استادان ایرانی در میان «چهل استاد برتر زیر چهل سال»

علیرضا احمدسیماب اولین استاد مدرسه تجارت مونترال است که در این فهرست قرار گرفته است. وی همچنین امسال تنها استاد یک موسسه دانشگاهی استان کبک و از ابتدای انتشار این رده‌بندی دومین استاد کبکی است که نامش در این فهرست درج شده است. امسال به جز علیرضا احمد سیماب نام فقط یک استاد دیگر از یک دانشگاه کانادا در این فهرست گنجانده شده است.

علیرضا احمدسیماب می‌گوید: این موفقیت برای من بسیار ارزشمند است چرا که فهرست ارائه شده نتیجه انتخاب دانشجویان، استادان و کارکنان اداری دانشگاه‌هایی است که من در آنها تحصیل یا تدریس کرده‌ام. این که امروز می‌توانم نام خود را در این فهرست معتبر و در کنار اسامی بهترین استادان و محققان ببینم، اعتماد به نفس مرا افزایش می‌دهد و مرا ترغیب می‌کند که در سال‌های آینده نیز هم در زمینه تدریس و هم در زمینه تحقیق بیشتر تلاش کنم.

به مناسبت این افتخار‌آفرینی پای صحبت دکتر علیرضا احمدسیماب، این استاد جوان دانشگاه HEC مونترال نشستیم. از آقای احمدسیماب سپاسگزاریم برای وقتی که به گفت‌وگو با هفته اختصاص داد.

گفت‌وگوی اختصاصی هفته با دکتر علیرضا احمدسیماب

آقای علیرضا احمدسیماب عزیز ضمن تبریک به شما حدس می‌زنم دریافت این خبر خیلی هیجان‌انگیز بوده باشد. درست است؟

علیرضا احمدسیماب: خبر غیرمنتظره و لذت‌بخش بود. زمانی که با من تماس گرفتند و گفتند برای این لیست انتخاب شدم، بسیار خوشحال شدم.

کدام جنبه این خبر برایتان لذت بیشتری داشت؟

علیرضا احمدسیماب: اینکه در کاندیدا کردن من علاوه بر مدیریت دانشگاهی که در آن مشغول هستم دانشجویان فعلی و قدیمی هم نقش داشتند برایم خیلی خوشحال کننده بود. حتی دانشجویانی که انتظار نداشتم مرا به خاطر بیاورند.

دانشجوهایی بودند که خیلی وقت پیش شاگرد من بوده‌اند؛ یعنی زمانی که من در فرانسه بودم، شاگردان آنجا هم من را کاندیدا کردند. می‌دانید برای یک معلم بسیار لذت‌بخش است که توسط دانشجویانش قدردانی می‌شود و اینکه من را فراموش نکرده بودند و کلاس‌های من بر آنان تأثیر گذار بوده است.

دانشجویانی که در محل تدریس قبلی‌ام، در هالیفکس شاگردان من بودند، همچنین خیلی از همکاران و کسانی که با من در ارتباط‌اند و این خیلی احساس خوبی است. به‌طور غیرمنتظره‌ای متوجه می‌شوید که خیلی از کسانی که اطراف شما هستند به کار شما احترام می‌گذارند و ازنظر آنها کار شما بهترین است.

پروسه گزینش چطور است؟ چگونه یک نفر برای لیست «چهل استاد برتر زیر چهل سال» انتخاب می‌شود؟

علیرضا احمدسیماب: در این پروسه خود ما چندان نقشی در انتخاب شدنمان نداریم. معمولاً دانشگاه، و بر اساس شناختی که از استادان خود دارد دانشگاه دارند، استادان مشخصی را برای این جایگاه کاندیدا می‌کند. در این روند نه‌تنها همکاران بلکه دانشجویان نیز می‌توانند نقش داشته باشند. پرسنل اداری و تمام کسانی که استاد را می‌شناسند می‌توانند او را به‌عنوان نامزد معرفی کنند. تا جایی که می‌دانم یک کمیته در نشریه‌ی Poets & Quants وجود دارد که تمام نامزدها را بررسی می‌کند.

تولیدات علمی شامل مقالات و همچنین رفرنس‌ها به مقالات، شیوه های آموزشی و برخورد با دانشجویان از معیارها هستند. کیفیت تدریس، جایزه‌هایی که کاندیدا قبلا به دست آورده هم تأثیر دارند. البته سن استاد حتما باید در زمان اعلام برندگان، زیر چهل سال باشد. این یکی از معیارهای محوری است.

نشریه Poets & Quants مصاحبه نسبتاً مفصلی با شما کرده که به جنبه حرفه‌ای کارتان و برنده شدنتان پرداخته است. من می‌خواستم یک مقدار در مورد زندگی خودتان صحبت کنیم. کمی از کودکی‌تان برایمان بگویید.

من در مشهد متولد شدم و تا پایان دوره دبیرستانم همان‌جا بودم. رشته ریاضی فیزیک را در دبیرستان شهید هاشمی‌نژاد گذراندم. مؤسسه‌ای تحت عنوان استعدادهای درخشان بود در آنجا آزمون‌های برگزار می‌شد ما در این آزمون‌ها شرکت کردیم و وارد آن مدرسه شدیم. در کل دوران کودکی من در مشهد بود.

