سردبیر|
در روزهای گذشته خبر آمد که تیم ملی فوتبال ایران به‌زودی در ونکوور با تیم ملی کانادا یک بازی دوستانه خواهد داشت. این خبر مربوط به هر کشور دیگری بود موجی از شادی و هیجان را در میان اهالی آن کشور که در کانادا ساکن هستند ایجاد می‌کرد. اما درباره تیم ملی ایران وارونه شد: خوشحالی و هیجان مثبت نه، اعتراض به این حضور از یک سوی و دفاع از آن از سوی دیگر، بر تکه‌پاره بودن جامعه مهر تاییدِ دوباره زد. گروهی از انسان‌های داغدار که تشنه‌ی عدالت برای عزیران از دست رفته‌شان هستند پرچم مخالفت با حضور تیم ملی فوتبال ایران در کانادا را بلند کردند؛ انسان‌هایی که یک خواهش دارند: روشن شدن حقیقت درباره مرگ عزیزترین‌هایشان. بیش از دو سال از آن فاجعه‌ی انسان‌کش گذشته است اما هنوز سیاستمداران و سیاست‌بازان حاکم بر ایران به خواسته مشروع آنها پاسخ نداده‌اند.
انبوه بی‌عدالتی‌های جاری در ایران سبب شده تا فاجعه‌ی هواپیمای اوکراینی نه به عنوان یک مورد منفرد بلکه به عنوان بخشی از حق‌کشی‌ها سیستماتیک دیده شود و واکنش‌های دامنه‌دار ایجاد کند.
حکومت ایران به دلیل تسلط نظامیان بر تمامی شئون زندگی مردم توان آن را ندارد که این پرونده را به طور واقعی و با هدف رسیدن به حقیقت، پیگیری کند.
از سوی دیگر همین نظامیان هستند که روی پیکر ورزش ایران چمبره زده و این عرصه را که اصولا باید سبب دوستی میان انسان‌ها گردد به میدانِ دیگری برای بازی‌های آلوده و خونین خود تبدیل کرده‌اند. کمتر عرصه پرمخاطب ورزشی است که از شرّ حضور نظامیان درامان مانده باشد و فوتبال به عنوان پرطرفدارترین رشته ورزشی در ایران قربانیِ بزرگِ زیاده‌طلبی نظامیان شده است.
نمی‌دانم آیا هنوز هیچ فردی در ساختار حکومتی ایران باقی مانده است که حداقلی از احساس مسئولیت داشته باشد، آیا هنوز آدم قدرتمندی در آن ساختار وجود دارد که سیاهی قدرت زمینی به طور تمام و کمال کورش نکرده باشد، اگر وجود دارد آن فرد مسئول است تا از پیشروی روزافزون نظامیان در زندگی مردم و جامعه جلوگیری کند.
نظامیان حاکم بر زندگی مردم، بر این مبنا که مسئول امنیت کشور هستند به تمامی تاروپود جامعه دست‌اندزی کرده و نمی‌گذارند در هیچ کوی و برزنِ آن سرزمین آب خوش از گلوی مردم پایین برود. آنها مدعی هستند که امنیت را برای مردم ایران حفظ کرده‌اند و کشور را از شرّ داعش و امثالهم در امان نگه داشته‌اند؛ فرض کنیم که این ادعا درست باشد آیا انجام این کار که وظیفه نیروی نظامی هر کشور است این حق را به شما می‌دهد تا به همه حقوق مردم کشور و همه عرصه‌های زندگی دست‌درازی و تجاوز کنید؟ اگر پاسخ شما مثبت است و این حق را برای خود قایل هستید پس مثل آن پدری هستید که چون نانآور یک خانواده است به خودش حق می‌دهد تا به طور روزانه به زن و فرزندان خود تجاوز کند.
آقایان نظامیان و حاکمان ایران شما مسئول پاره پاره شدن این جامعه هستید! شما مسئول نابودی اعتماد بین اعضا و اجزای جامعه هستید! این زخم عمیق و دردناکی است که با هیچ مبلغی از ریال و دلار نمی‌توان آن را التیام بخشید. این وضیعت دیر یا زود به تلاشی کشور و نظام شما خواهد انجامید.
ارسال نظرات