کُرُن و دریافت عمیق‌تر موسیقی

بردیا دوستی عزیز و گرامی با سلام و سپاس از وقتی که در اختیار «هفته» می‌گذاری. برای شروع لطفاً بفرما چطور خودت را به مخاطبان ما معرفی می‌کنی؟

بردیا دوستی: سلام فرشید جان. من بردیا دوستی هستم ۳۲ سالم است. پنج‌ونیم سال پیش برای تحصیل در مقطع دکترا به آمریکا آمدم. چند ماهی هم هست که برای کار به کانادا مهاجرت کردم. تو ایران معلم ریاضی بودم و اینجا فعلاً کار کامپیوتری دارم.

چه شد که برای زندگی و کار به این‌سوی جهان آمدی و چه شد که از آمریکا به کانادا رسیدی؟

بردیا دوستی: راستش جواب این سؤال یک‌کم سخت است، دقیقاً خودم هم نمی‌دانم چی شد. احتمالاً این‌که خیلی از دوستانم به آمریکا و کانادا اومده بودن را من تأثیر داشته. آمریکا آمدم چون جای مناسبی برای تحصیل علوم کامپیوتر است و همچنین به خاطر اینکه برادرم هم تو آمریکا زندگی می‌کند. ولی خوب تجربه‌ی زندگی این چند سال تو آمریکا ما را به‌جایی رساند که احساس کردیم شاید کانادا جای بهتری برای زندگی باشد.

بارقه‌های کار فرهنگی از کجا به سراغت آمد؟ آیا تحت تأثیر مهاجرت بود یا سابقه و انگیزه‌ی دیگری در کار بوده است؟

بردیا دوستی: حتماً مهاجرت تأثیر گذاشته. شاید اگه ایران بودم در مورد موسیقی غربی حرف می‌زدم. ولی راستش موقع شروع زیاد دغدغه‌ی کار فرهنگی نبود، یک سری حرف‌ها بود که موقع موسیقی گوش دادن به اطرافیانم می‌زدم، یه جایی احساس کردم که شاید جالب باشد که این حرف‌ها را با بقیه هم به اشتراک بگذارم. فکر نمی‌کردم این یک حرکت فرهنگی خیلی بزرگی باشد.

در این‌همه شاخه‌های مختلف کار و کوشش چه شد که این مسیر به سمت کار پادکست رفت و چرا موسیقی؟

بردیا دوستی: راستش قضیه این‌جوری نبود که بخواهم پادکست بزنم و برم دنبال موضوع. قضیه این بود که من همیشه تو ذهنم بود که چه‌جوری حرف‌هایم را بزنم. یه مدت داشتم به کانال یوتیوب فکر می‌کردم و هر دفعه که بهش فکر می‌کردم از حجم کاری که لازم دارد منصرف می‌شدم. تا این‌که یک‎هو با مدیوم پادکست آشنا شدم و احساس کردم که این دقیقاً آن چیزی هست که من دنبالشم. مخصوصاً این‌که از قبل هم خیلی مدیوم صوتی را دوست داشتم.

کار بسیار چالشی‌ای کردی به نظرم. از چند جهت: هم سخت‌بودن اسم پادکست‎ات؛ هم تخصصی‌بودن رویکردش و هم نمونه‌های بسیار متنوعی که از محسن نامجو تا شجریان را در برمی‌گیرد. این‌ها چطور کنار هم نشست و برخورد مخاطبان چطور بود؟

بردیا دوستی: این‌ها همه زیر عنوان موسیقی ایرانی نشسته. به‌طور خاص بخواهم بگویم، همون‌طور که از اسم پادکست معلوم است پادکست به موسیقی دستگاهی ایران می‌پردازد تو هر ژانری نه‌فقط موسیقی سنتی. کرن یکی از نمادهای موسیقی دستگاهی ایران است و می‌شود گفت نمادی‎ست که موسیقی دستگاهی ایران را از موسیقی غربی جدا می‌کند.

