مقصدِ تو بهشت آسمانی، بهره‌ی من جهنمی بر زمین

ما در کانادا زندگی می‌کنیم، که دارای یکی از متوازن‌ترین نظام‌های اجتماعی جهان است. علیرغم کمبودها و محدودیت‌های این جامعه و نظام، در مقام مقایسه، به راحتی می‌توان ادعا کرد که زندگی در کانادا با آرامش و اعتدالی همراه است که نمونه آن را شاید فقط در بخش‌هایی از اروپای مرکزی و شمالی پیدا کنیم. راز این آرامش نسبی چیست که ما ترک وطن گفته‌گان برای رسیدن به آن خانواده، آشیانه، فرهنگ، تاریخ، همسایه، دوست، عزیزان‌مان و… را گذاشته و به این سوی جهان آمده‌ایم؟

رسیدن به آرامش نتیجه‌ی مسیری طولانی و پرفراز و نشیب است که اروپا و آمریکای شمالی طی قرن‌ها آن را پیموده است. اما در بیانی ساده می‌توان گفت آن راز همان قرارداد اجتماعی است که جامعه به آن رسیده و نامش را قانون اساسی گذاشته است.

«قانون» یعنی ترسیم مرز و محدودیت. محدودیتی که همه‌ی شهروندان موظف هستند به آن احترام بگذارند و می‌پذیرند که در صورت تخطی جریمه و تنبیه شوند. به عبارت دیگر «قانون» یعنی تعریف مرزهای آزادی «تو» و «من»، تا آزادی افسارگسیخته‌ی «من» مخل آرامش «تو» نشود و برعکس.

یکی از محوری‌ترین اصول قانون اساسی کانادا احترام به آزادی بیان و مطبوعات است و تنها بند محدود‌کننده این آزادی همانا قانون است و بس.

احساس و عواطف افراد نمی‌تواند و حق ندارد جایگزین قانون شود. این مرحله را جامعه توسعه‌یافته پشت سر گذاشته است. روزگاری بود که در آمریکا حضور یک سیاه پوست در رستوران یا اتوبوسِ سفیدپوستان «توهین» به سفیدپوست تلقی می‌شد. گاهی صحبت کردن یک مرد جوانِ «سیاه» با یک خانم «سفید» به قیمت جان جوان سیاه‌پوست تمام می‌شد، چرا که این عمل سبب «جریحه‌دار شدن احساساتِ» مردانِ سفیدپوست می‌شد. اما از خوش‌اقبالیِ ما ساکنان این کشور است که دیگر «جریحه‌دار شدن احساسات انسان‌ها» جایگزینی برای قانون نیست. ما از این وضعیت بهره می‌بریم بی‌آنکه در پیدایش آن نقشی داشته باشیم. شاید همین نقش نداشتن و هزینه نپرداختن برای این آرامش است که سبب می‌شود ارزش آن را به درستی ندانیم.

برای پذیرشِ انتشار یک نوشته و یا اجازه به بیان یک دیدگاه لازم نیست آن ایده و آن متن مورد تایید ما باشد. طی یازده سال فعالیت «هفته» در این مجله به تکرار نظرات و دیدگاه‌هایی منتشر شده که به جهت محتوی مورد تایید تحریریه و سردبیر نبوده است. اما بنا به ضرورتِ احترام به آزادی بیان و اینکه «هفته» می‌خواهد تریبونی برای جامعه مخاطبش باشد خود را موظف به انتشار آنها دانسته و برای این آزادمنشی هزینه پرداخته است. در عین حال باور داریم آنچه به «هفته» اعتبار بخشیده همانا باور به اصول، و وفاداری به آنهاست.

شاید زنان بزرگترین گروهِ سانسورشده در میهن آبااجدادی ما باشند. روز جهانی زن به تمامی زنان، بویژه آنها که پرچمدار آزادی زن از قیود مردانه شدند مبارک باد.