همیشه کسانی هستند که جای خاصی در دل آدم پیدا می‌کنند، آصف فکرت یکی از آن‌ها بود

میان دوستانی که ما در گذر سالیان در این‌سوی و آن‌سوی جهان پیدا می‌کنیم، همیشه کسانی هستند که جای خاصّی در دل آدم پیدا می‌کنند. آصف یکی از آن‌ها بود. یکی از روزهای آذر ۱۳۵۴ من در دانشگاه کابل به‌عنوان نماینده‌ی ایران در کنفرانس بین‌المللی زبان پشتو، مهمان دانشگاه کابل بودم. در آن کنفرانس، استاد بدرالزّمان قریب که پشتو و سُغدی و دیگر زبان‌های آسیای میانه را می‌دانست، میهمان علمی کنفرانس بود و من هم از صحبت او بسیار آموختم. روز دوم کنفرانس وقتی که منتظر بودم که به هتل کابل برگردم، مردی با چهره‌ی روشن و مهربان که ده سالی از من جوان‌تر بود، به‌طرف من آمد. چهره‌ی او را در تالار سخنرانی دیده بودم. خودش را معرّفی کرد: «من آصف فکرت ‌ام.» گفتم: «نسبتی هم با آصف برخیا وزیر سلیمان دارید؟» با تبسّم مهربانش گفت: «نه متأسّفانه!» بعدها در این غربت غرب به من گفت که در سال‌های کودکی او، پدربزرگش هم به او آصف برخیا می‌گفته است. سال‌های بعد دیری از او بی‌خبر بودم تا یک روز که در این غربت مونتریال، یکی از عزیزان به من گفت که آصف اینجاست. در چند دیدار مونتریال دوستی ما چنان جا افتاد که به دیدارهای مکرر انجامید، و بعد که او در اتاوا ماندگار شد، دیدارها بیشتر در اتاوا و در یک رستوران ایرانی آن شهر بود و حضور پروفسور فضل‌الله رضا هم بر اعتبار دیدارهای ما بسیار می‌افزود. یاد او هم برای من ماندگار است. این چند سال اخیر که آصف بیشتر بستری و گرفتار درمان بود، امکان بازدیدن او دشوار شد و ما در این سه سال آخر یکدیگر را ندیدیم. درباره‌ی شخصیت آصف، دانش گسترده‌ی او، ذوق شاعرانه و شعرهای دلنشین و زیبای او حرف‌هایی دارم که در نوشته‌ی دیگری باید بیاید. این مختصر را نوشتم که به همه‌ی عزیزان دل آشنا گفته باشم که وجود نازنین و کم‌نظیری را از دست داده‌ایم.