حوالی ظهر است که به ویلژ یا به قول انگلیسیها ویلیج مونترال آمده ایم. برخی از فروشندگان و علاقمندان به تراسها در خیابان پیاده راه Sainte-Catherine Est آفتاب گرفته اند. همه چیز به ظاهر کاملا عادی و خوب به نظر میرسد. اما دقیقتر که نگاه کنیم میبینیم کمی آن طرفتر روی نیمکتهای عمومی که بین خیابانهای Saint-Timothée و Atataken قرار گرفته، ده پانزده نفر بیهیچ ترس و ملاحظه ای، آستینها را بالا زده، کش به دور دستشان پیچیده و دارند هروئین تزریق میکنند. برخی از آنها هم مادهای که به نظر میرسد کراک است، به عابران میفروشند.
هر از گاهی یک نفر به آنها نزدیک میشود و جنس مورد نظر را میگیرد اما اکثر رهگذران سعی میکنند این افراد را که کاملا مشخص است کار غیرقانونی میکنند، نادیده بگیرند. در این بین اما گاهی تنشها و برخوردهایی هم بین این افراد و رهگذران اتفاق میافتد و در برخی موارد حتی کار با شاخ و شانه کشیدنها، به جاهای باریک هم کشیده میشود.
پاتریک که پیشخدمت رستوران کورا Cora در آن سوی خیابان است، میگوید: «مصرف و خرید و فروش مواد مخدر و آزار و اذیت رهگذران؛ اینجا دیدن این صحنهها برای ما عادی شده و به بخشی از زندگی روزمره ما تبدیل شده است. بارها اتفاق افتاده که حتی نوشیدنی مشتریان ما را در تراس دزدیدهاند. ما باید مراقب باشیم از خودمان چیزی ندزدند».
فروشگاه Marché ۵ étoiles که کنار رستوران کورا واقع شده، خیلی وقتها برای رهگذرانی که با رفتارهای خشونت بار و آزار و اذیت معتادان و فروشندگان مواد مخدر روبرو میشوند، حکم یک پناهگاه را دارد. این چیزی است که کتی، صندوقدار این فروشگاه میگوید. به گفته کتی، گاهی دعوای معتادان و رهگذران یا مشتریان به داخل فروشگاه هم کشیده میشود و در این فرصت چیزهایی هم از فروشگاه دزدیده میشود.
آنها هیچ ترس و واهمهای از پلیس ندارند
یکی از همین معتادان که نزدیک «المپیا» سرنگ خود را برای تزریق آماده میکند، با لحنی راحت و آمیخته به تمسخر میگوید پلیس با ما کاری ندارد. ما چند سال است که این کار را (تزریق) خارج از خانه انجام میدهیم. قبلا به مرکز شهر میرفتیم اما حالا به این جا میآییم. »
یکی دیگر از همین افراد هم میگوید که جای دیگری در مونترال زندگی میکند، اما برای مصرف به این جا میآید چرا که «محیط اینجا به خصوص شبها خیلی حال میدهد».
حتی گداها و کارتنخوابها هم از دست این افراد آرامش ندارند.
کمی بالاتر نزدیک ایستگاه Berri-UQAM، یک گدا میگوید این اواخر تعداد معتادها و فروشندگان مواد مخدر در محله زیاد شده و به خاطر آنها احساس امنیت نمیکند.
اهالی محله نیز از این وضعیت به هیچ وجه رضایت ندارند. مردی که از ۲۵ سال پیش در این محله زندگی میکند، میگوید: ویلیج این روزها به یک «بیمارستان روانی جدید بدون سقف» تبدیل شده است. به گفته او، درست است که حضور «افراد حاشیهنشین» در این محله چیز جدیدی نیست اما این افراد حالا «خشنتر و بیمارتر از گذشته» شده اند. همین چند روز پیش صحنهای دیدم که شوکه شدم. یکی از همین افراد بدون اعتنا به رهگذران و مغازه داران، شلوارش را پایین کشیده بود و جلو همه وسط خیابان شلوغ مدفوع میکرد. لازم است که قوانین و مقررات سختگیرانهتری به اجرا گذاشته شود.
تردیدی نیست که تحت تاثیر این معضلات و از بین رفتن حس امنیت در ویلیج، کسب و کارهای منطقه هم از رونق میافتند.
پاتریک، پیشخدمت رستوران کورا میگوید در ده دوازده سال اخیر این اولین بار است که آثار منفی معضل بیخانمانها و معتادان را کاملا حس میکنیم. برخی فروشندگان تراسهای خود را از ترس حوادث ناخوشایند احتمالی بستهاند و ما هم نمیتوانیم آن طور که باید از مشتریانمان حفاظت کنیم. شمار گردشگران و افرادی که برای پیاده روی به این جا میآمدند، به شدت کاهش یافته و مشتریان ما هم کم شده اند. از این وضعیت خسته شده ایم. لازم است که مقامات برای تقویت امنیت محله کاری بکنند.
ماموران گشت هر از گاهی با دوچرخه در خیابان بالا و پایین میروند، معتادان در حال تزریق را هم میبینند اما دخالتی نمیکنند.
یکی از آنها در گفتگو با journalmetro اذعان میکند که از وجود این معتادان و دردسرهای آنها خبر دارد اما به گفته او قرار است جرمزدایی صورت گیرد و دخالت در این موارد به زحمت و دردسرش نمیارزد اما اگر این افراد برای مردم ایجاد خطر کنند، با آنها برخورد میشود.
والری پلانت، شهردار مونترال که از این مشکلات بیخبر نیست، معتقد است که افزایش ماموران پلیس و برخورد سخت با این افراد مشکلی را حل نمیکند. به گفته خانم پلانت، این معضل اجتماعی با حمایت و همراهی از این افراد باید حل شود. اگر آنها سقفی بالای سرشان داشتند، کارشان به این جا کشیده نمیشد.
“به گفته خانم پلانت، این معضل اجتماعی با حمایت و همراهی از این افراد باید حل شود. اگر آنها سقفی بالای سرشان داشتند، کارشان به این جا کشیده نمیشد.” خواندن این گفته خانم پلانت بسیار دردناک است. بزبان آوردن این مطلب در پاسخ به خبرنگاران نه از روی دلسوزی و چارهاندیشی برای ریشهکن کردن فقر و فراهم کردن سرپناه برای آنها است. هدف در فشار گذاشتن دولت بیکفایت فدرال است برای دریافت پول و اعتباری بیشتر برای حیف و میل، که سرشت شهرداری مونترال است.
Farivar
j25 jژوئن j2023