پل زیمن، مردی از لاسال، بیش از یک سال است که از دیدار مادرش در خانه سالمندان در انتاریو محروم شده است. او باور دارد این محرومیت به دلیل اعتراضاتش به کیفیت مراقبت از مادرش، آنا زیمن، صورت گرفته است؛ اما خانه سالمندان این اتهام را رد کرده و مدعی است که زیمن به دلیل رفتار تهدیدآمیز از ورود منع شده.
آنا، ۸۱ ساله و مبتلابه آلزایمر، از سپتامبر ۲۰۲۳ دیگر نمی‌تواند پسرش را ببیند. پل که پیش‌ازاین هر روز به ملاقات او می‌رفت، اکنون فقط از طریق دوربینی که در اتاق مادر نصب کرده است، از وضعیت او آگاه می‌شود. او می‌گوید: «این جدایی برای هر دوی ما ویرانگر است. هیچ‌کس نباید از دیدار خانواده‌اش محروم شود».
فعالان اجتماعی معتقدند که این تنها داستان پل نیست. ماریا ساردلیس، از گروه حمایت از دسترسی به سالمندان و معلولان، می‌گوید که ده‌ها مورد مشابه در استان وجود دارد. او می‌افزاید: «این خانه‌ها اغلب برای خاموش کردن صدای خانواده‌ها از قانون تردد استفاده می‌کنند، اما این اقدام نه قانونی است و نه انسانی».
با وجود تصویب قانونی مانند «قانون ولا» در سال ۲۰۲۱ که خواستار پایان دادن به محرومیت‌های بی‌دلیل از دیدار خانواده‌ها شده است، هنوز تغییر محسوسی در این روند دیده نمی‌شود. حتی سیاستمداران، ازجمله نمایندگان نودمکرات، در تلاش برای تغییر قوانین هستند.
پل زیمن امیدوار است که تا کریسمس بتواند دوباره مادرش را ببیند. او می‌گوید: «سیستم فرو ریخته است و باید اصلاح شود.» در عین حال، آرزوی او ساده و دلگرم‌کننده است: «به او می‌گویم که دوستش دارم و دلم برایش تنگ شده است و او را در آغوش می‌گیرم».
ارسال نظرات