جشن هنر مونترال روز جمعه ۱۰ ژوئن ساعت ۸ شب، در منطقه ایرانی‌نشین مونترال، NDG آغاز خواهد شد. سالن کتابخانه و مرکز فرهنگی Benny محل برگزاری این جشنواره ایرانی است.
نوای تک نوازی تار توسط مریم تژده آغازگر این برنامه خواهد بود که بعد از آن فیلم مستندی درباره زندگی نجف دریابندری، اثر بهمن مقصودلو ارایه می‌شود. بهمن مقصودلو سپس درباره ادبیات و سینما صحبت خواهد کرد.
شنبه، شبِ موسیقی و رقص است. برنامه ساعت ۸ شب شروع می‌شود. یک اجرای گروهی توسط امیر امیری، هامین هنری و هلیا بنده که شامل رقص و موسیقی است روی صحنه خواهد رفت.
روز یکشنبه برنامه دو بخش دارد، یکی در پارک روبروی مرکز فرهنگی و بخش دوم دوباره در داخل سالن. برنامه در پارک شامل کارگاه‌های هنری برای کودکان است که توسط CSAI به مدیریت خانم لیدا آغاسی حمایت شده و برگزار می‌شود. برنامه در فضای باز به مدت سه ساعت از ۱۳ تا ۱۶ خواهد بود. کارگاه خطاطی توسط علیررضا فروتن‌فرد بخش دیگری از برنامه است و موسیقی با دی.جی همچنین.
ساعت ۱۷ نمایش فیلم «یک گزارش» از عباس کیارستمی اولین برنامه آخرین روز جشنواره است و همچنین گفت و شنود با دکتر بهمن مقصودلو.
درپایان نیز اهدای تقدیرنامه به همکاران و داوطلبان صورت خواهد گرفت.
به گفته برگزار کنندگان در این فستیوال یک نمایشگاه هنر هم وجود دارد که در آن آثار نقاشی و تصویرسازی دو خانم ایرانی با نام‌های مهرآفرین کشاورز و صبا هروی به نمایش در خواهد آمد. این نمایشگاه دوم ژوئن ساعت ۷ گشایش خواهد داشت و از سوم تا ۱۹ ژوئن هر روز در ساعات کاری کتابخانه مرکز فرهنگی Benny این نمایشگاه آماده پذیرایی از علاقه‌مندان خواهد بود.
برای آشنایی بیشتر با این جشنواره با مدیران آن به گفت‌وگو نشستیم.
راضیه رضوی و طاهره متبسم مدیران این جشنواره هستند.
درباره راضیه رضوی
راضیه رضوی در سال ۱۹۸۸ به کانادا و مونترال آمد. از همان آغاز وارد فعالیت‌های اجتماعی شد و با «مرکز همکارهای ایرانیان» کار کرد. از سال ۱۹۹۳ همکاری با مدرسه ایرانی دهخدا را آغاز کرد و بعد در سال ۱۹۹۶ عضو هیئت اجرایی شد. راضیه رضوی از سال ۱۹۹۹ با دندان پزشکان بدون مرز همکاری داشته و عضو هیئت مدیره آن بوده است. او همراه با دندانپزشکان بدون مرز به هندوراس سفر کرد و در مناطق محروم آنجا به ارایه خدمات دندانپزشکی پرداخت. راضیه رضوی از سال ۲۰۰۱ عضو هیئت مدیره سازمان «زمین بدون مرز» بوده است. عضویت در کانون دندان پزشکان کانادا و کبک؛ هیئت مدیره مرکز خدمات به مهاجران CSAI برای سه سال؛ هیئت مدیره کتابخانه نیما- مونترال برای یک دوره؛ هیئت مدیره انجمن ادبی مونترال (فاضل) که همچنان ادامه دارد.
راضیه رضوی همچنین در راه‌اندازی کانون فرهنگی چکاوک و «مجله هفته» نقش جدی داشته است و از حامیان مالی اولیه راه‌اندازی مجله هفته بوده است.
راضیه رضوی در سال ۲۰۱۶، با حمایت مالی خود، به یاد برادر هنرمندش، بهزاد رضوی، از حامیان مهم راه‌اندازی کتابخانه و مرکز فرهنگی نوروززمین بود. از سال۲۰۲۱ دو بورس تحصیلی سالانه را به یادبود مادرش فخری منظمی صبور و برادر فقیدش هنرمند نام‌آشنا، بهزاد رضوی راه‌اندازی کرده که به دانشجویان ایرانی‌تبار کالج جان ابوت در مونترال تعلق می‌گیرد.
او برای فعالیت‌های تاثیرگذارش در جامعه ایرانی در «جشن سپاس» سال ۲۰۱۵ مورد تقدیر این جشنواره قرار گرفت که مجله هفته و کانون فرهنگی چکاوک با حمایت گسترده جامعه آن را برپا کردند.
