یادداشتی از محمد یعقوبی، کارگردان تئاتر
دو نمایش بسیار دیدنی در تورنتو همزمان روی صحنه است. هیولا و بیصدا.
نویسندهی نمایشنامهی هیولا دنیل مکآیور یکی از بهترین نمایشنامهنویسان کاناداست و بخت یارش بوده که سهیل پارسا یکی از بهترینهای تئاتر کانادا نمایشنامهاش را کارگردانی کرده است تا نتیجه نمایشی خیرهکننده شود. تنها بازیگر نمایش هم نقشها را چنان استادانه ایفا میکند که مجاب خواهید شد بهترین بازیگر برای ایفای آن نقش است و این نمیتواند فقط هنر بازیگر باشد، کارگردان پنهان نمایش را هم باید ستود که بازیگر را در صحنهای خالی چنان پرورده که مجاب خواهید شد این نمایشنامه انگار برای همین بازیگر نوشته شده است. نوع کارگردانی در نمایش هیولا کارگردانیی پنهان است.
نمایش بیصدا نوشتهی پیام سعیدیست. اگر کاری دیگر هم از او ندیده باشید با دیدن همین اجرا مجاب خواهید شد نویسندهای تواناست و کارگردان نمایش گلی زارعی هم هنرش کمتر از نویسنده نیست. بیصدا نمایشی سیاسیست و کارگردان هوشمندانه از توان اجرای زنده و حضور ما تماشاگران بهره برده به کنشگری دعوتمان میکند. شیوهی کارگردانی در نمایش بیصدا کارگردانیی آشکار است. یعنی چه بخواهید چه نخواهید حضور کارگردان را احساس خواهید کرد. و همین شیوه برای کارگردانیی بیصدا درستترین شیوه است؛ خود نمایشنامه کارگردانیی آشکار را اقتضا میکند. بازیگران هم درست و سنجیده نقشآفرینی میکنند. نمایش بیصدا تماشاگرانی را که خواهان تئاتر فارسیزبان در تورنتو هستند امیدوار میکند گروه تئاتر باکیفیتی در این شهر شکل گرفته است و باید چشمانتظار کارهای خوب دیگرشان بود. ولی کیفیت کارهای دیگرشان بسته به حمایت ایرانیان تورنتوست. بسته به اینکه ببینند قدردان تلاش هنرمندانهشان هستیم. چهگونه قدردانیی خود را نشان دهیم؟ سادهترین شیوهی قدردانی این است که به تماشای کارشان بنشینیم؛ و اگر کارشان را درست انجام میدهند نوازششان کنیم و دیگران را به تماشای کارشان تشویق کنیم. تئاتر فارسیزبان برای بقا و ریشهدواندن در این شهر باید روال شود. روال تئاتر فارسیزبان با حضور و پشتیبانیی فارسیزبانان آن شهر ممکن خواهد شد. در یک سال گذشته با دیدن شرکتکنندهگان راهپیماییهای انقلاب مهسا دانستیم تعداد ایرانیان همدل کم نیست. با حضور این همه ایرانی در تورنتو نمایش بیصدا بیش از این باید روی صحنه باشد، بیش از این باید دیده شود.
ارسال نظرات