طی دهه‌های گذشته ورزشکاران بسیاری برای ایران افتخارآفرین شده‌اند، در جام‌های جهانی یا بازی‌های المپیک مدال آورده‌اند و….
در میان خوانندگان نیز تعدادی گل کاشته‌اند و نام آور و زبان‌زد شده‌اند.
صحنه سینمای بین المللی نیز طی 20-30 سال گذشته همواره شاهد کارگردانان بزرگ ایرانی بوده که با حداقل امکانات فیلم های درخور توجهِ بین المللی ساخته اند اما حکایت چیست که تختی، شجریان و پناهی جای ویژه ای را به خود اختصاص داده اند؟ این را می‌دانیم که نه تنها در جهان بلکه در قلمرو ایران نیز فیلم‌سازان برجسته، وزش‌کاران قدر و خوانندگان صاحب سبک وجود داشته و دارند اما کمتر کسی بین آنها شده است تختی، شجریان و یا پناهی. راستی کدام مشخصه مشترک میان آنها چنین برجسته‌شان کرده است؟
پناهی یکی از سینماگران ایران است که نه تنها در ایران به سرآمدان این عرصه تعلق دارد بلکه جزء معدود کارگردانانی است که در جهانی کردن سینمای نقش جدی داشته است. حالا «سه رخِ» او دوباره یک ملت را به وجد آورده و نامش را در پیوند با هنر پرآوازه ساخته. این بی‌تردید ستایش‌برانگیز است.
پناهی در دادگاه محکوم شده است. او حق ندارد دوربین دست بگیرد؛ حق ندارد فیلم بسازد؛ حق ندارد فیلمنامه منتشر کند؛ ظاهرا این هنرمند اصولا حق ندارد…. با این وجود «سه رخ»اش به «کن» راه می‌یابد و برنده جایزه بهترین فیلمنامه می‌شود. و برای مردمش افتخار می آفریند. این نیز ستایش‌برانگیز است.
تختی نیز با مدال‌های جهانی‌اش افتخار بسیار آفرید همانطور که شجریان در معتبرترین صحنه‌های جهانی خوانده است نوای مرغ سحر را جهانی کرده است.
بی‌شک آنچه این سه در عرصه ورزش, موسیقی و هنر کرده اند قابل تقدیر است اما شاید آنجه آنها را به هم پیوند می‌زند این است که در لحظه ای خاص به جای پافشاری بر منافع فردی، از خود گذشتند و در کنار مردم ایستادند و برای همیشه جاودانه شدند.
جعفر پناهی عزیز موفقیت ات در کن مبارک باد.
ارسال نظرات