خیلی اوقات نقطه شروع چنین موفقیت‌هایی در دوران کودکی است و تحت تأثیرات مثبت خانواده و اطرافیان شکل می‌گیرد. تاثیر خانواده‌تان را چطور می‌بینید؟

علیرضا احمدسیماب: نقش خانواده برای من هم بسیار مهم بوده. پدر من کارمند بانک و مادرم معلم و فرهنگی بود. مادر و پدرم در شکل‌گیری شخصیت ما و زندگی تحصیلی‌مان نقش اساسی داشتند. نه‌تنها برای من بلکه برای خواهر و برادرانم. مادرم بسیار پیگیر تحصیل ما بود. خیلی خوب هم پشتیبانی می‌کردند. تا زمانی که بچه بودم خودشان نظارت می‌کردند و زمانی که برای تحصیل در مقطع کارشناسی به تهران آمدم و در تمام مقاطع زندگی همواره پشتیبانی و حمایت آنها را داشتم.

چه سالی از ایران مهاجرت کردید و چند سالتان بود؟

علیرضا احمدسیماب: بعد از آن بود که MBA خواندم دو سال به سربازی رفتم. بعد از اینکه دوره سربازی تمام شد از ایران خارج شدم. سال ۲۰۰۹ (۱۳۸۸) از ایران بیرون آمدم.

در آن زمان به فرانسه رفتید. درست است؟

علیرضا احمدسیماب: بله در پاریس به دانشگاه ESSEC به مدرسه عالی بازرگانی رفتم و در آنجا دکترا گرفتم.

حدس می‌زنم همان‌قدر که پدر و مادرتان می‌توانند در شکل‌گیری شخصیت یک فرد تأثیرگذار باشند، اساتید هم تأثیر بسزایی خواهند داشت. در مورد شما آیا چنین شخصی وجود داشته که تأثیر بسزایی در موفقیتتان داشته باشد؟

بله. هم استادان و هم اطرافیان بسیار مؤثر بودند. خوشبختانه شانسی که همواره در زندگی داشتم این بود که تمام اشخاص اطراف من از خودم بهتر بودند؛ چه دوستان و همکلاسی‌ها و چه همکاران. من همیشه از آنها یاد گرفتم و پیشرفتم را مدیون رقابت و یادگیری از آنها هستم.

زمانی هم که به فرانسه آمدم، استادان بسیار خوبی داشتم. من به خاطر دارم که یکی از اساتید به نام Marie-Laure Djelic که ریاست گروه دکترا را بر عهده داشت، خانم بسیار مهربان و بامعلوماتی بود و هر زمان که با ایشان بحثی پیش می‌آمد و به دفتر ایشان می‌رفتیم، دست‌خالی برنمی‌گشتیم. همچنین آقای Peter Ring که جزو اساتید برتر هستند و در این زمینه تحقیقات من جزو افراد مطرح دنیا به شمار می‌آیند؛ البته در حال حاضر بازنشسته شده‌اند.

درحال حاضر چه کتابی را می‌خوانید؟ منظورم کتاب غیردرسی است.

علیرضا احمدسیماب: کار من به‌گونه‌ای است که از صبح تا شب در حال مطالعه مقالات و کتاب‌های گوناگون هستم و زمانی که روز به پایان می‌رسد، ترجیحم بر این است که دیگر کتاب نخوانم. اما الان که در حال تقویت زبان فرانسه هستم، کتاب بینوایان ویکتور هوگو را می‌خوانم.

تا جایی که می‌دانم به سینما علاقه‌مند هستید. تازه‌ترین فیلم سینمایی که دیدید چه فیلمی بوده است؟

علیرضا احمدسیماب: به سینما بسیار علاقه دارم و حتی در مقطعی از دوران لیسانس، قصد داشتم به طور کل تغییر رشته بدهم و سینما بخوانم. در کانون فیلم دانشگاه جمع کوچکی بودیم که به خاطر علایق مشترک به سینما بهم نزدیک بودیم که هنوز هم با هم ارتباط نزدیک هستیم . از آن جمع ، دوست خوبم حسام اسلامی با تغییر رشته به سمت سینما رفت و الان از مستند سازان مطرح ایران هست . و همچنین دوست عزیزم کاوه مظاهری بعد از اتمام تحصیل به کارگردانی رو آورد و فیلم های کوتاهش بسیار مورد توجه قرار گرفت و جوایز متعدد بین المللی رو برد. البته من با اینکه سینما رو به عنوان حرفه در پیش نگرفتم اما همجنان علاقه بسیار زیادی به سینما دارم و فیلم زیاد تماشا می‌کنم. گاهی با دوستان دورهم جمع می‌شویم و فیلم می‌بینیم. یکی از فیلم‌های خوبی که این اواخر دیدم، فیلم «سفر طولانی به درون شب» بود که فکر می‌کنم در سال ۲۰۱۸ ساخته‌شده است. از دیدن آن بسیار لذت بردیم.

