روایت سه زنِ هنرمند ایرانی از احساس تکه‌تکه شدن در مهاجرت

زمانی که «الهام ظفرامیلی» خانه‌ی خود را در ایران به مقصد ساسکاتون ترک می‌گفت، می‌ترسید که هرگز نتواند خود را با کشور، فرهنگ و زبان جدید تطبیق دهد، چه رسد به اینکه حرفه‌ی هنری خود را ادامه دهد. او می‌گوید که خودم را گم کردم. من این جا غریبم، اما وقتی به Open Door Society (انجمن درهای باز) ساسکاتون رفتم، آنها به من کمک کردند.

سه سال و نیم بعد، ظفرامیلی یکی از پنج هنرمندی شده است که برای نمایشگاهی در فضای Bridges Art Movement یا به اختصار BAM آماده می‌شود.

این نمایشگاه با مشارکت BAM و Open Door Society، بستری برای زنان هنرمند از ایران و اوکراین است تا هنر خود را به اشتراک بگذارند، کارگاههایی را برای عموم برگزار کنند و با هنرمندان محلی دیگر با تجربیات مشابه دیدار کنند.

ظفرامیلی می‌گوید که دو قطعه‌ای که او برای این نمایشگاه آماده می‌کند، یک نقاشی و یک مجسمه، الهام‌گرفته از احساس او در اولین ورودش به کانادا است.

الهام  توضیح میدهد: وقتی به این جا آمدم، گاهی اوقات احساس تکه‌تکه شدن را تجربه می‌کردم. در این نمایشگاه سعی می‌کنم اضطراب و غم خود را نشان دهم. با خودم فکر کردم چرا باید احساسات بدم، احساسات تاریکم را پنهان کنم؟ من می‌خواهم این قسمت از داستانم را نشان دهم.

ظفرامیلی در کنار نقاشی و مجسمه‌سازی خود، با «یاسمن طریقت»، دیگر هنرمند ایرانی، در خلق یک نقاشی دیواری سیاه و قرمز بر دیوار پشتی گالری همکاری دارد.

یاسمن طریقت هم در ایران در دانشگاه نقاشی کلاسیک ایرانی خوانده است. او در ساسکاتون سبک هنری جدیدی پیدا کرد.

یاسمن می‌گوید: وقتی شروع به خلق این نقاشیها کردم، با اضطراب زیادی دست و پنجه نرم می‌کردم. در آن زمان تصمیم گرفته بودم از تکنیکهایی که در مورد نقاشی می‌دانستم بگذرم. از انجام جزئیات خسته شده بودم. و سپس در شبی فقط کاغذی برداشتم و سعی کردم احساساتم و هر چیزی را که می‌خواستم فقط فریاد بزنم روی آن بریزم.

به زودی، یاسمن هر شب قبل از خواب شروع به انجام نقاشیهای انتزاعی کرد و احساسات خود را روی کاغذ ریخت.

او می‌گوید که اغلب نتیجه‌ی نهایی پر از اشکال جالب و غیر منتظره بود. با گذشت زمان متوجه شدم که این نقاشیها را خیلی دوست دارم و می‌خواستم از نقاشی کلاسیک ایرانی به سبکی که برای خودم اختراع کرده بودم تغییر مشی دهم.

این نمایشگاه با مجسمه‌ها، طراحیها و نقاشیهایی از انواع موضوعات، طیف گسترده‌ای از هنر را پوشش می‌دهد.

«تتیانا کیزیوا»، که تابستان گذشته از اوکراین به ساسکاتون آمد، سه سال پیش نقاشی را به عنوان پروژه کووید-۱۹ انتخاب کرد.

در اوکراین، او به عنوان معلم کار کرده بود، نه هنرمند. او در حدود ۳۰ سال فعالیت حرفه‌ای خود، در کلاسهای زبان و ادبیات اوکراینی تدریس کرده و مدیر مدرسه بوده است.

او با همکاری با  Open Door Society و BAM توانسته است هنر خود را با تدریسش پیوند دهد و شروع به برگزاری کارگاههای نقاشی برای عموم مردم کند.

دیگر هنرمند «محبوبه شاه‌آبادی» است. او در ایران نقاشی خوانده است. در کانادا بازگشت به هنر برای او فرآیندی برای کشف مجدد بوده است.

شاه‌آبادی که از سال ۲۰۰۸ در ساسکاتون زندگی می‌کند، می‌گوید که وقتی برای اولین بار به کانادا آمدم، برایم آسان نبود. در خانه اعتماد به نفس زیادی داشتم. اما اینجا؟ نه.

برداشتن دوباره قلم موها به تقویت اعتماد به نفس او کمک کرد -حتی وقتی که او سبک خود را متناسب با محیط جدیدش تغییر داد.

او می‌گوید که از رنگ روغن استفاده می‌کردم. وقتی به کانادا آمدم، چون این رنگ به نوعی بدبوست، فکر کردم شاید باید از اکریلیک استفاده کنم. و اکریلیک را شروع کردم، و آن را دوست دارم. من عاشق اکریلیک هستم. بنابراین، انجامش می‌دهم.

برای این نمایشگاه، نقاشیهای شاه‌آبادی درباره‌ی قدرت زنان است، موضوعی که او به آن علاقه زیادی دارد -به‌ویژه زمانی که در کنار این گروه از زنان هنرمند نقاشی می‌کشد.

این نمایشگاه از ۱۹ تا ۲۷ اوت در Drinkle Building برپاست.

منبع