اولین شماره هفته در سال نو 2020 باید با تبریک و شادی و سخن از خوبی‌ها آغاز شود اما دریغ. دوباره جهل و جنون دست‌دردست هم جهان را در آستانه جنگ خونین دیگری قرار داده‌اند. دوباره مادرانِ بسیاری نگران از اینکه بزودی شاید جوانان‌شان گوشت دم‌ِ توپِ مردان شوند.
مردانی که مثلا برای «کمک به ایجاد ثبات» در عراق حضور دارند به دستور پرقدرت‌ترین فرمانده جهان و با زیرپاگذاشتن بدیهی‌ترین قوانین بین‌المللی، میهمانان رسمی کشور ثالث را ترور می‌کنند.
چنین قتلی نه اولین بار بود که به دستور فرمانده کل قوای ایالات متحده انجام شد و نه آخرین آن خواهد بود. اما تفاوت در شرایط وقوع آن است. منطقه‌ای که لبه پرتگاه سقوط به جنگی خونین قراردارد با ضربه‌ای هولناک به درون آن پرتاب شده است.
همه اسلحه‌فروشان جهان امروز می‌توانند دربرابر آقای رئیس جمهور کلاه از سربرگیرند و ادای احترام کنند:
دست مریزاد آقای ترامپ سال خوبی را به ما هدیه کردید.
ما در 2020 حتما بیشتر مرگ می‌فروشیم. راستی خیالتان راحت! از سود خود بی‌نصیب‌تان نمی‌گذاریم.
شعر زیر از شاعر جوان، علیرضا توکلی، هدیه به همه صلح دوستان جهان در آغاز 2020. به این امید که در پایان این سال از فاجعه‌ی فورانِ جهل جان سالم به‌دربرده و کمی بالغ‌تر شده‌ایم.
برای روز صلح
هر تکه از من
در گوشه ای از دنیا تیر می‌کشد
گاهی برای چوبه داری
گاهی برای جوخه ی آتشی
هر تکه از من
دیواری انسانی ست
در ذهن تفنگی که تنها، به صاحبش جواب پس می‌دهد .
من دیوار فروریخته ی برلینم
در اتحاد جماهیر شعرهایم
مجسمه ای آزادم
در ایالات متحده واژه هایم
من جنگ و صلحم
در جدال دو نیم کره
از مغزم
هر تکه از من
در گوشه‌ای از دنیا آتش جنگ را روشن نگه می‌دارد.
ارسال نظرات