پناهندگی داستان دردناکی است اما ورزش قدرت التیام دردها را دارد

زمانی که هامون درفشی‌پور، کاراته‌کار ایرانی، به عنوان عضوی از تیم المپیک پناهندگان قدم به بازیهای المپیک ۲۰۲۰ توکیو گذاشت، تنها کاراته‌کاری بود که مربی زن داشت.

او و همسرش، سمیرا ملکی‌پور، سال پیش با همدیگر راهی کانادا شده بودند تا سمیرا که مربی پیشین تیم کاراته‌ی بانوان ایران بود، هامون را برای حضور در بازیهای توکیو آماده کند.

تا به امروز، گام‌های بلندی برداشته شده تا بازیهای المپیکی به بزرگترین رویداد ورزشی برابر جنسیتی در جهان بدل گردد.

نتیجه هم این بوده که در بازیهای المپیک ۲۰۲۰ توکیو، حدود نیمی از ورزشکاران (۴۸ درصد) زنان بودند اما تنها ۱۳ درصد از مربیان زن بودند که البته یکی از آن‌ها «سمیرا» بود.

سمیرا که کاراته‌کای حرفه‌ای است، درباره این زندگی مشترکِ آمیخته به ورزش حرفه‌ای آن هم در کشوری دیگر می‌گوید: «می‌خواستیم هامون بالاترین شانس موفقیت را داشته باشد و من آماده بودم که از او حمایت کنم تا رویای المپیکش محقق شود.

به نظر من هیچ تفاوتی بین مربی زن و مرد نباید باشد. مربیگری همسرم در بازیهای المپیک به من این اعتماد به نفس را داد تا تجربیات و دانشم را با ورزشکاران و سایر مربیان زن به اشتراک بگذارم و به آن‌ها نشان دهم که واقعا می‌توان این کار را انجام داد و این فقط در حد حرف نیست.»

مسیر سمیرا برای اینکه به یک مربی برجسته در زمینه کاراته تبدیل شود، به علت وجود سیستمی چون جمهوری اسلامی، کار ساده‌ای نبوده است. با این حال، او تمامی دوره‌های مربیگری ملی و بین‌المللی را گذراند و به عنوان مربی به اردوی تیم ملی دعوت شد.

سمیرا دختران و زنان را با موانع بسیار بیشتری نسبت به مردان (در ایران) روبرو می‌داند و می‌گوید: «ما راه سختی در پیش داشتیم، چون مربیان زن آزادی عمل کامل نداشتند و معمولا مردان در فدراسیونها تصمیمات نهایی را می‌گرفتند. موانع اغلب به موانع ذهنی، نداشتن اعتماد به نفس و فرهنگ مردسالارانه مرتبط است، اما به رغم این مشکلات، زنان و دختران برای تصدی پستهای بالای ورزش پشتکار به خرج می‌دهند. زنان پرتلاشی در ایران‌اند که توانایی‌های بالایی در رشته‌های مختلف ورزشی دارند، اما به دلیل فرهنگ مردسالارانه، فرصت کمتری برای دیده شدن به آن‌ها داده می‌شود. با وجود این، هرساله شاهد درخشش بسیاری از آن‌ها در مسابقات مختلف ورزشی هستیم.»

به نظر سمیرا، مهم‌تر از مشکلات، باور به توانایی برای ادامه دادن است: «اگر هزار بار زمین خوردی، یعنی هزار و یک بار خودت را از زمین بلند کرده‌ای!»

رویای این ورزشکار ایرانی بی‌شباهت به بسیاری از دختران ایران زمین نیست. سمیرا معتقد است: «هر دختری در این سیاره باید آزاد باشد تا به آرزویش برسد. خود من هم برای تحقق آرزوهایم فداکاری‌های زیادی کرده‌ام.»

سمیرا علاوه بر حمایت از دختران برای مربی شدن، به پناهندگان جوان در کانادا نیز کمک می‌کند تا به عنوان ورزشکار و مربی پیشرفت کنند.

سمیرا بر سکوهای قهرمانی زیادی ایستاده و حریف‌های زیادی را به زمین زده اما همچون بسیاری دیگر از مهاجران و خصوصا پناهندگان، دلتنگی همراه همیشگی اوست: «دلم برای خانواده، دوستان و کشورم تنگ شده است، اما وقتی در بازی‌های توکیو بودم، احساس غرور باورنکردنی داشتم.

پناهندگی داستان دردناکی است و بر این باورم که ورزش قدرت التیام دردها را دارد. به همین دلیل هم هست که هر کاری بتوانم برای کمک به این جوانان می‌کنم تا با ورزش بر دردشان پیروز گردند.»

منبع