.webp)
نویسنده‌ی این نامه که رونوشتی از آن برای «هفته» ارسال شده است، محمود مسائلی، استاد حقوق بین‌الملل، حقوق بشر، اصول اخلاق جهانی در دانشگاه‌های اتاوا و کارلتون کانادا و دبیرکل اندیشکده نظریه‌های بدیل با مقام مشورتی دائم نزد شورای اقتصادی و اجتماعی ملل متحد است که خطاب به سران کشورهای کانادا، امریکا، انگلستان، فرانسه، آلمان، هلند، بلژیک، نروژ، سوئد، فنلاند و استرالیا نوشته شده است.
هدف اصلی این نامه و ساز و کار اجرایی این درخواست، چنین شرح داده شده است: «جمهوری اسلامی ایران همواره آگاهانه و با قصد و عمد از انجام تعهدات معاهداتی خویش بر اساس ماده ۴ منشور ملل متحد که ناظر بر احترام، اجرا، و پیشبرد اهداف ملل متحد می‌باشد، طفره رفته است. بنابراین می‌توان با استناد به آیین‌نامه داخلی و قواعد رویه‌ای مجمع عمومی اعتبارنامه هیئت نمایندگی جمهوری اسلامی را به دلیل همان بی‌اعتنایی به اهداف ملل متحد به حالت تعلیق درآورد. این در حالی است که عضویت جمهوری اسلامی در ملل متحد به حالت سابق باقی می‌ماند، اما در عمل هیئت نمایندگی جمهوری اسلامی از حضور در جلسات مجمع عمومی منع می‌شود.»
درباره‌ی امکان وتو کردن چنین درخواستی، در صورت اجرایی شدن، نیز خاطرنشان شده که «اگر این تعلیق قابلیت اجرایی پیدا کند، حق وتو و دیگر فشارها نیز نمی‌تواند بر آن تاثیر بگذارد. در حقیقت، به دلیل اعمال قدرت وتو توسط کشورهای روسیه و چین در شورای امنیت، به تعلیق درآوردن عضویت کامل جمهوری اسلامی بر اساس ماده ۵ منشور ملل متحد، و یا اخراج آن کشور از سازمان ملل متحد بر اساس ماده ۶ منشور به دلیل بی‌اعتنایی به تعهدات معاهداتی امکان‌پذیر نیست.»
این نامه به شعار رییس مجمع عمومی سازمان ملل متحد، مبنی بر «راه حلی از طریق همبستگی، پایداری و دانش» اشاره کرده که برای نویسنده‌ی نامه «عمیقا الهام‌بخش حفظ یک همزیستی مسالمت‌آمیز از طریق احترام، اجرا و ترویج حقوق بشر است.»
در این نامه همچنین آمده است: «این رژیم متجاوز به حقوق انکارناپذیر بشر که با بی‌رحمی تمام دست به سرکوب فاحش و سیستماتیک «مردمان ایران» زده است، نباید از فرصت‌های بین‌المللی برای انتشار اطلاعات نادرست، تبلیغات و لابی‌گری برای بقای خود استفاده کند.»
از امضاءکنندگان این نامه که ساکن کانادا هستند، می‌توان به ترتیب الفبای لاتین از افشین افشین‌جم، نازنین افشین‌جم مک‌کی، سام اسدپور، سعید دهقان، کیقباد اسماعیل‌پور، ابراهیم کریمی، هادی مهابادی، زرین محی‌الدین، رضا مریدی، حسین رئیسی، فرید روحانی، کاوه شهروز و فرخ زندی نام برد.
در بخش دیگری از این نامه با اشاره به تلاش‌های مستمر جامعه بین‌المللی در محکومیت سرکوب وحشیانه تظاهرات مسالمت‌آمیز ایرانیان برای آزادی، حقوق بشر و ارزش‌های دموکراتیک، بر نگرانی نویسندگان نامه در سه محور اصلی تاکید شده است: نخست «عدم تمایل عامدانه جمهوری اسلامی ایران به پایبندی به تعهدات قراردادی که از منابع اصلی حقوق بین‌الملل» است؛ دوم « قصور آگاهانه جمهوری اسلامی ایران نسبت به پایبندی به اصل اهتمام لازم که لازمه حسن نیت در انجام تعهداتی که طبق منشور ملل متحد به عهده گرفته است»؛ و سوم «انکار عمدی و نقض فاحش، مستمر، و برنامه‌ریزی شده حقوق‌بشر انکارناپذیر «مردمان ایران» که مورد تاکید حقوق بین‌الملل عرفی و همچنین معاهدات بین‌المللی» عنوان شده است.
امضاءکنندگان این نامه جمهوری اسلامی را با رژیم آپارتاید آفریقای جنوبی قیاس و خاطرنشان کرده‌اند: «یک چنین اقدام بدیل و نادری در سال ۱۹۷۴ اتفاق افتاد؛ یعنی هنگامی که شورای امنیت موضوع رژیم نژادپرست افریقای جنوبی را در اثر وتوی آمریکا، انگلستان، و فرانسه را از دستور کار خارج ساخت، عیدالعزیز بوتفلیقه که در آن زمان به ریاست مجمع عمومی سازمان انتخاب شده بود، توانست با رای اکثریت مجمع عمومی اعتبارنامه هیئت نمایندگی رژیم آپارتاید افریقای جنوبی را به حالت تعلیق درآورد. بنابراین، طرح پیشنهادی مسبوق به سابقه بوده و راهکاری مشخص و روشن برای مقابله با کشورهای قانون‌شکن در اختیار مجمع عمومی ملل متحد قرار می‌دهد.»
ارسال نظرات