فیروز نادری، مردی پر شور که «روح»اش امید به یافتن حیات در سیاره سرخ را افزون کرد

خسرو شمیرانی

احتمالاً می‌دانید که فیروز نادری ۱۳۲۵ به دنیا آمد و پس از دبیرستان به آمریکا رفت و عملاً از ۷۷ سال عمرش ۶۰ سال را خارج از ایران زندگی کرد. اما امروز مرگ او بسیاری از ایرانیان را در سراسر جهان سوگوار کرده است. چرا؟

اگر پس از «خیزش مهسا»، به صفحه‌های فیروز نادری در شبکه‌‌های اجتماعی سر زده باشید بخشی از پاسخ‌ را می‌گیرد. او با هر گام جنبش همراه شد و با پیام‌هایش به دختران و پسران ایرانی که در خیابان‌ها با استبداد مبارزه می‌کردند روحیه داد.

فیروز نادری در آمریکا تحصیل و کار و زندگی کرد و بزرگ‌ترین موفقیت‌های عملی‌‌اش را در آنجا به دست آورد تا جایی که خانم لوری لشین، مدیر فعلی آزمایشگاه پیشرانه موشک ناسا درباره او می‌گوید: «برنامه بی‌‌نظیر تحقیقات مریخ که امروز شاهدش هستیم مدیون فعالیت‌های فیروز نادری است.»

او در ناسا پروژه پر از شکستِ مریخ را تحویل گرفت و با ارسال روح Ghost  و فرصت Opportunity به مریخ، این پروژه را یکی از درخشان‌ترین فصل‌های زندگی ناسا در دهه‌های اخیر تبدیل کرد و هم‌زمان انگار روحی تازه در کالبد جوانان ایرانی دمیده باشد، هزاران هزار جوان ایرانی را شیفته فضا و نجوم ساخت و همان دوران بود که در تهران و شهرهای بزرگ کلاس‌ها و دوره‌های نجوم پررونق شدند و نام فیروز نادری به تکرار بر زبان‌ها رانده شد.

او در ایالات‌متحده در عالی‌ترین سطوح علمی و جایگاه اجتماعی قرار گرفت اما مثل بیشتر ما چیزی را در ایران جاگذاشته بود، دلش را.

دلی که همیشه در گرو ایران ماند، پرشور بود و انسان‌‌های اطرافش را تحت تأثیر قرار می‌داد. خانم لوری لشین می‌گوید: «فیروز نادری هر کاری را با شور و اشتیاق انجام می‌داد.»

شور و اشتیاقی که در دل داشت و به جوانان ایرانی منتقل کرده بود پیوندی قوی آفرید و شاید همین ارتباط عمیقش با ایران بود که اصغر فرهادی را بر آن داشت تا از او (و انوشه انصاری) بخواهد که جایزه‌ی اسکارش را تحویل بگیرند.

جهان گذرگاهی بیش نیست و بالاخره همه ما رفتنی هستیم، اما برخی می‌روند با تأثیری بزرگ و انسانی بر اطراف خود.

فیروز نادری یکی از انسان‌های تأثیرگذار بود و رفتنش‌ جای خالی بزرگی را باقی گذاشت.