پایین‌کشیدن اثر هنری یک هنرمند ایرانی-کانادایی از جشنواره نورپردازی وینیپگ

به گزارش هفته، به نقل از «فری پرس»، قطعه‌ی هنری نئونی رضایی که «کنترا» نام داشت قرار بود به مدت دو ماه در پنجره‌ای بالای سردر ساختمانی که قبلا باشگاه شبانه بوده است به نمایش گذاشته شود، ولی کمتر از ۴۸ ساعت پس از نصب، صاحبان ملک این اثر را بدون هشدار قبلی پایین کشیدند.

رضایی می‌گوید که صاحبان ملک این اثر را به این دلیل که فکر می‌کنند بحث‌برانگیز است سانسور کرده‌اند.

گیل روسونگ، مالک ساختمان تاریخی بانک، از اظهار نظر در مورد این وضعیت پیش آمده یا دلایل خود برای برداشتن این اثر هنری خودداری کرده است.

رضایی کنترا را در سال ۲۰۱۹ ساخته و این قطعه‌ی هنری که نمایشی است بر اشعار ترانه‌ی گروه ومپایر ویکند، به ماجرای «ایران-کنترا» اشاره دارد.

این ماجرا که به ماجرای مک‌فارلین و ماجرای ایران گیت نیز معروف است، یک رسوایی سیاسی است که در آمریکا از اوت ۱۹۸۵ تا مارس ۱۹۸۷ به‌مدت یک‌سال و نیم، در دور دوم ریاست‌جمهوری رونالد ریگان رخ داد که در طی آن مقامات دولت ریگان به‌طور مخفیانه، با فروش تسلیحات به ایرانی که در تحریم تسلیحاتی بود، کمک‌ کردند. آنان امیدوار بودند که بدین وسیله آزادی گروگان‌های آمریکایی در لبنان را تضمین کرده، شورشیان کنتراهای نیکاراگوئه را هم تأمین مالی کنند. تأمین مالی کنتراها از سوی دولت آمریکا، بر اساس لایحه بولند، از سوی کنگره ممنوع اعلام شده بود.

در این اثر هنری عبارت «فکر می‌کنم تو یک کنترا هستی» به صورت افقی به رنگ آبی و «ایران» به صورت عمودی به رنگ قرمز کار شده است.

از نگاه رضایی، این کار تفسیری است بر چگونگی رفتار دولت‌های غربی در خاورمیانه. رضایی همچنین امیدوار است که این قطعه بتواند توجهات را به خیزش مدنی اخیر ایران جلب کند.

او می‌گوید: «چگونه است که یک واقعیت تاریخی بحث‌برانگیز است؟ گذشته از حال خبر می‌دهد و انکار آن، حذف آن، ما را از درک واقعی این که چگونه باید باشیم و چگونه باید بهتر عمل کنیم دور می‌دارد.»

گفتنی است که پایین کشیدن کنترا نه به هنرمند اطلاع داده شده بود و نه به جشنواره.

اریک پلاموندون، از برگزارکنندگان جشنواره، می‌گوید که این کار بسیار نومیدکننده است و ما را ناامید کرده است. در عین حال، سعی می‌کنم به این واقعیت که صاحب ملک نخواسته است میزبان این اثر هنری باشد احترام بگذارم.

رضایی می‌گوید که او را در جریان گفت‌وگوها میان برگزارکنندگان نمایشگاه و مالک ساختمان نگذاشته‌اند. او این را بی‌احترامی و فرصتی از دست رفته برای آموزش می‌داند.

رضایی می‌گوید که من در تاریکی رها شده‌ام. اثر نیز به من برگردانده نشده است و کلا از این جشنواره و نحوه‌ی اداره کردنش بسیار نومیدم.

پلاموندون هم می‌گوید که برگزارکنندگان جشنواره داستان پشت این اثر را برای صاحبان ملک توضیح داده‌اند ولی نتوانسته‌اند با آنها به توافق برسند و جشنواره در حال حاضر به دنبال مکانی دیگر برای کنتراست.

او می‌افزاد که ما متولیان هنریم، بنابراین مسئولیت این امر را بر عهده می‌گیریم. ما هنوز هم پشت رضا به عنوان یک هنرمند و همچنین پشتیبان اثر هنری او هستیم.

 پلموندون همچنین گفته است که نگرانی‌هایی از سوی کسب و کارهای دیگر در مورد محتوای برخی از اثرها وجود داشته است.

رضایی هم امید دارد که متولیان جشنواره درباره‌ی نحوه‌ی تعاملشان با هنرمندان و نیز مکان‌هایی که آثار را نصب می‌کنند در آینده تجدید نظر کنند.

او می‌گوید که در اینجا آینده‌نگری وجود ندارد و واقعا درک نمی‌کنم چرا آنها چنین اتفاقاتی را پیش‌بینی نکرده‌اند.