در ۱۸ ژوئن ۱۹۸۳، ۱۰ زن بهایی مخفیانه به میدان چوگان شهر شیراز برده و به دار آویخته شدند: آنها را یکی یکی و در پیش چشمان یکدیگر اعدام کردند. جوان‌ترین آنها، با درخواست خود، آخرین فرد این جمع بود که دار زده شد. خانواده‌ی آنها نه از مرگ عزیزانشان آگاه شدند و نه توانستند جسدهای آنها را برای خاکسپاری تحویل بگیرند. محل دفن آنها نیز مشخص نشد.
به گزارش هفته، چهل سال پس از این واقعه، گلوبال نیوز با اشاره به کمپینی که جامعه‌ی بهایی با نام «Our Story is One» (داستان ما یکی است) جهت آگاهی‌رسانی درباره‌ی این حادثه راه انداخته، با «شهره راسخ»، فعال بهایی و مسئول پیشین برنامه‌ی مطالعات ایتالیایی دانشگاه سیمون فریزر بریتیش کلمبیا، گفت‌وگو کرده است.
او در پاسخ به این پرسش گلوبال نیوز که چه پیوند شخصی با اعدام‌شدگان داشته است و چگونه این فاجعه را به یاد می‌آورد، گفته است که شخصا با آنها ارتباطی نداشتم و در واقع در آن زمان در ایران نبودم و یک سال پیش از انقلاب اسلامی ایران را ترک کردم. علی رغم این، به وضوح آن روزی را که این خبر اعلام شد به یاد دارم. همان طور که می‌دانید میان این زنان دختری ۱۷ ساله بود و میانگین سن آنها ۲۵-۲۰ سال بود.
راسخ در ادامه افزوده است که خوب به یاد دارم که این اتفاق چقدر ناراحت‌کننده بود. تنها گناهی که آنها مرتکب شده بودند برقرار نگه داشتن کلاس برای بچه‌ها بود. چون بچه‌های بهایی در شیراز و دیگر شهرهای کوچک اجازه نداشتند که به مدرسه بروند. آنها را از مدرسه بیرون و مسخره‌شان می‌کردند. این زنان به جای آن که بنشینند و هیچ کاری نکنند، دلیرانه برای بچه‌ها کلاس گذاشتند و در اساس به این بچه‌ها کمک کردند تا کرامت و هویتشان را دوباره بازیابند. تنها گناه آنها این بود که بهایی بودند و می‌خواستند به بچه‌ها[ی بهایی] خدمت کنند.
راسخ در پاسخ به این پرسش گلوبال نیوز که این ماجرا تمام نشده است و اینک در ایران شاهد جنبش «زن، زندگی، آزادی» هستیم که در پی عدالت و برابری‌اند، با پیوند زدن این جنبش به بهاییت گفت که مرکزی‌ترین آموزه‌ی بهایی برابری زن و مرد است و ۱۳۵ سال پیش از اعدام این زنان در شیراز ما طاهره [قره‌العین] را داشتیم که پوشیه از صورتش برداشت و در جمع گروهی از مردان بدون حجاب ظاهر شد.
این زنان هم، به باور من، جای پای طاهره گذاشتند و جالب این جا است که ۴۰ سال بعد [از اعدامهای شیراز] برابری جنسی و یگانگی انسانها باز هم برجسته شده است. در آن زمان آنها در این مبارزه تنها بودند، ولی الان [زنان] حمایت می‌شوند. جنبشی که در ایران در حال اتفاق افتادن است، در پی عدالت، برابری، به رسمیت شناختن هویت و کرامت زنان است.
ارسال نظرات