مسئولیت‌پذیری و اعتراف به خطا و گناهکاران مدعی

سردبیر |

درج این پوزش‌خواهی در «سخن هفته» شماره‌ای که به موضوع انتخابات ایران پرداخته است به دلیل اهمیتی است که ما برای مسئولیت‌پذیری قائل هستیم، آن هم در میانه میدانی که عکس این رفتار فرهنگی جاافتاده است. وقتی‌که به صحنه انتخابات ۱۴۰۰ نگاه می‌کنم ۷ کوتوله مدعی را در قبای کاندیداتوری ریاست‌جمهوری ایران می‌بینم که خود نقش جدی در وضعیت اسفناک حاکم بر کشور دارند و نه‌تنها به اشتباهات و کوتاهی‌ها و بعضاً جنایات وحشتناک خود معترف نیستند بلکه لحظه‌ای از جایگاه مدعی عدول نمی‌کنند.

اینکه عدم تمایل به پذیرشِ مسئولیتِ خطا در فرهنگ سرزمین ما «به‌خوبی» نهادینه است یک موضوع است اما اینکه خود مصدر فاجعه‌بارترین سیاست‌ها باشی و بعد در جایگاه مدعی بنشینی بی‌تردید نشانگر وقاحتی است که تنها از سیاستمداران فرومایه برمی‌آید.

ما از مدعیانی صحبت می‎کنیم که از یک سو در ایجاد سیاستگذاری‌های تنش‌آفرین در روابط ایران با دولت‌های منطقه و جهان نقش اساسی دارند؛ و از سوی دیگر هم‌وغم خود را به‌جای حل مشکلات داخلی به سرکوب هر صدای مخالفی متمرکز کرده‌اند. آنها در صندلی مدعی نشسته و انگارنه‌انگار که خودشان در بیش از ۴ دهه گذشته در مصدر کارند و هزار فساد و جنایت را دامن زده‌اند.

به امید اینکه روزی سران و مسئولان و صاحبان قدرت در هر نقطه‌ای از جهان ناگزیر به پذیرش مسئولیت خطاهای خود باشند. امیدوارم ما در منطقه خودمان به آن مرحله از رشد و بلوغ اجتماعی برسیم که پذیرش خطا بخشی از فرهنگ رایج جامعه و نظام حاکم ما بر ما باشد.