از حدود ۲۵ سال قبل، ماه اکتبر از سوی انجمن‌ها و نهادهای مختلف بهداشتی با نام «ماه صورتی» یا ماه اطلاع‌رسانی درباره سرطان پستان نام‌گذاری شده است اما امسال با همه‌گیری کووید۱۹، به نظر می‌رسد اطلاع‌رسانی در این خصوص، تحت تاثیر پاندمی کرونا قرار گرفته است.
تیم تحریریه هفته از ابتدای اکتبر تلاش کرد تا به عنوان یک رسانه، وظیفه خود را در حد بضاعت، در راستای آگاهی‌رسانی در این خصوص، ایفا کند. درنهایت لازم دیدیم تا یک شماره از پرونده «مجله هفته» در ماه اکتبر را به این موضوع اختصاص دهیم که هم‌اکنون از نظرتان می‌گذرد. البته در شبکه‌های اجتماعی مجله هم تلاش بر این بود تا بخشی از حقایق علمی این بیماریِ فراگیر را با کمک متخصصان برای آگاهی عموم بازنشر کنیم. مواردی از این دست که با یک غربالگری ساده فردی می‌توان از بروز سرطان و مرگ ناشی از آن جلوگیری کرد.
ما می‌دانیم که اگر چه شیوع این بیماری هنوز بالاست اما نرخ مرگ‌ومیر بر اثر سرطان پستان، با وجود پیشرفت تکنولوژی (ماموگرافی سه‌بعدی) و تشخیص زودهنگام، از ۷۳ درصد به حدود دودرصد طی سه دهه گذشته رسیده است.
سرطان پستان، زنانه نیست و بخشی هر چند کوچک از مردان هم در سراسر جهان به آن مبتلا می‌شوند و مهم‌تر از همه این که شرمی از به زبان آوردن نام دقیق و علمی این بیماری نباید داشت.
در این پرونده، علاوه بر آمار و اطلاعات مستند، دلایل ابتلا به بیماری و راه‌های پیشگیری از آن ارائه شده و علاوه بر این مصاحبه‌ای خواندنی داریم با خانم مریم آرانی که توصیه می‌کنم آن را از دست ندهید. او که خود از مبتلایان به سرطان پستان در کانادا بوده و از خدمات بهداشت عمومی استفاده برده است سطح خدمات دولتی کانادا را بسیار بالا ارزیابی می‌کند. خانم مریم آرانی پس از بهبودی، با الهام از ایده «توران میرهادی»، این درد بزرگ را دست‌مایه کار بزرگی قرار می‌دهد و با ایجاد کمپین کمک به مبتلایان سرطان پستان در ایران، تلاش می‌کند تا حداقل یک بیمار، درد و رنج کمتری از این بیماری را احساس کند. رسیدن به چنین بلوغی که فراتر از منافع فردی، بتوان به درد و رنج دیگرانی که بیش از تو در عذاب هستند بیندیشی، روحی بزرگ و متعالی می‌طلبد و ما در این مجموعه بر این باوریم که جهان امروز بسیار بیش از قبل، نیازمند انسان‌هایی با این نگرش والاست.
نقل است که «توران میرهادی» در سال‌های پایانی زندگی‌اش میگفت «شکر برای همه چیز. برای این که زندگی، چنین سرنوشت و امکاناتی را در اختیارم گذاشت تا یک عمر ببینم، بشناسم و سرشار از همه چیزهای خوبِ هستی شوم.» به گمانم برای اغلب ما در این روزهای سخت و ملال‌انگیز، بیش از قبل شنیدن این دست جملات حسرت به دل‌مان می‌گذارد. برخی از ما عزیزان‌مان را از دست داده‌ایم، عده‌ای ماه‌هاست که نزدیکان‌مان را ندیده‌ایم یا حسرت یک آغوش آنان را در دل داریم؛ حسرت یک دست دادن ساده یا بوییدن عطر تنِ رفیقی قدیمی؛ اما هنوز فرصت هست برای بهتر بودن. به قول «ادیت پیاف» در ترانه «زندگی به رنگ صورتی»:
روزی خوشحالی بزرگی پدید خواهد آمد
رنج‌ها، غم‌ها ناگهان محو می‌شوند
خوشحالی، خوشحالی تا سر حد مرگ…
| * عنوان مطلب برگرفته از ترانه‌ای از «ادیت پیاف»، خواننده شهیر فرانسوی. |
ارسال نظرات