درحال حاضر تحت تاثیر اینترنت ارتباطات مجازی روزبه‌روز در حال گسترش است، و جای بسیاری از ارتباطات واقعی را گرفته. به‌عنوان یک معلم چاقوی دو لبه اینترنت را چطور می‌بینید؟

علیرضا احمدسیماب: کاملاً با شما موافق هستم. اینترنت روابط ما را تحت تأثیر قرار داده است. گسترش کرونا در ۳-۴ ماه گذشته و دوران قرنطینه شکل کار را ما را به‌طورکلی تغییر داده. الان عملا تمام تدریس‌های ما به‌صورت آنلاین شده.

به نظر من اینترنت به‌طور بنیادی روش تدریس و روش ارتباط با دانشجو را متحول کرده. این تحول در بسیاری مواقع هم برای استاد و هم برای دانشجو مشکل‌زا است. شخصاً در حال تلاش و یادگیری هستم که چگونه تحت این شراپط تدریس بهتری داشته باشم.

به‌هرحال بسیار سخت است که معلم بخواهد با همان کیفیت که در کلاس واقعی درس می‌دهد در دنیای مجازی تدریس کند. ولی این وضعیتی است که پیش‌آمده و ما هم سعی بر تطبیق خود با شرایط پیش‌آمده را داریم. می‌خواهیم با تجربه بیشتر و کمک گرفتن از نرم‌افزارهای قوی‌تر عملکرد بهتری داشته باشیم. حدس می‌زنم در آینده سهم بزرگی از تدریس، به‌صورت مجازی انجام شود.

حضور شما در کانادا چقدر روی موفقیت‌های حرفه‌ای شما تأثیر داشته است؟

علیرضا احمدسیماب: مهاجرت به کانادا را خودم انتخاب کردم و در همین ابتدا عرض کنم که بااینکه من به کانادا مهاجرت کردم و الآن شهروند این کشور هستم اما کماکان خودم را یک ایرانی می‌دانم و به آن افتخار می‌کنم. بدون شک کانادا نقش بسیار مثبت و خوبی درروند موفقیت من داشته و همه جور فرصتی را در این زمینه برای من مهیا کرده است. نزدیک به ۵ سال است که در این کشور زندگی می‌کنم. کار کردن در اینجا و همکاری با محققان دانشگاه‌های سنت مری و مونترال به پیشرفت شغلی من کمک فراوانی کرده است.

زبان‌اصلی استان ما فرانسه است و بسیاری از ایرانیان تازه‌وارد آن را یک مانع می‌بینند. آیا برای شما هم زبان فرانسه یک «مانع» بوده است؟

علیرضا احمدسیماب: وضعیت من با مهاجران دیگر که مستقیما وارد کبک می‌شوند کمی فرق دارد. من قبل از مهاجرت شش سال در پاریس زندگی کردم. گرچه در دانشگاه دوره دکترا ما به زبان انگلیسی بود ولی به خاطر اینکه در محیط فرانسوی بودم، زمانی که وارد کانادا شدم آشنایی نسبتاً خوبی با زبان فرانسه داشتم. هرچند شغل اول من در شهر هالیفکس بود که زبان رایج در آنجا نیز انگلیسی است. منظورم این است که وقتی وارد کبک شدم از صفر شروع نکردم و آمادگی داشتم.

اما در کل موافقم که زبان برای اکثر افراد یک مانع مضاعف محسوب می‌شود. حتی بعضی از افراد با زبان انگلیسی مشکل دارند چون به‌هرحال زبان مادری ما نیست و بعدش تازه زبان فرانسه هم دنباله آن است. توصیه من این است که زبان فرانسه را به‌عنوان یک تهدید نگاه نکنند. یادگیری زبان جدید را باید به‌عنوان یک فرصت نگاه کنند، فرصتی که قرار است دریچه‌ای به یک دنیای جدید و یک فرهنگ جدید برای شما باز کند.

به‌عنوان ختم کلام چه نکته‌ای را دوست دارید با مخاطبین ما در میان بگذارید؟

علیرضا احمدسیماب: از شما به خاطر انجام مصاحبه و لطفی که به من داشتید سپاسگزارم و برایتان آرزوی موفقیت دارم. برای هموطنان ایرانی و مخاطبان رسانه شما هم آرزوی سلامتی دارم. حدس میزنم الان به دلیل گسترش کرونا و تبعات آن بسیاری گرفتار نگرانی ها و استرس‌های جدید هستند. ازنظر من میشه همه‌چیز را از زاویه مثبت یا منفی نگاه کرد. ما همیشه در تدریس به این موضوع اشاره می‌کنیم که: «هر تهدید یک فرصت است و هر فرصت یک تهدید» در موقعیت‌های بحرانی درست است که خیلی‌ها تحت‌فشار هستند ولی فرصت‌های زیادی هم وجود دارد که اگر دقت کنید و دنبال آن باشید آن فرصت‌ها را پیدا می‌کنید و از آنها استفاده می‌کنید.

آقای علیرضا احمدسیماب عزیز از شما سپاسگزاریم.