بخش‌ها و اهداف «کُرُن» چیست و تا کی ادامه دارد؟ آیا تغییری هم در راه است؟

بردیا دوستی: هدف اصلی کُرن اینه که خود ما، کسایی که پادکست را تهیه می‌کنیم، بتونیم بهتر موسیقی را گوش کنیم. تا موقعی هم که موضوعی داشته باشیم که در موردش حرفی داشته باشیم پادکست را ادامه می‌دهیم.

تنها تغییری که در فصل سوم دادیم این بود که فصل‌ها را کوتاه‌تر کردیم تا اپیزودهای هر فصل حول‌وحوش یک موضوع خاص باشد.

لطفاً در جایگاه کسی که به‌نوعی مروج نگاه دقیق به تاریخ معاصر است، بفرما اولاً به نظرت چرا «پادکست» این‌همه مهم و مقبول و اثربخش شده است؟ و بعد اینکه چرا موسیقی سهم بزرگی در «پادکستستان فارسی» دارد؟

بردیا دوستی: شاید به خاطر صمیمیتی است که مدیوم پادکست در مقایسه با رسانه‌های دیگه دارد. به‌خصوص ما ایرانی‌ها که زیاد به رسانه‌ی مستقل دسترسی نداریم از رسانه‌های مستقل مثل وبلاگ یا پادکست استقبال می‌کنیم.

احتمالاً یک مقدار به خاطر جذابیت موضوع موسیقی است ولی شاید بیشتر از همه به این دلیل باشد چون پادکست خودش یک مدیوم صوتی هست، خیلی انتخاب مناسبی برای موسیقی باشد. مثلاً پادکست مدیوم خوبی برای این‌که بخواهی یک صحنه از یک فیلم را تحلیل کنی نیست ولی در عوض برای موسیقی خیلی مناسب ست.

تولید و تداوم پادکست هزینه‌بَر است. از چالش تأمین هزینه‌ها، راهی که تاکنون آمدی و برنامه‌ی پیش‌رویت برای سرپا نگه‌داشتن این‌جنبه‌ی پادکست بگو لطفاً

بردیا دوستی: تا حالا تا جایی که توانستم از اسپانسر دوری کردم، به‌غیراز یک مورد. در کل حس می‌کنم کمک مالی برای آدم تعهد ایجاد می‌کند و من تمام سعی‌ام بر اینه که تعهدی به انتشار پادکست نداشته باشم و بگذارم که پادکست به‌صورت دلی منتشر بشود.

لطفاً از راه‌های مختلف شنیدنِ «کُرُن» و دسترسی به آرشیوِ آن نیز برای ما بگو

بردیا دوستی: مخاطبان، پادکست کرن را می‌توانند از همه‌ی اپ‌های پادگیر بشنوند. علاوه بر این، پادکست توی کانال تلگرام و «ناملیک» هم قرار می‌گیرد.

از فعالیت دیگرت و برنامه‌های آینده‌ات برایمان بگو.

بردیا دوستی: برنامه‌های دیگری در ذهن دارم که اصلاً به پادکست ربط ندارد. دوست دارم که دوباره تدریس ریاضی شروع کنم ولی به‌صورت مجازی از طریق یوتیوب که شاید کمکی هم باشد برای کسایی که تو این شرایط نمی‌توانند به‌صورت فیزیکی مدرسه برن.

و سخن پایانیِ ناگفته…

بردیا دوستی: می‌خواستم اینجا از تیم پادکست کرن، عابد راهدار و میترا دوستی تشکر کنم که تو تولید پادکست کرن به من کمک می‌کنند. خیلی هم از شنونده‌ها تشکر می‌کنم که به بیشتر شنیده شدن پادکست کمک می‌کنند.

بردیا دوستی عزیز، ممنون از وقتی که به «هفته» دادی.