده‌اید. البته اگر ساکن مونترال هستید؛ زیرا نمی‌توان در این شهر زندگی کرد و این صدف را ندید.
این صدف و ماجرای تولد این استادیومِ متفاوت، که نزدیک به نیم قرن پیش صحنه یکی از بزرگ‌ترین مراسم ورزشی جهان شد، موضوع این نوشته است. از المپیک ۱۹۷۶ می‌گویم. یقین دارم اگر کسی خود المپیک را به خاطر نیاورد، حتماً نام «نادیا کومانچی» خاطره‌اش را تازه می‌کند. در آن سال نادیا کومانچی، ژیمناست جوان رومانیایی، اعجازی در المپیک ۱۹۷۶ آفرید که لقب «ملکه مونترال» را برای او به ارمغان آورد.
برای اولین بار کانادا و شهر ما، مونترال میزبان بازی‌های صلح و دوستی بود.
نادیای ۱۴ساله با به دست آوردن سه مدال طلا و یک برنز رکورد ژیمناستیک جهان را شکست. آوازه شهرت او تصویر و حرکت‌های زیبا و ماهرانه او از اقیانوس‌ها گذشت و در جای جای دنیا همه را پای تلویزیون‌ها و تماشای بازی‌های زیبای المپیک ۱۹۷۶ مونترال کشاند. او گوهری بود که در دل صدف بزرگ استادیوم المپیک مونترال درخشید و هنوز هم یاد او، نام او و تصویر زیبایش زینت‌بخش این استادیوم بزرگ است.
در چهارم دسامبر ۱۹۶۹ «ژان دراپو» Jean Drapeau، شهردار وقت مونترال و احداث‌کننده مترو و شهر زیرزمینی، و همچنین برگزارکننده نمایشگاه بین‌المللی ۱۹۶۷، اعلام کرد که شهر مونترال به عنوان میزبان بازی‌های المپیک تابستان ۱۹۷۶ نامزد شده است. در روز ۱۲ مه ۱۹۷۰ کمیته بین‌المللی المپیک CIO این انتخاب را به طور رسمی اعلام کرد. از این لحظه می‌بایست مونترال خود را آماده پذیرایی از این اتفاق بزرگ ورزشی می‌کرد.
در مونترال می‌بایست دهکده‌ای متولد می‌شد تا بتواند برای برگزاری مراسم، اسکان ورزشکاران و میهمانان، پارک خودروها و سایر نیازها جوابگو باشد. در آوریل ۱۹۷۲ شهر مونترال از ماکت استادیوم آینده این شهر در برابر خبرگزاری‌های بین‌المللی پرده برداشت. یک سال بعد، در آوریل ۱۹۷۳ کارهای ساختمانی زیر نظر طراح و معمار فرانسوی روژه تایبرت (Roger Taillibert) در پارک المپیک آغاز شد. این ساختمان بیضی شکل شبیه یک صدف غول پیکر است که سقف آن باز بوده و به صورت غیردائمی پوشیده شده است.
برج المپیک مونترال ۱۹۷۶
برجی به بلندای ۱۷۵ متر به صدف وصل شده که از پایه تا بالای آن ۲۳تا ۶۳.۴درجه خمیدگی دارد.
این برج در مونترال بزرگ‌ترین برج خمیده دنیاست و در «گینس» به عنوان رکورددار ثبت شده است و به این ترتیب سرفرود آورده و نظاره‌گر و حامی همیشگی پیکره صدف است.
ساخت صدف مونترال با آن برج و دیگر متعلقات آن ۱.۴۷ میلیارد دلار تمام شد و سرانجام صدف و برج به یکی از نمادهای شهر مونترال بدل شد. این برج زیبا، سقف صدف را با ۲۶ کابل بسیار قوی فولادی به طور دائمی مورد حمایت خود قرار داده است؛ سقفی که از دو دیواره از جنس نوعی پلاستیک و تفلون به صورت مقاوم و ضدگلوله ساخته شده است.
