در سال ۲۰۱۹، وزارت مهاجرت، پناهندگی و شهروندی کانادا (IRCC) پروژهای به ارزش ۶۸ میلیون دلار را برای نوسازی سیستم پناهندگی کشور آغاز کرد. هدف این پروژه، دیجیتالسازی سیستم پناهندگی، خودکارسازی دادهها و بهبود همکاری میان سه نهاد اصلی IRCC، اداره خدمات مرزی کانادا (CBSA) و هیئت پناهندگی و مهاجرت کانادا (IRB) بود.
این پروژه در شرایطی آغاز شد که شمار پناهجویان وارد شده به کانادا افزایش یافته بود و سیستم سنتی بر پایه پروندههای کاغذی به شدت تحت فشار بود. در نتیجه، پروژه به هدف ایجاد یک سیستم دیجیتال کارآمد برای بهبود امنیت و کارآیی شروع به کار کرد. اما برخلاف انتظارات، این پروژه تنها ۶۴٪ از اهداف خود را محقق کرد و در فوریه ۲۰۲۴ بهطور غیرمنتظرهای متوقف شد.
این تصمیم با انتقاداتی روبهرو شده است، زیرا تعدادی از وظایف مهم پروژه به دلیل مسائل فنی و کمبود منابع ناتمام ماند. حتی برخی از کارشناسان از تاثیرات منفی دیجیتالی شدن سیستم پناهندگی بر فرآیند درخواست پناهندگی ابراز نگرانی کردهاند. این تغییرات، که بهطور خاص به اشتراکگذاری دادهها میان نهادها متمرکز بود، سوالاتی را در مورد حریم خصوصی و شفافیت مطرح کرده است.
یکی از نکات کلیدی این است که باوجود پیشرفتهایی در زمینه خودکارسازی درخواستهای پناهندگی و بررسیهای مربوط به مجوزهای ورود، برخی از ویژگیهای اصلی پروژه که بهطور مستقیم به بهبود فرآیند پناهندگی کمک میکرد، به تعویق افتادهاند. بهعنوانمثال، امکان درخواست آنلاین ارزیابی خطر پیش از اخراج، که یکی از ویژگیهای مهم برای پناهجویان در خطر اخراج از کانادا بود، به پایان نرسید.
حالا منتقدان میپرسند که اگر این ابزارها تا این حد موثر بودند، چرا هنوز با صفهای انتظار طولانی و مشکلات مدیریتی مواجه هستیم؟ برخی کارشناسان نیز معتقدند که این پروژه در نهایت بیشتر به نفع سیستم اخراج از کانادا بود تا بهبود حقوق پناهجویان.
در حالی که مقامات IRCC و CBSA همچنان بر لزوم ادامه همکاری و بهبودهای آینده تاکید دارند، نگرانیها در مورد تاثیرات اجتماعی و انسانی این تغییرات همچنان باقی است.
ارسال نظرات