«می‌خوای بری محل سقوط؟ میگم نه مگه دیوونه‌ای؟ عین روح سرگردان میام از در اتاق بیرون. بابام از وسط‌ای مراسم، تالار وحدت رو ترک کرده و خودش رو رسونده. وقتی من را دید بازوانم سفت گرفت و گفت: تو الآن باید جوری داد بزنی که ساختمون بلرزه. گریه کن مارالم گریه کن!» اینها سخنان مارال گرگین‌پور هستند که در آخرین روزهای سال ۱۴۰۲ در سالن رونمایی کتاب‌های خاطرات خانواده‌های جان‌باختگان پرواز پی اس ۷۵۲ طنین می‌اندازند و حاضران را متأثر می‌کنند.
روز جمعه ۱۵ مارس ۲۰۲۴، کتابخانه مرکزی نورث‌یورک تورنتو شاهد برگزاری مراسم رونمایی سه کتاب بود که جان‌باختگان پرواز هواپیمای اوکراینی و خانواده‌های آنها موضوعشان است.
کتاب‌های «نباید نوشته می‌شد ۲» و «سرخ در آغوش آسمان» به کوشش حامد اسماعیلیون و اميرحسين یزدان‌بد چاپ شدند. این کتاب‌ها شامل خاطرات تعدادی از خانواده‌های جان‌باختگان پرواز پی‌اس۷۵۲ است که با ثبت و مستند کردن درد آن فاجعه، به جنگ فراموشی و تحریف واقعیت می‌روند.
این کتاب‌ها محصول کلاس‌های خاطره‌نویسی هستند که از ماه‌های اول این جنایت شروع شده و ادامه دارد.
کتاب «نباید نوشته می‌شد ۱» نیز از کتاب‌های این برنامه بود.
فریبا حجتی مادر آرش ضرابی است، پژوهشگر جوانی که همراه همسرش، پونه گرجی قربانی فاجعه پرواز ۷۵۲ شدند. فریبا حجتی یکی از سخنرانان برنامه، به «هفته» گفت: «اوایل در کلاس‌های خاطره‌نویسی شرکت نمی‌کردم چون با روایت‌های مادرها خیلی حالم بد می‌شد ولی بعد که دیدم کتاب چاپ شد شروع کردم به شرکت کردن و تصمیم گرفتم بنویسم. ولی نوشتن خیلی سخت است؛ یعنی وقتی شما دارید در مورد عزیزتون در مورد پاره تنتون می‌نویسید. من با کلمه به کلمه‌ش اشک ریختم. ولی بعد که تمام شد باعث آرامشم شد و فکر کردم که به قول آقای امیرحسین یزدان‌بُد صدسال دیگه باز این روایت‌ها خوانده می‌شود و مردم بچه‌های ما را می‌شناسند و فراموش نمی‌شوند.»
مارال گرگین‌پور، همسر فرید آراسته، از جان‌باختگان پرواز پی اس ۷۵۲ دیگر سخنران و یکی از نویسندگان است. مارال گرگین‌پور در این برنامه به «هفته» گفت: «حقیقتش روایت کردن این دردی که من دارم خودم حسش می‌کنم و باهاش زندگی می‌کنم معمولاً برای من خیلی ساده‌تر است تا وقتی‌که می‌خواهم با آن تنها باشم. آن نوشته یک‌لحظه‌هایی دارد که فقط می‌خواهم جیغ بزنم، نمی‌خواهم باور کنم این من بودم که این بلا سرش آمده است.» خانم گرگین‌پور ادامه می‌دهد: «فکر می‌کنم جمله به جمله‌ی چیزی که ما حس کردیم باید روی کاغذ بیاید نه به خاطر اینکه دردی را دوا کنیم یا چیزی از درد ما کم بشود، برای اینکه بعد از ما آدم‌ها بدانند که چه زندگی‌هایی بر باد رفته است.»
حامد اسماعیلیون درباره جنبه‌های فنی‌تر کتاب‌های منتشر شده گفت: ما سعی کردیم در کیفیت کتاب، در صفحه‌آرایی‌اش، در همه‌چیز آن طبق آن موازین استانداردی که داستان‌نویس‌ها دوست دارند رعایت بشود انجام بشود.
ارسال نظرات