خانم رضوی، درباره «جشن هنر» برای ما بگویید و اینکه اصلاً چه شد تصمیم به برگزاری چنین جشنی گرفتید؟
راضیه رضوی: در روزهایی که ظاهراً همه‌گیری بیماری کووید رو به اتمام است؛ ما تصمیم گرفتیم کاری را آغاز کنیم که اتفاقات بهتری در مونترال حول محور هنر شروع کند و خبرهای بهتری برای همه ایرانیان مونترالی باشد. در همین راستا خانم طاهره متبسم، که از بنیان‌گذاران بنیاد سخن آزاد هستند، پیشنهادی دادند که از خانم منیرو روانی‌پور که نویسنده نام‌آشنا و شناخته‌شده‌ای هستند، دعوت کنیم تا به مونترال بیایند. ایشان مجموعه‌های پرباری را در کار نویسندگی و انتشار کتاب دارند. ذهنیت ما دعوت از ایشان بود اما کم‌کم این فکر توسعه و گسترش پیدا کرد و خانم هلیا بنده و دکتر بهمن مقصودلو و سایر هنرمندانی که با برنامه همکاری می‌کنند، دعوت شدند و برنامه از یک‌شب به سه شب تغییر یافت. از سوی دیگر در آخرین لحظات نهایی‌کردن برنامه باخبر شدیم که خانم منیرو روانی‌پور به دلیل مشکلات کووید نمی‌توانند در برنامه شرکت کنند اما به ما قول دادند که در برنامه‌های بعدی به مونترال خواهند آمد. بنابراین آقای مقصودلو به دلیل شرایطی که پیش آمده بود، پذیرفتند که بخش ادبیات جشنواره را نیز بر عهده بگیرند و علاوه بر فیلم‌هایشان نشستی با محوریت آثار ارزشمند مکتوبشان نیز در برنامه گنجانده شد.
درباره جزییات «جشن هنر» برای ما بگویید. چه هنرمندان و نویسندگانی در این برنامه حضور دارند؟
راضیه رضوی: اولین دوره برنامه «جشن هنر» در سه شب، از دهم تا دوازدهم ژوئن ۲۰۲۲ برگزار خواهد شد که شب اول این برنامه را به ادبیات و موسیقی، شب دوم به موسیقی و رقص و شب سوم را به سینما و فیلم اختصاص دادیم. هنرمندان نام آشنایی ازجمله دکتر بهمن مقصودلو (سینماگر، منتقد، فیلم‌ساز، تهیه‌کننده و نویسنده)، هامون هنری پرکاشن‌نواز، امیر امیری نوازنده سنتور، مریم تجده نوازنده تار، خانم هلیا بنده که رقصنده هستند در «جشن هنر» مونترال حضور خواهند داشت.
در این سه شب برگزاری فستیوال چه برنامه‌هایی برای میهمانان تدارک دیده شده است؟
راضیه رضوی: شب اول با نوازندگی تار مریم تجده آغاز می‌شود و سپس برنامه سخنرانی ادبی دکتر بهمن مقصودلو درباره کتاب‌هایشان را خواهیم داشت. مقصودلو فیلم مستندی نیز با عنوان «پنجره‌ای رو به جهان» درباره زنده‌یاد نجف دریابندری ساختند که این فیلم هم در شب اول به نمایش درخواهد آمد. در شب دوم نیز خانم هلیا بنده برنامه رقص را اجرا خواهند کرد و دو نفر از هنرمندان مونترال (به نام هامین هنری و امیر امیری) برای این پرفورمنس رقص بداهه‌نوازی می‌کنند.و در روز یکشنبه دوازدهم ماه ژوئن از ساعت ۱ تا ۴ بعدازظهر (اگر بارندگی نباشد) موسیقی و دی‌جی در پارک روبروی مجموعه فرهنگی به نام پارک بنی خواهیم داشت و از ساعت ۵ تا ۷ عصر فیلم مستندی از زندگی کیارستمی نمایش داده می‌شود. گزارش فیلم نجف دریابندری نیز توسط بهمن مقصودلو اجرا خواهد شد و بعد هم به سؤالات حاضران پاسخ داده می‌شود. از ساعت ۷ تا ۸ هم برنامه قدردانی و اختتامیه فستیوال از افرادی که به‌صورت داوطلبانه کمک کردند انجام می‌شود و بعد از آن هم شام و ضیافت پایانی را خواهیم داشت.
انتخاب نام «جشن هنر» برای ما تداعی‌گر «جشن هنر» شیراز است، آیا شباهتی بین این جشن و «جشن هنر» شیراز وجود دارد؟
راضیه رضوی: بله درست است. ما اتفاقاً به احترام «جشن هنر شیراز» نام فارسی این جشن را «جشن هنر» گذاشتیم و تصمیم داشتیم که به‌گونه‌ای این جشن، تداعی‌گر «جشن هنر شیراز» باشد.