بین دو دیواره سقف، فضایی به ارتفاع سه متر قرار دارد و در این فضا سیستم گرمایش سقف، یعنی شوفاژ نصب شده تا باعث آب شدن برف‌های سنگین زمستانی روی سقف شود. غافل از این که با وجود تمام تجهیزات خود، نمی‌تواند در برابر زور سرما و برف زمستانی مونترال مقاومت کرده و جان سالم به در ببرد، به طوری که این سیستم تا به حال با دو بار خرابی و ریزش سقف، ۲۵۰ میلیون دلار خرج روی دست دولت کبک و شهروندان گذاشته، در نتیجه دو طیف موافق و مخالف سقف موقت ایجاد کرده است.
البته این سقف با قابلیت جمع شدن، باعث می‌شود که در زمان مقتضی سقف برداشته شود به شکلی که از داخل سالن اصلی استادیوم می‌شود آسمان آبی روز و ستارگان شب را مشاهده کرد. این سالن گنجایش ۵۳۸۵۸ تماشاچی دارد که با افزودن پله به ۶۲۰۰۰ نفر هم می‌تواند برسد.
از بالای برج می‌توان چشم‌اندازی از مونترال زیبای خودمان را دید که از هیچ نقطه دیگری قابل دیدن نیست. با دوربین‌های قوی می‌شود دور تا دور مونترال تا فاصله ۸۰ کیلومتری را مشاهده کرد.
در طبقه دوم این برج در مونترال همیشه نمایشگاهی برپاست که می‌توان به‌رایگان از آن بازدید کرد. در قسمت پشتی و بیرونی برج، آسانسور شیشه‌ای بزرگی قرار گرفته که در روزهای شلوغ تابستان، روزانه نزدیک به ۱۰۰ بار رفت و آمد دارد و خیل گردشگران و مشتاقانی را با خود بالا می‌برد که می‌خواهند مونترال و شگفتی‌هایش را با یک نگاه کشف کنند.
در زمان برگزاری المپیک مونترال به دلیل فشردگی کارهای ساختمانی و ترس از به پایان نرسیدن کامل و به‌موقع آن و انصراف (کمیته بین‌المللی المپیک) از برگزاری مراسم در مونترال، دولت کبک ناچار شد با پذیرش هزینه‌ای بیشتر از مقدار پیش‌بینی‌شده و بدون ساختن برج و با سقف باز که بر روی سالن اصلی آن قرار دارد، به افتتاح المپیک بپردازد.
کارهای ساختمانی بعد از چند سال توقف، در سال ۱۹۷۹ از سرگرفته شد و تا سال ۱۹۸۷ طول کشید تا برج مونترال به زیبایی امروز رسید. این برج عضو فدراسیون برج‌های بزرگ دنیاست. دارای ۲۰ طبقه است ولی با ارتفاعی برابر ۱۷۵ متر، می‌شود گفت که همانند برجی ۴۰ طبقه است و ششمین ساختمان بلند مونترال است.
استادیوم المپیک مونترال
در محوطه بیرون، در مقابل در ورودی ساختمان، پرچم‌های ۲۶ کشور برنده مدال طلا در آن سال، سر بر آسمان برافراشته و در گردهمایی خود باهم از ورزشکارانشان و افتخارهایی سخن می‌گویند که آنان برای کشورشان آفریده‌اند؛ افتخارهایی که از بین ۶۰۸۴ ورزشکار زن و مرد از ۹۲ کشور جهان در ۲۱ رشته ورزشی نصیب آنان شده است.
صدرنشین این گروه، با ۴۹ طلا، ۴۱ نقره، و ۳۵ برنز شوروی سابق است. کشور میزبان (کانادا) با داشتن ۵ نقره و ۶ برنز به مقام ۲۷ دست یافته و اما ایران ما با داشتن یک نقره و یک برنز در جایگاه سی و دوم ایستاده است.
