سردبیر |
دوباره انتخابات؟ دوباره رفتن پای صندوق؟ هم‌زمان با شیوع یک ویروس مهاجم؟ آیا لیبرال‌ها حق داشتند درحالی‌که منتظر موج چهارم کرونا بودیم مجلس را منحل کنند؟ آیا انتخابات زودهنگامی که دهها میلیون دلار هزینه اضافی بر دوش شهروندان می‌گذارد کار درستی است؟ آیا دولتی که بدون مشکل بزرگی، با کمک دیگر احزاب قادر به تصمیمگیریهای کلان مملکتی بود و هیچ بحران تصمیم‌گیری برایش وجود نداشت حق داشت انتخابات پیش از موعد را فرابخواند؟ و بسیاری سؤالات دیگر ازاین‌دست …
هرکدام از ما بسته به جهت‌گیری سیاسی که در کانادا داریم ممکن است پاسخی در تأیید یا در رد اقدام آقای نخست‌وزیر ترودو بدهیم اما مستقل از اینکه پاسخ ما تأییدکننده‌ی تصمیم رئیس دولت لیبرال باشد یا نباشد روز دوشنبه ۲۰ سپتامبر ۲۰۲۱، وظیفه شهروندی ما را فراخواهد خواند. حال این تصمیمِ تک‌تک ماست که به فراخوانِ انجام‌وظیفه پاسخ مثبت با منفی بدهیم.
از نگاه من پاسخ مثبت است. چرا؟
من از کشوری می‌آیم که به طور متوسط سالانه در آن یک انتخابات برگزار می‌شود اما من و میلیون‌ها هم‌وطنم از حق به رأی گذاشتن خودمان محروم هستیم. در بالای هرم جایگاهی تعریف شده است به نام «ولایت فقیه» و بر اساس قانون، زنان، نیمی از جمعیت میهنم حق ندارند مدعی آن جایگاه باشند. علاوه بر این، میلیون‌ها شهروندِ مردِ مسلمان سنی، زرتشتی، یهودی، بهایی و… نیز کلاً حق فکرکردن به کسب جایگاه «نفر اول» را ندارند. ماجرا به اینجا ختم نمی‌شود. این جایگاه طوری تعریف شده که عملاً اکثریت‌قریب‌به‌اتفاق مردان شیعه هم از حق رسیدن به آن جایگاه محروم هستند. این جایگاه برای گروه بسیاری کوچکی طراحی شده است: روحانی شیعه باورمند با یک خوانش مشخص از این مذهب.
اما ماجرا به بالاترین جایگاه قدرت ختم نمی‌شود. برای رسیدن به جایگاه نفر دوم قدرت نیز در سرزمین مادری من کم یا بیش محدودیت‌های بالا برقرار است؛ از حق نگذریم تمامی مردان شیعه باورمند به همان خوانش مشخص (ولایت فقیه) حق دسترسی قانونی به جایگاه نفر دوم را، دست‌کم در تئوری، دارند.
در انتخابات مجلس و گرفتن پست‌های مدیریتی عالی، همچون وزارت و معاونت وزارت و مدیریت سازمان‌های کلان دولتی، محدودیت‌های قانونی برای حضور شهروندان خیلی کمتر می‌شود؛ البته از گروه بزرگ شهروندان غیرمسلمان بگذریم که رسماً و قانوناً شهروند درجه دو محسوب می‌شوند و وزیر و مدیر شدنشان نه در تئوری و نه در عمل ممکن نیست.
این وضعیتی است که ما از آن گریخته‌ایم، جایی که عدم برابری شهروندان در برابر قانون، نهادینه است و علاوه‌برآن فساد گسترده راه ورود به سیستم رانتی را فقط برای مشتی «خودی» باز گذاشته است.
اما اکنون در کانادا زندگی می‌کنیم، جایی که طبیعتاً بهشت نیست، نظامی که دمکراسی و آزادی از شکل ایدئال آن بسیار فاصله دارد اما …
اما تغییر و یا تأیید رأس هرم قدرت، «نخست‌وزیر» در انتخابات و به رأی شهروندان صورت می‌گیرد. کابینه رنگین جاستین ترودو شاهد این مدعاست که شما می‌توانید مهاجری از افغانستان، هندوستان، اروپا، آمریکای لاتین و… باشید و در بالاترین تصمیم‌گیری کلان تأثیرگذار شوید.
خانم دکتر نیما مشعوف از مونترال، و آقایان مجید جوهری و علی احساسی از تورنتو سه کاندیدای ایرانی‌تباری حاضر در انتخابات هستند. اگر در حوزه‌های این سه نفر زندگی می‌کنید می‌توانید به آنها رأی بدهید، یا به رقیبشان؛ اما خوب است این را بدانیم که این شرکت مهم است. کمتر کسی مخالف این ادعا است که حضور گسترده ما در زندگی سیاسی و اجتماعی کانادا علاوه بر اینکه یک وظیفه شهروندی نسبت به میهن انتخابی ماست، کلید موفقیت فردی ما نیز می‌تواند باشد.
تنها با حضورمان است که به‌عنوان یک مجموعه تأثیرگذار می‌شویم.
قرار ملاقات دوشنبه، ۲۰ سپتامبر ۲۰۲۱ پای صندوق‌های رأی، صدالبته با رعایت محدودیت‌های بهداشتی.
ارسال نظرات