به گزارش هفته، به نقل از پایگاه اینترنتی لودووار، مارک فرانسوا رولو که از ۱۰ سال پیش در گی‌ویلیج زندگی می‌کند، می‌گوید اوضاع به حدی وخیم شده و حس ناامنی به‌قدری شدت گرفته که به‌ناچار به فکر نقل‌مکان از این محله افتاده‌ایم. این محله دیگر پویایی، سرزندگی و حس زیبای گذشته را ندارد.
مارک که در روزهای اخیر چندین حادثه را در این محله تجربه کرده است، می‌گوید: «برخی ساعات روز واقعاً برای بیرون رفتن از خانه بیم داریم. احساس می‌کنیم افرادی تعقیبمان می‌کنند.»
یکی دیگر از اهالی منطقه نیز به نام لوئی لوران نگرانی‌های مشابهی دارد. لوئی می‌گوید سی‌ام ژانویه درحالی‌که اواسط روز به خانه بر می‌گشتم، نزدیک ایستگاه مترو بودری مردی از پشت سر به من حمله کرد و سعی کرد کیفم را بقاپد. سعی کردم مانع او شوم؛ اما با مشت و لگد چنان ضرباتی به من وارد کرد که مجبور شدم او را رها کنم. وقتی به پزشک مراجعه کردم متوجه شدم که پرده گوشم پاره شده است. واقعیت این است که اوضاع گی‌ویلیج که در گذشته به بندرگاه آرامش شهرت داشت، در پنج سال اخیر به‌شدت خراب شده و حس امنیت از بین رفته است.
مانوئل پوآترا هم که در گی‌ویلیج زندگی می‌کند، تجربه‌های ترسناکی داشته است. او می‌گوید: «در شش ماه اخیر دو بار دو جسد را نزدیک خانه‌ام دیدم و مجبور شدم با ۹۱۱ تماس بگیرم. به نظرم نوعی بی‌عدالتی در قبال این محله وجود دارد. هیچ جای دیگر مونترال چنین وضعیتی را تحمل نمی‌کنند.»
چند تن دیگر از ساکنان محله نیز که لودووار با آن‌ها مصاحبه کرد، همه از تجربیات بد و حس ناخوشایند خود گفتند. یکی از آن‌ها ویکتور بود که می‌گوید: «وقتی صبح بیرون می‌روید یا عصر از سر کار به خانه می‌آیید، صحنه‌هایی می‌بینید که حالتان گرفته می‌شود و این فشار روانی روزبه‌روز بیشتر می‌شود. اما به نظر من نباید بی‌خانمان‌ها یا معتادان سرگردان در محله را مقصر بدانیم. مسئله این است که منابع لازم برای کمک به این گروه‌ها هم وجود ندارد. به نظر می‌رسد طی سال‌های اخیر، قطب زندگی از این محله به سمت خیابان انتاریو تغییر جهت داده و به همین علت بخشی از خیابان سنت-کاترین واقع بین ایستگاه‌های مترو بری-اوکام و بودری غم‌انگیزتر از همیشه شده است.
یک شهروند دیگر به نام لوئی-آلن روبیتای که ۲۸ سال از عمرش را در گی‌ویلیج گذرانده، این محله را ترک کرده است. او می‌گوید سال ۲۰۱۳ در پی موج خشونت علیه همجنس‌گراها، سازمان «مربع صورتی» را تأسیس کردیم تا به قربانیان این حملات کمک کنیم؛ اما خشونت گسترش یافته و دیگر فقط جامعه دگرباشان را تهدید نمی‌کند؛ بلکه هرکسی ممکن است طعم این خشونت‌ها را بچشد.
اما خبر خوب این که مونترالی‌ها می‌توانند در چارچوب ابتکار شهرداری برای رایزنی عمومی با شهروندان در خصوص نحوه مدیریت ویل-ماری تا پایان ماه مارس دیدگاه‌ها و نظرات خود را بیان کنند.
به گفته روبیتای یکی از راه‌حل‌هایی که می‌تواند به بهبود فضای اجتماعی محله کمک کند، ایجاد سمت شهردار ناحیه ویل-ماری است. این سمت الان هم وجود دارد؛ اما در اختیار والری پلانت، شهردار مونترال است. در واقع از سال ۲۰۰۹ سمت شهرداری ویل-ماری عملاً به فردی واگذار می‌شود که به‌عنوان شهردار مونترال انتخاب می‌شود.
روبیتای می‌گوید نداشتن شهردار مشکلات بزرگی برای محله ما به وجود آورده است. خانم پلانت سرش بسیار شلوغ است و فرصت رسیدگی به مشکلات ما را ندارد. به نظر می‌رسد مقامات شهرداری ویلیج را به حال خودش رها کرده‌اند.
در رایزنی با شهروندان در خصوص مدیریت ویل-ماری سه سناریو پیشنهاد شده است. در دو سناریو شهردار مونترال دیگر در رأس امور ویل-ماری نخواهد بود.
ارسال نظرات