در قلب مونترال، داستانی متفاوت در پارک لا فونتن رقم خورده است؛ جایی که پایان زندگی درختان کهنسال، به آغازی تازه بدل شده است.
درختان صنوبر کارولینای صدساله که از دهه ۱۹۲۰ در این پارک قد برافراشته بودند، به دلیل پوسیدگی و خطر سقوط ناچار به قطع شدند. خبر قطع این درختان برای بسیاری از ساکنان شوکآور بود؛ درختانی که نسلها خاطره و سایه خنک خود را به شهروندان هدیه کرده بودند.
اما تصمیم خلاقانهای این غم را به فرصتی تازه تبدیل کرد. شورای محلی پلاتو-مونت رویال بخشی از تنههای باقیمانده را دستنخورده باقی گذاشت تا به دست هنرمندان، جان تازهای از زندگی بگیرند.
لوکاس بس-دیکار، مجسمهساز جوان، با ارهبرقی، ابزارهای نجاری و صبر بیپایان، بر تنههای بریده نقشهایی تازه آفرید. او از کودکان بازیگوش و زوجی در آغوش گرفته تا چهرههایی الهامگرفته از خود درختان را بر پیکر چوب حک کرد. هر اثر نه تنها یادآور زیبایی گذشته است، بلکه نشانی از پیوند دوباره انسان و طبیعت به شمار میرود.
شهروندانی که ابتدا با اندوه به قطع درختان واکنش نشان داده بودند، حالا در کنار این مجسمههای چوبی میایستند، عکس میگیرند و میگویند هنر، زخم حذف درختان را التیام بخشیده است.
این آثار ماندگار نخواهند بود؛ چند سال دیگر به دلیل فرسایش طبیعی برداشته میشوند. اما تا آن روز، بازدیدکنندگان فرصتی دارند تا از نزدیک ببینند چگونه میتوان به جای پایان، آغاز دیگری نوشت.
پارک لا فونتن امروز نه فقط مکانی برای استراحت و پیادهروی، که صحنهای زنده از خلاقیت، یادآوری و بازآفرینی است؛ جایی که درختان قطعشده همچنان قصه میگویند.
ارسال نظرات