دانشجویان از جمله اقشاری هستند که علاوه‌بر سختی‌های مهاجرت، باید با مشکلات دیگری در زمینه‌های تحصیلی و فرهنگی نیز دست و پنجه نرم کنند. در شرایط همه‌گیری کرونا اگر چه تعداد دانشجویان خارجی وارد شده به کانادا به‌شدت کاهش یافت اما با تسریع واکسیناسیون، کم‌کم صدای گام این مهاجران خوش‌قدم نیز به گوش می‌رسد. مهاجرانی که با افزایش نرخ تورم در کانادا، حالا باید با کوله‌بار سنگین‌تری از پول، پا به خاک کشور دوم‌شان بگذارند. این در حالی است که به گفته‌ی «محمد»، دانشجوی دکترا در دانشگاه کبک، مبلغ بورسیه‌ها و کمک‌هزینه‌های تحصیلی در یک دهه‌ی گذشته تغییر چندانی نداشته است. گفت‌و‌گوی تفصیلی با او را در خصوص آثار افزایش قیمت‌ها بر زندگی دانشجویان خارجی در کانادا در ادامه بخوانید.
شواهد میدانی
محمد که دانشجوی دکترا در رشته‌ی هواوفضای دانشگاه کبک (ETS) است از حدود چهار سال قبل در مونترال زندگی می‌کند. در این چند سال با انجمن‌های دانشجویی در دانشگاه‌های مونترال همکاری داشته و به عنوان یکی از افرادی که به دانشجویان تازه‌وارد کمک می‌کنند، مشغول به کار داوطلبانه بوده است.
او در ابتدا اشاره می‌کند که به دلیل وجود پاندمی طی یک سال گذشته، تعداد دانشجویان خارجی به‌شدت کاهش یافته است اما طی یکی دو ماه اخیر، چند نفر دانشجوی خارجی را برای اقامت در مونترال راهنمایی کرده است.
محمد در ادامه می‌گوید: «اتفاقا دیروز برای خرید یکی از دانشجویان ایرانی که به‌تازگی به مونترال آمده است، به سطح شهر رفتم. تقریبا همان وسایلی را خریدم که در ابتدای ورود برای خودم خریده بودم و در آنجا متوجه افزایش شدید قیمت‌ها شدم.» او معتقد است علی‌رغم این که گفته می‌شود نرخ تورم در کانادا پایین است، طی چند سال گذشته، افزایش قیمت‌ها حداقل برای دانشجویان زندگی را سخت‌تر کرده است.
هزینه‌های رو به رشد
این دانشجوی دکترا که در آستانه‌ی دفاع از رساله‌ی خود است به خبرنگار هفته می‌گوید: «هزینه‌های اولیه چهار مورد مهم هستند. نگرانی اول دانشجویان خارجی بحث مسکن است و در ادامه هزینه‌های رفت‌و‌آمد، بیمه و خوراک حداقل برای یک ماه اول (تا زمان سکونت کامل) که معمولا توسط تحقیقات دانشجویان تخمین زده می‌شود.»
نکته‌ی مهم دیگر این است که دانشجویان در شرایط کنونی باید ۱۱ روز در داخل خوابگاه قرنطینه باشند و تمام هزینه‌های قرنطینه را هم باید خودشان پرداخت کنند.
او به عنوان نمونه هزینه‌های اولیه‌ی خود را با دانشجویان جدید مقایسه می‌کند. در آگوست سال ۲۰۱۷ او بین ۱۲۰۰ تا ۱۵۰۰ دلار را برای استقرار یک ماهه در نظر گرفته بود اما این رقم برای دانشجویان در حال حاضر بین ۲۰۰۰ تا ۲۵۰۰ دلار است. محمد می‌گوید در آگوست سال ۲۰۱۷، تنها با ۴۵ دلار توانسته بود خرید یک هفته‌ی خود را انجام دهد اما می‌گوید که خریدی که با همان اقلام برای دانشجوی جدید داشته، معادل ۹۵ دلار تمام شده است.
تورم بالاتر، بورسیه‌های ثابت
این دانشجوی دکترا که موفق به اخذ بورسیه‌ی تحصیلی هم شده است، در ادامه به نکته‌ی دیگری در زندگی دانشجویان خارجی اشاره می‌کند؛ بورسیه‌ی تحصیلی. او خاطرنشان می‌کند اساتیدی که از یک دهه قبل برای فرصت مطالعاتی به کانادا سفر کرده بودند، با مبلغ ۲۰ هزار دلار در سال پذیرش شدند که این رقم کمابیش تاکنون ثابت باقی مانده و در برخی موارد حتی کمتر نیز شده است.
محمد می‌گوید: «ده سال قبل، یک دانشجوی دکترا با مبلغ ۲۰ هزار دلار کمک‌هزینه‌ی تحصیلی از مراکز تحقیقاتی هم می‌توانست زندگی خوبی داشته باشد و هم پس‌انداز داشته باشد یا برای خانواده‌اش در ایران یا افغانستان پول بفرستد اما الان با این مبلغ، هزینه‌ها سربه‌سر می‌شود و پس‌اندازی هم در کار نیست. این در شرایطی است که تمام مراکز فرهنگی و تفریحی در این وضعیت کرونایی بسته هستند.»
ناعادلانه بودن توزیع بورسیه‌های تحصیلی
محمد با توجه به تجربیات چهار ساله‌اش می‌گوید که نه تنها ثابت بودن مبلغ بورسیه‌ها از سوی دانشگاه‌ها مساله‌ی چالش‌برانگیزی است بلکه توزیع ناعادلانه‌ی بورسیه‌ها در دو دانشگاه فرانسوی‌زبان کبک و مونترال به‌شدت آزاردهنده است. او از تجربه‌ی شخصی خودش در مورد بورسیه می‌گوید در حالی که بورسیه‌ی تحصیلی برای او قطعی شده بود، در روزهای پایانی به صورت صریح به وی گفته شد که اولویت بورسیه‌ی دانشگاه با دانشجویان اروپایی است. این دانشجوی دکترا در دانشگاه کبک با اظهار تاسف می‌گوید: «وقتی دانشجویی کمک‌هزینه‌اش کم باشد، روی بورسیه‌های تحصیلی حساب باز می‌کند. اگر قرار باشد بورسیه‌های تحصیلی هم به صورت تبعیض‌آمیز و هدفمند ارائه شود؛ در حالی که در ابتدا گفته شده رقابتی است، رغبت و امیدی برای کار تحقیقاتی و مطالعاتی برای دانشجو باقی نمی‌ماند.»
تبعیض در محیط‌های کاری
او که می‌گوید قبل از همه‌گیری کرونا چهار ماه در یکی از فروشگاه‌های معروف شهر مونترال کار کرده است در رابطه با کار دانشجویان به هفته می‌گوید: «دانشجویان اگر در محیط‌های کاری هم کار کنند، در بسیاری از موارد حداقل دستمزد به آنان تعلق می‌گیرد و معمولا بیش از ساعات کاری معمول باید کار کنند.» محمد در این زمینه هم روایت‌های تبعیض‌آمیزی از کارفرمایانی دارد که به بهانه‌ی ندانستن زبان فرانسه، از پرداخت حداقل دستمزد به افراد (خصوصا دانشجویان) خودداری می‌کنند. این در حالی است که هزینه‌ی مسکن دانشجویان به بحرانی بزرگ برای آنان تبدیل شده است.
ارسال نظرات