انگیزه شما از برگزاری این جشنواره هنری چه بود؟
راضیه رضوی: انگیزه ما از برگزاری فستیوال هنر این بود که به یمن پایان کووید و بعد از دو سال محدود بودنِ روابط و دیدارهای انسانی، با ایجاد برنامه‌های فرهنگی یک شروع پرهیجان و پرمحتوا داشته باشیم؛ به این امید که در کنار هم بودن‌ها، دیدارهای دوباره و در آغوش گرفتن‌ها ادامه یابد.
به عبارت دیگر برنامه‌هایی فراهم شود که از ایزوله بودن گذشته خارج شویم و بتوانیم ارتباطات و تعاملات گذشته را ادامه دهیم. به همین دلیل ما بخش‌های مختلفی چون زبان فارسی و هنر ایرانی را در این جشن بیشتر مورد توجه قرار دادیم.
با توجه به اینکه به‌تازگی در حال انتشار اخبار «جشن هنر» نیز هستیم اما در همین مدت کوتاه دوستان هنردوست استقبال خوبی از جشن داشتند. عده‌ای به‌صورت داوطلبانه از همین حالا کمک‌های خود را برای برگزاری فستیوال آغاز کردند. دوستانی هم از ایران با ما همکاری کردند و طراحی پوستر، لوگو و … را برای فستیوال انجام دادند که یکی از این دوستان بااستعدادِ گرافیست، جوانی با نام رضا گودرزی است. که از او و همین‌طور تمام افراد و ارگان‌های یاری‌دهنده به اجرای برنامه سپاسگزارم.
این نهادها کدام هستند؟
راضیه رضوی: پیش و بیش از همه بنیاد سخن آزاد، انجمن ادبی ایرانیان مونترال (فاضل) و لطف سرکار خانم طاهره متبسم؛ و سپس خانه‌ی فرهنگ ان‌دی‌جی (مانکلند)؛ مرکز کمک به تازه‌مهاجران CSAI؛ باشگاه کتاب مونترآل؛ مجله‌ی هفته و گروه علمی‌آموزشی سَماک.
انتظاراتتان از برگزاری این جشن هنری چه بود؟ توقع دارید برگزاری این جشن چه بازخوردی در جامعه ایرانیان کانادا داشته باشد؟
راضیه رضوی: کوشش ما در این فستیوال این است که بعد از دوران سخت کووید، پیام شادی برای جامعه ایرانیان کانادا داشته باشیم. امیدواریم این جشن به نحو احسن برگزار شود چراکه این فستیوال در عین حال معرف جامعه ما هم است. به‌هرحال اگر ما می‌خواهیم در کانادا هویت خود را حفظ کنیم، چراغ فعالیت‌های فرهنگی باید روشن نگه‌داشته شود. من به این اعتقاد ندارم که ما باید «گتوی فرهنگی» برای خود ایجاد کنیم و خودمان را ایزوله کنیم اما معتقدم که فرهنگ، ادبیات و زبان ما و همچنین هنرمندان خوبی که داریم آن‌قدر ارزشمند و غنی هستند که باید هم از آن‌ها استفاده شود و هم زنده نگه‌داشته شود. همه هم‌وغم ما این خواهد بود که برای احترام به هنرمندان میهمانمان و جامعه ایرانی و فرهنگمان حداقل کاری کنیم که این برنامه به‌خوبی انجام شود.
شما مسئولیت انجمن ادبی مونترال (فاضل) را بر عهده‌دارید و در این قالب با هنرمندان بسیاری مواجه هستید، ازنظر شما زندگی هنرمندان مهاجر چگونه است؟
راضیه رضوی: بسیار سخت است. هنرمندان برای اینکه بتوانند هنری که دارند عرضه کنند، نیاز دارند با ریشه‌هایشان ارتباط قوی داشته باشند اکثر هنرمندان وقتی از ریشه‌ها و وطن دور می‌مانند اولاً شکوفایی‌شان کمتر می‌شود و دیگر اینکه به دلیل فشار غربت و مهاجرت آسیب می‌بینند. هنرمند برای اینکه بتواند هنرش را عرضه کند احتیاج به مخاطب دارد. شما در جامعه خارج از محیط‌زیست خودتان اولین معضلی که دارید زبان است و بعد شناخت فرهنگ جامعه میزبان است که موجب می‌شود آن تسلطی که باعث می‌شود هنرشان را نشان دهند نداشته باشند و این سرخوردگی و محدودیت ایجاد می‌کند. معضل دیگر مشکل اقتصادی و معیشتی است و خب زمان می‌برد تا امکانات مالی را برای خود فراهم کند و سپس فکری به حال هنر خود کند.
خانم دکتر رضوی گرامی از شما سپاسگزاریم.
ارسال نظرات