یکی از نقطه‌های تاریک المپیک مونترال، تحریم آن توسط ۲۸ کشور آفریقایی است. این تحریم در اعتراض به حضور نیوزیلند در این بازی‌های صلح و دوستی صورت گرفت، زیرا نیوزیلند در بازی‌های راگبی در آفریقای جنوبی نژادپرست شرکت کرده بود.
این استادیوم بزرگ علاوه بر المپیک و سایر مسابقه‌های ورزشی تا به حال شاهد برگزاری کنسرت‌های مهمی مانند کنسرت گروه پینک فلوید، مایکل جکسون، مدونا و نیز پذیرایی از «پاپ ژان پل دوم»، کنسرت بزرگ و ۵۵۰۰ نفره متالیکا که به دلیل آتش گرفتن مسئول این گروه نیمه تمام ماند و مراسم بزرگ برادر آندره و بسیاری دیگر… بوده است.
حضور تاریخی ایران در المپیک مونترال
به گزارش دانشنامه آزاد ویکی‌پدیا، تیم فوتبال ایران پس از صعود به المپیک ۱۹۷۶ از آسیا، در گروه C المپیک به لطف عملکرد فوق العاده ناصرحجازی از سد تیم ملی فوتبال کوبا گذشت و علیرغم شکست ۳-۲ برابر تیم ملی فوتبال لهستان به عنوان تیم دوم گروه به مرحله یک چهارم نهایی صعود کرد. در این مرحله حریف تیم ملی فوتبال اتحاد جماهیر شوروی شد و علیرغم عملکرد خوب ناصر حجازی و موقعیت‌های آندرانیک اسکندریان، غلامحسین مظلومی، حسن روشن و ابراهیم قاسمپور در نهایت مسابقه را ۲-۱ به شوروی‌ها واگذار و از المپیک کنار رفت.
از آن پس تیم فوتبال ایران هرگز در المپیک دیگری شرکت نکرد.
تیم ملی فوتبال ایران آخرین حضور خود در المپیک را در المپیک ۱۹۷۶ مونترال تجربه کرد ؛ ایران علیرغم صعود به المپیک ۱۹۸۰ مسکو از آسیا ، به دلیل حمله شوروی به افغانستان از المپیک کناره گیری کرد و تا به امروز دیگر نتوانسته بر مهم صعود به المپیک بر آید.
از نمادهای بازی‌های المپیک مونترال
سگ آبی Castor این حیوان متین، صبور و تلاشگر که به دلیل این ویژگی‌های شخصیتی‌اش یکی از نمادهای کانادا محسوب می‌شود و تصویر آن روی سکه‌های پنج‌سنتی حک شده و حتی روی تمبرها حضور دارد، در بازی‌های المپیک مونترال باز همچنان جایگاه نمادین خود را حفظ کرد و تصویرش به عنوان نماد بازی‌ها شناخته شد.
به مناسبت شروع بازی‌های المپیک ۲۰۱۲ لندن، مشعل المپیک مونترال در تاریخ ۲۷ ژوئیه، هم‌زمان با لحظه شروع بازی‌ها روشن شده و تا تاریخ ۱۲ اوت، پایان بازی‌ها، روشن نگاه داشته شده است.
در طول تابستان برنامه‌های مختلفی در این استادیوم برگزار می‌شود که با مراجعه به سایت آن می‌شود اطلاعات لازم را دریافت کرد. تماشای بعضی از این برنامه‌ها رایگان است.
از طریق متروی خط سبز و ایستگاه‌های Viau, Pie-1X به آسانی می‌توان به پارک المپیک رسید.
بازدید کامل از این صدف زیبا و غول‌پیکر، مراکز ورزشی آن و صعود به بالای برج امکان‌پذیر است. از بالای برج می‌توان مونترال را تا فاصله ۸۰ کیلومتری (در هوای مناسب) مشاهده کرد.
ورود به این مجموعه زیبا هزینه دارد اما خیلی زیاد نیست.
استادیوم المپیک
برای شما بازدید خوش و لذت‌بخشی را آرزو می‌کنیم!
ارسال نظرات