با در نظر گرفتن حقوق متوسط در استان کبک که ۴۵ هزار دلار تعیین شده است، حداکثر هزینه ماهانه که ساکنان استان برای اقامت خود باید بپردازند، ۶۲۰ دلار است. به عبارت دیگر یک کبکی که سالانه ۴۵ هزار دلار درآمد دارد، نباید ماهانه بیش از ۶۲۰ دلار برای مسکن بپردازد و اگر هزینه‌های مسکن او از این سقف فراتر برود، دیگر این اجاره‌بها از نگاه مقامات «مقرون به صرفه» تلقی نمی‌شود.
اما در بحبوحه بحران مسکن، چه فرد یا خانواده کبکی برای سقف بالای سر خود این قدر کم هزینه می‌کند؟ تقریبا هیچ‌کس.
برای این که مقامات عینک خوش‌بینی را از چشم‌شان بردارند و واقع‌بینانه فکر کنند، می‌توان مثال‌های متعددی از اجاره‌بهای ماهانه سنگین ذکر کرد.
مثلا یک زن مونترالی دارای یک فرزند که به تازگی هم از همسر سابقش جدا شده است، می‌گوید پس از کسر مالیات ماهانه ۳۱۶۰ دلار درآمد دارد. او پس از تلاش فراوان یک آپارتمان با اجاره بهای ۱۵۰۰ دلار پیدا کرده است که ۴۷ درصد بودجه او را می‌بلعد. از نگاه مقامات، اجاره‌بهای این خانم برای این که مقرون به صرفه باشد نباید از ۱۱۰۶ دلار تجاوز کند.
یک اجاره‌بهای به اصطلاح «مقرون به صرفه» طبق استانداردها، قاعدتا نباید از ۲۵ درصد بودجه تجاوز کند در حالی که اکنون حدود ۳۵ درصد درآمدها باید به اجاره اختصاص یابد.
ارسال نظرات