خانم مریم کمالی‌نژاد گرامی لطفاً درباره مهاجرت تحصیلی به فرانسه و سپس به کانادا برایمان توضیح دهید. چه شد که از ایران مهاجرت کردید؟
مریم کمالی‌نژاد: در سال ۱۹۹۶ در ایران امتحانات اعزام دانشجوی دکتری به خارج برگزار می‌کردند که من در این امتحانات شرکت کردم و در نهایت برای تحصیل به فرانسه رفتم. بعد از آن تصمیم گرفتم دیگر به ایران برنگردم و عازم کانادا شدم. پایان دوره دکترا بودم که در یک کنفرانس بین‌المللی در زمینه رشته من در شهر پاریس برگزار شد که یکی از استادان دانشگاه کبک که در این کنفرانس شرکت کرده بود، از سوژه‌ای که من روی آن کار کرده بودم خوشش آمد و به من پیشنهاد داد زمانی که خواستم پست داک کار کنم می‌توانم روی کمک مالی ایشان حساب کنم.
شما از سال ۲۰۰۷ وارد بحث مدیریت شهری شدید؛ به‌عنوان مشاور شورای محله سنت فوئا در شهر کبک. آیا تنها تحصیلات شما در حوزه مهندسی عمران، موجب ورود شما به این حوزه شد یا دلایل دیگری هم وجود داشت؟
مریم کمالی‌نژاد: البته که رشته تحصیلی من در انتخابم خیلی بی‌تأثیر نبوده اما عامل اصلی آن این است که من درکل نسبت به محیط زندگی و اطرافم حساس هستم و تغییراتش را می‌بینم و برایم مهم است. به همین خاطر همیشه دوست داشتم تأثیر مثبتی روی این فضا داشته باشم. آن زمان در شهر کبک پستی تحت عنوان مشاور محله وجود داشت؛ یعنی پایین‌ترین سمتی که مردم عادی کوچه و خیابان می‌توانند به را حتی او ارتباط بگیرند و مشکلات آن محدوده را برای او تشریح کنند تا وی که به‌عنوان نماینده در جلسات ماهیانه شهرداری شرکت می‌کرد، این مشکلات را آنجا مطرح کند و رده‌های بالاتر به آن رسیدگی کنند. چنین بود که من در سال ۲۰۰۷ به‌صورت داوطلب در این جایگاه قرار گرفتم. از سال ۲۰۰۹ به شهر مون-رویال آمدم
می‌دانیم که شما به‌طور مشخص، به‌عنوان کسی که دغدغه حوزه شهرداری را دارید با چند مسئله مشکل دارید از جمله ساخت‌وساز یا افزایش ترافیک و بر اساس همین انتقادها خودتان را در افکارعمومی معرفی کرده‌اید.
مریم کمالی‌نژاد: ببینید مونترال و مناطق کوچک آن از سال ۲۰۱۴ به این‌طرف خیلی سریع تغییر کرده‌اند و مشکل اصلی رفتن به سمت فشرده کردن جمعیت شهری است! اگر یادتان باشد در چند سال گذشته سیاست این بود که مردم را به رفتن به سمت حومه تشویق می‌کردند. زمانی که مردم شروع به رفتن سمت حومه شهر کردند، شهرداری‌ها با این مشکل مواجه شدند که حالا آن مناطق نیاز به سرویس‌های آب و فاضلاب، گاز، پارک، مدرسه و همه سرویس‌های خدمات شهری دارند؛ بنابراین خرجشان خیلی بالا رفت. بنابراین تصمیم گرفتند دوباره مردم را تشویق کنند تا به داخل شهرها برگردند. زمانی که تقریباً به این هدفشان رسیدند باتوجه‌به کمبود مساحت شهر نسبت به افزایش جمعیت، فکر کردند می‌توانند برای ارتقاء شهرها از ارتفاع استفاده کنند و تعداد زیادی آپارتمان بسازند. چراکه تعداد زیاد آپارتمان‌ها باعث می‌شود قیمت خرید خانه پایین بیاید و کسانی که به علت گرانی نمی‌توانستند داخل شهر بزرگی مثل مونترال زندگی کنند، راحت‌تر صاحب‌خانه شوند تا همه سرویس‌ها با هزینه کمتر از طرف شهرداری در اختیارشان قرار بگیرد. این‌طور شد که همه کارخانه‌ها را از داخل شهر به سمت حومه هدایت کردند و آپارتمان‌ها جایگزین کارخانجات شدند. ولی در کنار پنل جدید انبوه‌سازی، هیچ سرویس مدرسه، پارک، جاده، پل و ازاین‌قبیل موارد، به شهر اضافه نشد.
شما با یکی دو پروژه شهری از جمله پروژه PPU Rockland و رویال‌موند مشکل جدی دارید. داستان دقیقاً چیست؟
مریم کمالی‌نژاد: پروژه PPU Rockland در واقع یک مرکز خرید است که متعلق به بخش خصوصی است. اکثر مردمی که در مونترال زندگی می‌کنند آنجا را می‌شناسند و بیش از پنجاه سال سابقه فعالیت دارد. در چند سال اخیر به‌خاطر تغییر سبک خرید مردم که به سمت خرید آنلاین و اینترنتی رفته این مرکز تضعیف شده و درآمدش پایین آمده است؛ بنابراین صاحب این مرکز خرید به شهرداری مونترال پیشنهاد داده است که آنجا را تبدیل به ساختمان‌های مسکونی کند. داخل طرحی که مطرح کرده آپارتمان‌های ۸.۱۰، ۱۲ و ۱۴ طبقه دیده شده است.
