سردبیر |
کانادا بی‌تردید یکی از ایمن‌ترین کشورهای جهان است؛ از نظر سطح رفاه مادی نیز در ردیف‌های بالای جدول مقایسه کشورها قرار دارد، بیکاری پایین، پوشش اجتماعی قابل‌قبول، امکانات تحصیلی برای همگان، پوشش بیمه درمانی قابل‌قبول و… همه‌وهمه حکایت از نظام و سرزمینی دارد که به‌خوبی قابل سکونت است، به‌ویژه برای آن دسته از ما مهاجران که از بلای خانمان‌سوز جنگ گریخته‌ایم کانادا سرزمینی بهشت‌گونه می‌شود.
اما کانادا فقط مجموعه‌ای از خیر و برکت و آرامش نیست. از خاک برآمدن گورهای جمعی کودکان بومی کانادا یکی از وحشت‌انگیزترین تیترهای خبری هفته‌های اخیر بود که در جهان طنین‌انداز شد. ننگ آزار بومیان که طی چند سده به طور سیستماتیک وجود داشته، تبعیض‌های موردی درحق غیر سفیدپوستان، بهخصوص در زمینه اشتغال، تسلط سفیدپوستان اروپایی تبار در سیستم حقوقی و … آن روی نازیبای سکه‌‌ی کانادایی هستند.
امروز روز کانادا است، جشن ملی این سرزمین. ما به‌عنوان شهروندان متعهد در این روز و به مناسبت این جشن بزرگ ملی چه‌کار باید کنیم؟ چشم بر گورهای جمعی کودکان و تبعیض‌های ناروا ببندیم و طبق رسم جاری به ستایش موضوع جشن، کشور کانادا، بنشینیم؟
یا اینکه برعکس با انگشت نهادن به روی نازیبای داستان کانادا جشن ملی را بی‌اعتبار بدانیم؟
به باور من هر دو این برخوردها جز افراط‌وتفریط نیست. واقعیت این است که کانادا با تمام نقایص و کمبودها و اشکال‌هایی که دارد همچنان یکی از عادلانه‌ترین نظام‌های موجود از شرق تا غرب این کره خاکی است. مونترال، تورنتو و ونکوور به‌عنوان سه شهر بزرگ مهاجرپذیر کانادا هرکدام بیش از سازمان ملل متحد اقوام و زبان‌های مختلف را در خود جای داده‌اند. ایرانی و عرب و ترک و ارمنی و فلسطینی و اسرائیلی و هزاره و پشتو و تاجیک و ترکمن و هندی و چینی و پاکستانی و… در اینجا در صلح و صفا در کنار هم کار و زندگی می‌کنند و با هم وصلت می‌کنند. با قدری خوش‌بینی بیشتر می‌توانیم حتی امیدوارم باشیم که این موزائیک فرهنگی و قومی «گونه»ی جدیدی از انسان مدرن را بزاید که تنش‌های قومی و مذهبی را کنار گذاشته و به این بلوغ رسیده است که از تفاوت‌های فرهنگی لذت ببرد: در «فود کورت»ها از کنسرت غذاهای هندی و پاکستانی و عربی و ایرانی و ترکی و … لذت ببرد و در سالن‌های فرهنگی از رنگارنگی موسیقی شرقی و غربی لذت ببرد و در گالری‌ها عطر هنر خاورمیانه و اروپا و آفریقا و چین و هند را استنشاق کند.
امکان آمیزش فرهنگی و مذهبی و قومی فرصتی است که در معدود نقاط جهان فراهم است و کانادا بدون شک و تردید به بهترین شکل محل ظهور این پدیده‌ی زیبا شده است.
سیاست رسمی دولت و نظام کانادا که در دهه‌های اخیر بر «چندفرهنگی» تأکید کرده تأثیری جدی در آفرینش امنیت و آرامش در درون جمعیتِ به‌شدت متنوع این کشور داشته است.
با تمام این تأکیدات همان‌طور که اشاره شد کانادا بهشت عدالت نیست و این مسئولیت «من» و «تو» را سنگین می‌کند تا کمر همت ببندیم و در جهت ازبین‌بردن نقاط ضعف این کشور زیبا تلاش کنیم. به روزی بیندیشم و برایش تلاش کنیم که بومیان به حقوق حقه خود رسیده‌اند و تبعیض میان سفید و رنگی به طور کامل رخت بربسته است و تلاش جمعی ما معطوف احیای طبیعت و زمینی است که بیمار است و نیاز به توجه روزافزون دارد.
ما کانادایی هستیم. از نعمات این کشور بهره می‌بریم و برای برطرف‌کردن کاستی‌های آن مسئول هستیم. تلاش در این جهت همانا زندگی است و دیگر هیچ.
روز کانادا بر شما عزیزان مبارک باد!
ارسال نظرات