متأسفانه قسمتی از منطقه‌ای که شامل این طرح می‌شود، زمین‌هایی است که مردم از دولت اجاره می‌کنند تا در آن کشاورزی کنند. خلاصه بگویم، فقط در این قسمت از مون-رویال را می‌خواهند چیزی بالغ بر ۱۵۰۰ واحد اضافه کنند و اگر حساب کنید حداقل سه هزار نفر به این منطقه اضافه می‌شود.درباره رویال موند که در حال حاضر یک پروژه مرکز خرید لوکس در قسمت صنعتی مون-رویال در مجاورت اتوبان ۴۰ و ۱۵ جنوبی واقع شده است. سازنده این پروژه درخواست کرده که چیزی در حدود ۳ هزار و ۲۵۰ واحد مسکونی به این پروژه اضافه کند زیرا احتمال داده به علت رشد خریدوفروش آنلاین قسمت تجاری خودش رونق پیش‌بینی شده را نداشته باشد. اضافه‌کردن این همه واحد به معنای انسداد کامل این اتوبان‌هاست و ما با آن مخالفیم.
تا جایی که من از صحبت‌هایتان متوجه شدم، بخش مهمی از مشکلات توسعه شهری ریشه در همین ساخت‌وسازهای بی‌رویه دارد. سؤالی که پیش می‌آید این است که آیا این ساخت‌وسازها ناشی از نگاه غلط مدیریت شهری است یا کسانی که این طرح‌ها را مطرح می‌کنند آن‌قدر لابی و قدرت چانه‌زنی دارند که خواسته‌های خودشان را به مسئولان دیکته می‌کنند؟
مریم کمالی‌نژاد: دقیقاً ترکیبی از هر دو موضوع است. مسلماً هر فردی در هر کجای دنیا به نفع خودش عمل می‌کند و کمتر انسان‌هایی پیدا می‌شوند که نفع جمعی را به نفع شخصی‌شان ترجیح دهند. دلیل دیگرش هم این است که به قول شما یکسری از مسئولان ما بسیار سطحی‌نگر هستند (در اینجا پای تجربه به میان می‌آید) و این ساده‌نگری نمی‌گذارد تا مسئولان بتوانند عواقب تصمیماتشان را پیش‌بینی کنند.
آیا در این میان بوی فساد هم به مشامتان رسیده است؟ یعنی احتمال زدوبند بین بساز و بفرش‌ها و برخی از اعضای مدیریت شهری؟
مریم کمالی‌نژاد: مسلماً! باتجربه شخصی که در اینجا دارم می‌توانم بگویم حتماً چنین چیزی هست. حتماً شما هم کمیسیون شرق نو در خاطرتان هست که حدوداً ۱۰ سال پیش برگزار شد تا به این بزن و بندهای شهرداری‌های کبک رسیدگی کند.
یعنی شما می‌گویید که در مدیریت شهری مونترال و مون-رویال زور بسازبفروش‌ها بر منافع مردم می‌چربد؟
مریم کمالی‌نژاد: بله من این‌طور فکر می‌کنم. چراکه اگر زور شهرداری‌ها و مردم بیشتر بود الآن داخل مونترال این‌قدر صحبت مسکن مناسب مطرح نبود؛ یعنی قشر متوسط رو به پایین مونترال حالا در زمینه مسکن با مشکل روبه‌رو هستند؛ یعنی کسانی که اجاره‌نشین هستند، با افزایش اجاره‌ای که به دلیل افزایش قیمت خانه به وجود آمده، الآن برای جابه‌جایی مشکل دارند.
شما در این انتخابات در قالب تیم آقای پیتر مألوف فعالیت دارید که در مون-رویال شخصیت شناخته شده‌ای است. من جایی در مورد ایشان خواندم که گفته‌اند شورای شهر باید منافع خانواده‌ها را برای کیفیت زندگی در اولویت قرار دهد. این جنبه ایجابی قضیه است، جنبه سلبی آن می‌تواند این باشد که منافع بسازبفروش‌ها نباید در اولویت قرار بگیرد.
مریم کمالی‌نژاد: دقیقاً به همین صورت است؛ ما در حال حاضر همه صحبتمان همین است که منفعت بسازبفروش‌ها به شهرداری‌ها دیکته می‌کنند چه کاری بکند.ما به طور کامل مخالف تغییر ساختار منطقه صنعتی مون -ریال و ساخت‌وساز در آن منطقه هستیم. چیزی که من شخصاً اگر انتخاب شوم و همچنین خیلی از افرادی که از سال ۲۰۱۵ روی این پروژه کار کرده‌اند، روی آن تأکید داریم این است که دولت کبک باید مشکل اتوبانهای را به علت پیامدهایی که دارد عنوان یک پروژه جدی دنبال کند. این اتوبانها شاهراه کلیدی برای کل استان کبک هستند. شما اگر دقت کنید همه حمل‌ونقل‌های کامیونی و باری که از سمت غرب مونترال به سمت شرق آن حرکت می‌کنند، از اتوبان ۴۰ بین اتوبان ۱۵ شمالی و ۱۵ جنوبی عبور می‌کنند که البته به دلیل طراحی بد این اتوبان دقیقاً از وسط مونترال رد می‌شود و مونترال اصلاً جاده کمربندی ندارد. شما ببینید همه شهرهای بزرگ دنیا جاده کمربندی دارند که حمل‌ونقل بین‌شهری وارد شهرها نشود. ولی این موضوع در مورد مونترال صدق نمی‌کند. حالا شما حساب کنید ا یک پروژه ساخت‌وساز بزرگ دقیقاً چسبیده به اتوبان آغاز شود؛ یعنی همه افرادی که می‌خواهند به این مرکز خرید بروند و داخل این آپارتمان‌ها زندگی کنند، در مجاورت این اتوبان هستند و در آنجا قرار است رفت‌وآمد صورت بگیرد. این یعنی فاجعه.
ارسال نظرات